بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

تو آوار می‌شوی روی دلت... آن‌قدر که خودت نفسش را بند می‌آوری تا آنکه دلت می‌میرد... دل‌مرده که شدی، همه‌چیزتمام می‌شود...

چه سخت است با غم غربت زیستن...

از رنگین‌کمان مهر خدا هفت‌رنگی بردار تا رنگ زنی بر بوم دل... تا آسمان دلت را آبی کنی...

و تو ای‌کاش بدانی بی‌ثمر نیست همه بودن تو و تمام لحظه‌ها می‌گذرند به هوای روییدن تو...

به او بگو اگر روزی پشیمان شد، به سراغ من نیاید، هرکجا دلش شکست، یک شاخه مینا بکارد، باد که بیاید، هوای دلم بهار می‌شود...

این‌ها دروغ را به صداقت ترجیح می‌دهند...

فنجان چای با خاطراتی که هم می‌خورند... طاقتم که طاق می‌شود،  فنجان را سر می‌کشم و به‌یک‌باره تمام خاطرات در رگ و ریشه‌های من... خاطرات تلخی که یک قند حرامشان می‌شود... چای هم خستگی‌ام را در نمی‌کند، گاهی دوست دارم انگشت دردهانم کنم و تمام خاطرات را تا ته بالا بیاورم، تا فنجان چای همان فنجان خواستنی دم‌صبح شود...

یا خدا را تو بگو و زندگی آغاز کن...

خوب من! خوب بمان...

دل من آرام گیر، چه کسی قدر تو را می‌داند؟ به همین شاخه‌ی خشکیده‌ی بید هیچ‌کسی...

و من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

این‌ها دروغ را به صداقت ترجیح می‌دهند... غرور را به‌پای اقتدار می‌گذارند، خودشیفتگی را به‌پای اعتمادبه‌نفس

و که می‌داند چه هست معنای هیچ؟؟؟...

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده...

ازاینجا برو، این مردم از زمستان تنها یک آدم‌برفی می‌سازند

مردمی که زمان عصبانیت می‌خندند و موقعی که باید بخندند عصبانی می‌شوند، به من میگویند غیرعادی! زمان رفتن می‌مانند و زمان ماندن غیبشان میزند به من میگویند عجیب‌وغریب! مردمی که زمان سکوت کردن داد می‌زنند و زمان فریاد زدن سکوت می‌کنند به من میگویند غیرعادی!

آدم‌برفی شالت را محکم‌تر بپیچ، این زمستان به تو هم رحم نمی‌کند... در شهر ما نمان! اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند

قصه نمی‌خواهم، خوابم نمی‌آید، رویا را پیش نکش!!!

از دنیای آدم‌ها خسته‌ام، از غربت این کوچه‌ها...

دلم ساکت باش، دل من آرام باش... عاقبت روزی شود شاید بگویند حیف بود، نیست دگر... شاید!...