بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

مهربان نیستم، از جنگیدن به ستوه آمده‌ام!... ساده باور کرده‌ام باختنم را... برای همین است که به آرامش تظاهر می‌کنم... بی‌تفاوت نیستم، من فقط ادای بی‌تفاوت‌ها را درمی‌آورم... حیرانم! حیران چشم‌های شما!!!.

وقتی تو با یک شاخه مینا می‌آیی، من خورشید را زیر بند اول انگشتم خاموش می‌کنم...

با توام ای دل من! میشِنَوی؟ که قرار از تو گرفته؟ بی‌خیال، آرام باش...

مراقب باشید! زیر پایتان را میگویم... به نسیم داغ یک آه فرو خواهد ریخت...

حیف از توای دل من! حیف از این عشق! چه شنیدی جز گله؟

به نام خداوند مهربان و من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

دل من دل من آرام گیر، چه کسی قدر تو را می‌داند؟ به همین شاخه‌ی خشکیده‌ی بید هیچ‌کسی...

و باور کن مرا که دریا بی لمس ردپای تو مشتی آب است!...

آدم‌ها تو را که نیمه‌تمام کردند، می‌چسبند به دیگری تا تماشا کنند تو را از دور که نیمه‌ی دیگرت را خودت چگونه تمام می‌کنی!...

ای‌کاش یکی به این مردم بفهماند دیدن همیشه دلیل فهمیدن نیست...

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست...

دیشب تو را در خواب دیدم، مثل همیشه بودی... چند وقتی می‌شد که فراموشت کرده بودم...

چه گفته دریا به گوش صدف که سالیان است ورد می‌کند هنوز؟! مرواریدش را ازدست‌داده اما همیشه حرفی برای گفتن دارد...

خواهم ماند... اما این‌چنین ماندن محال است... توشه‌ای باید داشت... قلبِ محکم، چون کوه... و چو دریا بی‌ریا... و کمی سر کش چو باد.... سرشتش معرفت، همراهِ نور... استوار باشد چو کوه، تا نلرزد به نسیمی ناگاه... تا نبرد از همه‌جا، از همه‌کس... تا روم مشعل به دست... کوله‌بار اعتقادم تا هرکجا بر دوشم... و دلم از ذکر خالق لبریز...

شاید او دوست داشت بی‌دلیل مهربان باشد

نبض دلم کوک شده از وقتی برای تو می‌تپد...

ای مهربانِ گناهکار! گناهت مهربانی بیش‌ازحد توست!... دوستت دارم به‌اندازه‌ی گناهی که هنوز مرتکب می‌شوی...

دوستت دارم را از زبان خود دزدیده‌ام، نگه‌داشته‌ام برای روز مبادا...

تو چه می‌فهمی لبخندهای اجباری مرا به چشم‌های پرترحم

سرد است هوای نبودنت...