بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

و تو آیا دیده‌ای گاهی در خواب در تقلای فریاد زدنی اما صدایت به‌جایی نمی‌رسد؟

ای غریبه کجای این سردرگمی جامانده‌ای؟؟؟ بیا خودت را بردار و ببر... جاده را بند آورده‌ای... خیلی وقت است خودت را جاگذاشته‌ای...

قلب‌های سنگی میان دیواره‌های سنگی... چه قدر به هم می‌آیند!

آدم‌ها می‌شکنند!...حرمت را، غرور را... آه مترسک! نمی‌دانم باورت می‌شود یا نه؟ همدیگر را!...آن‌قدر بلند که گاهی صدای قلبم را دیگر نمی‌شنوم! آدم‌ها همدیگر را می‌شکنند، درست همان موقع که یکدیگر را باور می‌کنند، درست همان موقع فرومی‌پاشانند تو را و تو آوار می‌شوی روی دلت... آن‌قدر که خودت نفسش را بند می‌آوری تا آنکه دلت می‌میرد... دل‌مرده که شدی، همه‌چیزتمام می‌شود... دیگران قاتل دلت و تو هم می‌شوی تیر خلاص!... به همین راحتی تمام می‌شوی!...

بروید! تا جای کینه عشق برویَد در دل... ارزش دل به محبت باشد، دلم بی‌ارزش نکنید!...

اما به ماه گفته‌ام به خاطر تمام شب‌هایی که من خودم را مجازات کردم و شما مقصر بودید، هر شب در چشمتان زل بزند...

به همین شاخه‌ی سرسبز امید، ارزشت تنها به عشق ورزیدن ست... تو نپرس، شکوه نکن، تو نگو به من چرا... تو همان باش که باید باشی، نکند عوض شوی فردا تو را نشناسم! تو همان باش که باید باشی... تو به عشق خالقت عشق بورز... چه توقع داری از زمینی دل‌ها؟... تو همان باش که باید باشی... سیل اشکت را بریز، اندکی سبک شوی... گرچه شاید تو به مقصد نرسیدی اما، به همین شاخه‌ی سرسبز امید، این تو را بس که مسیرت پیداست... می‌رسی آخر، کمی حوصله کن... رد پا را تو بگیر، می‌رسی به انتها... نکند عوض شوی!...

روزی به شما خواهم گفت، ماندن دلیل فراموش کردن نیست، ماندن که همیشه دلیلش خواستن نیست... و البته آرام بودن به خاطر آرامش...

نشسته‌اید بر شالوده‌ای از خیالاتتان... و من باور دارم قدرت یک آه را... که از طوفانی که در دل‌ها به پا کرده‌اید کوبنده‌تر است... مراقب باشید! زیر پایتان را میگویم... به نسیم داغ یک آه فرو خواهد ریخت...

من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

پروردگار من! پهنه‌ی هستی پر از رد پای توست... نمی‌دانم با کدامین مشعل نگریسته‌ام که جای پایم به بیراهه رفته است! تو که عمریست خورشید برافروخته‌ای... نمی‌دانم چگونه مهر ابدیت را نادیده گرفتم که گاهی ناامید شدم! به‌راستی من با کدامین مشعل نگریسته‌ام؟؟؟! تو که عمریست تاروپود عشق را از وفایت دوخته‌ای...

و نفس تازه می‌کنم هر شب در حوالی نمناک رد پای خیس خاطره‌هایمان... و چکه چکه خیال توست که می‌چکد از پشت پلک‌های من... به زیر کدامین دست‌وپا حرام می‌شوند این خیال‌های ناب من؟

و من باور دارم قدرت یک آه را... که از طوفانی که در دل‌ها به پا کرده‌اید کوبنده‌تر است...

چون غربت ماه در سیاهی آسمان، در این شهر غریب افتاده‌ام…

هنوز هم می‌توانم با بغض، چشم در چشمشان لبخند بزنم، من هنوز هم می‌توانم آرام زندگی کنم...

به او بگو اگر روزی پشیمان شد، به سراغ من نیاید،

یک سال گذشت... بهار آمد، باد اما خاطراتم را نبرد...

از دنیای آدم‌ها خسته‌ام، از غربت این کوچه‌ها...

یادش بخیر... نمی‌دانم حواس استاد پرت چه بود آن روز که ضمیرها را می‌شمرد!!!... ای معلم! زبان قلبم می‌گوید: " تو" خیلی بیشتر از ما و شما و آن‌هاست... این" تو"یی که من میگویم، ازهرمفرد وجمعی، ازهر عددی به هر شماری خیلی خیلی بیشتراست...

صندلی کهنه بعضی چیزها را نباید هرگز کنار گذاشت... گاهی چیزهایی تو را یاد روزهایی می‌اندازند که نباید فراموش کنی... گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد... گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی... گاهی باید کوچک بود تا درک کرد لحظه‌لحظه‌ی قد کشیدن را... گاهی نمی‌توان، نباید، ساده دست کشید... نباید گذاشت و رفت... باید پای ماندنت را محکم کنی تا از شتابِ رسیدن، به چاله‌ها نیفتی... صندلی کهنه‌ی من! تا وقتی بمانم، صندلی کوچک من خواهی ماند... پشتم را به هیچ‌کدامشان گرم نمی‌کنم، به تو تکیه خواهم داد...