بریده‌هایی از کتاب قدرت سکوت ذهن

وقتی کاملاً و صرفاً بیش‌ازحد کار می‌کنید، انتظار چه نوع زندگیِ خصوصی و چه تفکری را دارید؟ درنهایت باید بیشتر کار کنیم تا خطاهایی را که مرتکب شده‌ایم جبران کنیم؛ یک دور باطل

تنهایی مختص افراد گوشه‌گیر نیست

تنهایی مدرسهٔ افرادِ باهوش باشد، پس دنیای شلوغْ ندامتگاهِ احمق‌هاست.

گاهی برای اینکه با خودتان و افرادی که دوستشان دارید و به آنان خدمت می‌کنید بهتر ارتباط برقرار کنید، باید اراتباطتان را قطع کنید.

هدفِ اصلیِ پیاده‌روی دیدنِ محیطِ اطرافتان است و ذهن در این فرایند، همچنان‌که فعال است، می‌تواند آرام باشد. پیاده‌روی نوعی تفکر است و اگر به‌درستی آن را انجام دهید، نوعِ سالم‌تری از تفکر محسوب می‌شود.

هر روز با پیاده‌روی، حال خوبی پیدا می‌کنم و از وضعیتی بیمارگونه خارج می‌شوم. با پیاده‌روی، بهترین فکرها به ذهنم می‌رسد و به گمانم، هیچ فکری آن‌قدر نگران‌کننده نیست که نشود رهایش کرد.

هرگز اجازه ندهید اشتباه‌ها و انتقادها شما را پایین بکشند. برای حسادت، دورویی، و دعوا انرژیِ خود را هدر ندهید،

هرگز وقتی می‌توانید بنشینید، نایستید و هرگز وقتی می‌توانید دراز بکشید، ننشینید.»

به کسی مدیون نیستیم که بخواهیم مدام کار کنیم، نه طرفدارانمان، نه پیروانمان، نه حتی والدینمان که امکانات زیادی را در اختیار ما قرار داده‌اند و نه حتی خانواده‌مان. نابود کردنِ خودمان، به‌درد کسی نمی‌خورد. انجام و اجرای کارِ خوب از یک موقعیت و جایگاه خوب ممکن می‌شود، و این یعنی داشتن سلامت و آرامش و موفقیت، در کنار هم شدنی است.

کافی بودن در تاریخ به هیچ فاتحی اشاره نشده که از فتوحات سیر شده باشد. ـ اشتفان تسوایگ

لذتِ واقعی در داشتنِ روحی حقیقی، پایدار، شاد، و امن است.

تولستوی، با ابراز خشم نسبت به آنهایی که عمیقاً و به‌طور منظم مطالعه نمی‌کنند، گفته است: «نمی‌فهمم چگونه مردم می‌توانند بدون مشورت با خردمندترین افرادی که تاکنون بر این سیاره زیسته‌اند زندگی کنند.»

کرد. یک فرمول ساده و راهکاری برای شکستنِ این چرخه، و تسکینِ اضطرابِ شدیدی که همه‌جا همراهمان است: «بیشتر ببخش. از آنچه خود به‌دست نیاورده‌ای، ببخش. بیشتر دوست بدار و گذشته‌ها را رها کن.»

همان مردمی که ترجیح می‌دهند بارها همان فیلم‌های بد را تماشا کنند یا مصاحبه‌ای بیهوده با یک چهرهٔ معروفِ آزاردهنده را گوش دهند، به‌جای آنکه دست از این گوش دادن بکشند و اتفاقات اطرافشان را درک کنند؛

حضور در لحظه به آینده، هرچند نویدبخش، دل مبند، و بگذار گذشتهٔ معدوم به خاک سپرده شود؛ زندگی کن، در زمانِ حالی که نقد است، با دلی امیدوار و توکل به آفریدگار. ـ هنری وادزورث لانگ‌فلو

پرسش این است که در زندگی چه چیزی را بیشتر می‌خواهیم؟ و پاسخْ دستاوردها و محبوبیت نیست، بلکه لحظاتی است که احساس می‌کنیم کافی هستیم؛ با حضور بیشتر، وضوح بیشتر، بینش بیشتر، حقیقت بیشتر، و سکوتِ ذهنیِ بیشتر.

هرگز ازطریقِ دستاوردهای بیرونی حسّ خوبی نخواهید داشت. کافی بودن یک حسّ درونی است که برای درکِ آن باید به آرامش شخصی برسیم؛ از دیدنِ آنچه درون خود دارید، نشئت می‌گیرد، همان چیزی که همیشه در وجودتان بود، و اگر شخصی درکش کند، از هر میلیاردری ثروتمندتر است و از هر حاکمیتی قدرتمندتر. با این حال، به‌جای چسبیدن به این مسیر قدرتمند، ناسپاسی و ناامنیِ ناشی از نیازِ بیشتر را انتخاب می‌کنیم

سلامتِ آرمان‌های معنویِ ما، به آنچه با بدن‌هایمان در لحظات واقعی انجام می‌دهیم بستگی دارد.

«نیازی نیست از همه دور شویم، تنها باید به درون خود خیره شویم.»

هرکسی به‌اندازهٔ کافی سفر کرده باشد این را می‌داند که تنها چیزی که در زندگی از آن گریزی نیست خودمان هستیم.