بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

"تو" ای همیشه خوبِ روزگار... برای دل من چیزی ورای عشقی،

چشمانم را اگر می‌بندم، ترسم از دیدن جای خالی توست!

آری دوست دارم صدایت کنم، دوست دارم بگویم خدا... دوست دارم تمام دنیا دفتر شود و من قلم... تا به‌اندازه‌ی تمام هستی جا برای نوشتن نامت داشته باشم... به‌راستی‌که نام تو سرزمین قلبم را با خشت خشت عشقت وسعت می‌دهد... من دوست دارم تا خود صبح ابد تکرار کنم تویی را که هیچ‌گاه تکراری نمی‌شوی...

تا کجاها می‌دهی آرزویت را به دست بادها؟

این‌ها دروغ را به صداقت ترجیح می‌دهند... غرور را به‌پای اقتدار می‌گذارند، خودشیفتگی را به‌پای اعتمادبه‌نفس!

گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد...

چندیست که هرروز آمدنت را طور دیگری تصور می‌کنم... چندیست که باور ندارم فردا مثل امروز باشد...

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده... از واقعیت برایم بگو... واقعیت هرروز من باخدایی می‌گذرد پر از عشق، پر از معرفت و پر از بخشش... قصه نمی‌خواهم، آیه‌ای بخوان... ... از آن هنگام برایم بگو، از آن هنگامی‌که مژده‌رسان پیراهن بر چهره‌ی یعقوب افکند، در دم بینا گشت و گفت: مگر نگفتم من از خدا چیزهایی میدانم که شما نمی‌دانید؟

خطوط جاده را نفرین نکن، هزاران تابلو توقف ممنوع می‌خواهند از تو بگیرند کرختی جسمت را اما... تو چرا از میان تابلوها دور بزن را نشانه می‌روی؟... بکن از غم... قلبت را کجای شوم این پرتگاه تبعید کرده‌ای؟ و چه ماهرانه به مسلخش می‌بری!.. بکن از غم... بی‌خیال آنچه پشت سر گذاشته‌ای... بس کن! زوزه می‌کشد باد... گوش‌هایت را گرفته ای؟! دست‌بردار... تمام ردپاهایت را باد می‌برد و تو را بازهم اثری باید...

ساده بگویم "تو" خاص‌ترین مخاطب قلب منی...

من دوست دارم تا خود صبح ابد تکرار کنم تویی را که هیچ‌گاه تکراری نمی‌شوی... آری من دوست دارم بگویم خدا...

یک سال گذشت... یک سال گذشتُ من از تو نگذشتم...

از آن هنگام برایم بگو، از آن هنگامی‌که مژده‌رسان پیراهن بر چهره‌ی یعقوب افکند، در دم بینا گشت و گفت: مگر نگفتم من از خدا چیزهایی میدانم که شما نمی‌دانید؟

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

گر غمی می‌رسدت از روزگار، یا که خود کردی خطا یا که حکمتی رواست...

اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند

لطفاً بروید ای اسطوره‌ی ماندن‌های بی‌انتها، به آنانی که بی‌دلیل رفتند، بگو: ارزنی بودونبودشان غمی بر روی دل جا نگذاشت... خدای من در بودونبودشان خدایی می‌کند... ... بروید!

گاهی چیزهایی تو را یاد روزهایی می‌اندازند که نباید فراموش کنی... گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد... گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی... گاهی باید کوچک بود تا درک کرد لحظه‌لحظه‌ی قد کشیدن را... گاهی نمی‌توان، نباید، ساده دست کشید... نباید گذاشت و رفت... باید پای ماندنت را محکم کنی تا از شتابِ رسیدن، به چاله‌ها نیفتی...

چون غربت ماه در سیاهی آسمان، در این شهر غریب افتاده‌ام…