بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

دوست داشتم بدانم مرا از پشت عینک دودی‌ات چه رنگی می‌بینی؟

به نام خداوند مهربان و من به هزاران تعبیر تمام اتفاقات جهان را خوب پنداشته ام... چرا که تو همیشه خوبِ روزگاری... خدای مهربان من...

برای آن‌هایی که خوبی‌های تو را فراموش می‌کنند، قرمزی بکش تا خودت، خودت را فراموش نکنی...

واقعیت هرروز من باخدایی می‌گذرد پر از عشق، پر از معرفت و پر از بخشش...

مهربان نیستم نمی‌خواهم ساده‌لوح باشم، مثل پیرزن همسایه که تمام فیلم‌ها را باور می‌کند... نمی‌خواهم دل‌خوش کنم به فال‌های الکی، به حرف‌های رهگذران، به متن‌های قشنگ... دیگر نمی‌خواهم هرروز منتظر بمانم...

سکوتت را چه قدر دوست دارم، میان این آدم‌ها... همین‌ها که دروغ را به حقیقت ترجیح می‌دهند!... مگر نمی‌دانی؟ نمی‌دانی که سال‌هاست بر این باورند که حقیقت تلخ است؟!...

من اما با مردم شهر مهربانم هنوز... قلب‌های سنگی میان دیواره‌های سنگی... چه قدر به هم می‌آیند!...آری، این شهر مال همین مردم است... من اما با مردم شهر مهربانم هنوز... هنوز هم می‌توانم با بغض، چشم در چشمشان لبخند بزنم، من هنوز هم می‌توانم آرام زندگی کنم... هنوز هم می‌شود به یاد بیاورم اما پا پس نکشم... من اما هنوز هم به مردم این شهر لبخند می‌زنم، به حرمت بعضی نگاه‌ها... زندان بزرگ... تاروپود سنگی شهر... دیوارهای سنگی... قلب‌های خالی... نگاه‌های بی‌روح من! حجم خالی از عشق... من اما با مردم شهر مهربانم هنوز... بوی گل می‌آید، آن‌طرف‌تر گل‌فروشی ایستاده است...

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست... من خالیُ شهر خالی... دل من تنگ، اما پر امید...

اینجا پر از آدم یخی‌هایی ست که به شهرمان خیلی وقت است زمستان آورده‌اند

خوبِ من! محکم بمان... نکند عوض شوی روزی تو را نشناسم... خوب من! خوب بمان... هر که با تو هر چه کرد، تو فقط پای خودت محکم بمان... نکند عوض شوی ، دگر تو را نشناسم!!! دلِ من! میدانی که چه قدر مقدسی و چه اندازه که تو باارزشی... تو بزرگی جا نمی‌گیری به زیر پایشان... تو بزرگی جا نمی‌گیری به زیر پایشان.. قدر خود را تو بدان... تکه‌ای از قلب خود را نکند جایی تو جا بگذاری... گردِ کینه پرکند دنیایت! نَشِکَن، محکم باش...

و چه قدر گاهی ساده می‌شوی تو!!!... برخیز... بِشِکَن آنچه تو را می‌شکند که تبر سال‌هاست منتظرست...

من هم گاهی دوست دارم مترسک باشم... دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است!

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست...

با خودت تکرار کن از تکرار سرد انجماد افکارت بیزاری...

و نفس تازه می‌کنم هر شب در حوالی نمناک رد پای خیس خاطره‌هایمان... و چکه چکه خیال توست که می‌چکد از پشت پلک‌های من... به زیر کدامین دست‌وپا حرام می‌شوند این خیال‌های ناب من؟...

ای مهربانِ گناهکار! گناهت مهربانی بیش‌ازحد توست!... دوستت دارم به‌اندازه‌ی گناهی که هنوز مرتکب می‌شوی..

لطفاً بروید ای اسطوره‌ی ماندن‌های بی‌انتها، به آنانی که بی‌دلیل رفتند، بگو: ارزنی بودونبودشان غمی بر روی دل جا نگذاشت... خدای من در بودونبودشان خدایی می‌کند...

تو که میگویم تا بی نهایت حرف زده‌ام... میدانی!...تو که میگویم... خودت میدانی از چه‌ها میگویم...

این بار با تمام قلب خود آمده‌ام... آمده‌ام بمانم... به شمار ثانیه‌های مانده................... به شمار تمام ثانیه‌های مانده............. خدای مهربان من...

چه فایده که سرزمین نگاه تو به چشمان من راه ندارد