بریده‌هایی از کتاب جایی که خرچنگ ها آواز می خوانند

مرد واقعی کسی است که بدون آن‌که خجالت بکشد، گریه کند، شعر حفظ باشد، اپرا را با روحش حس کند و برای دفاع از یک زن، هر کاری لازم است، انجام بدهد.

بیا منطقی باشیم، خیلی وقتا عشق دردی رو دوا نمی‌کنه. حتی وقتی از بین می‌ره، تو رو به دیگران ارتباط می‌ده. آخر سر، چیزی که برات می‌مونه: ارتباطاته.

هرگز دست‌کم مگیر قلب را، که قادر است کارهایی بکند که ذهن تصورش را نمی‌کند. قلب به همان خوبی که احساس می‌کند، فرمان می‌دهد.

شاید بعضی از رویاها فقط باید فراموش می‌شدند.

با مصائب زندگی چهره‌ها تغییر می‌کنند اما چشم‌ها همان پنجره‌های همیشگی هستند که به درون باز می‌شوند.

شاید بهتر باشد عشق در همان مراحل اولیه باقی بماند.

بخش‌هایی از لب بالایی‌اش به طرز عجیبی پیچ خورده بود. مانند مادرش از وحشت یک هیولا می‌ترسید به خانه برود. زیر لب گفت: «مادر، مادر. می‌فهمم. بالاخره فهمیدم تو چرا مجبور شدی بری و دیگه برنگردی. منو ببخش که نمی‌دونستم، که نمی‌تونستم کمکت کنم.»

اگه دور از مردم زندگی کنیم، همه‌چی حل می‌شه.

زندگی این مهارت را به او آموخته بود که احساساتش را خرد و به تکه‌های قابل ذخیره شدن تبدیل کند اما تنهایی هم وسعت خودش را داشت.

روی زمین هیچ‌کس نیست که آدم بتونه روش حساب کنه.

می‌دانست این گله بدون یکی از گوزن‌هایش ناقص نخواهد بود اما هر گوزن بدون گله‌اش ناقص است. یکی از آن‌ها سرش را بلند کرد.

«به نظر من، بعضی چیزا رو نمی‌شه توضیح داد. فقط می‌شه بخشید یا نبخشید. من جوابشو نمی‌دونم.

این که به کسی تکیه کنی، جای پایت را محکم می‌کند.

«من هرگز اون‌طوری زندگی نمی‌کنم، طوری که ندونم مشت بعدی کی و کجا فرود می‌آد.»

شاید بهتر باشد عشق در همان مراحل اولیه باقی بماند.

حالا به نظر می‌رسید این‌که از همیشه آسیب‌پذیرتر شده است، موجب شده اعتمادش به دیگران کمتر هم بشود. اکنون که در شکننده‌ترین شرایط زندگی‌اش قرار داشت، به تنها کسی که می‌شناخت، رو کرده بود: خودش.

حالا گوش کنین. این برای زندگیتون یه درس واقعیه. آره، ما گیر افتادیم اما چی کار کردیم؟ ازش طنز ساختیم و خندیدیم.

بعضی از رفتارهایی که الان به نظر ما خشن می‌رسه، باعث بقای انسان اولیه در تمام مرداب‌هایی شده که اون زمان توش گرفتار بوده. بدون اون رفتارها، ما الان این‌جا نبودیم. ما هنوز اون غرایز رو توی ژن‌هامون داریم و وقتی شرایط خاصی بهمون غالب می‌شه، اون غرایز، خودشونو نشون می‌دن. بخشی از وجود ما همیشه همونی که بودیم، باقی می‌مونه، همونی که ناچار بودیم باشیم تا زنده بمونیم ـ مثل زمان‌های خیلی دور.»

می‌دانست آن سوگواری برای چیس نبوده، بلکه برای زندگی خودش بوده که همیشه با طرد شدن تعریف شده است. در حالی که آسمان و ابرهای بالای سرش در چالش بودند، با صدای بلند گفت: «من باید تنها زندگی کنم اما اینو می‌دونستم. از خیلی وقت پیش می‌دونستم آدما نمی‌مونن.»

تنهایی‌اش بیشتر از آن شده بود که بتواند تحملش کند. آرزو داشت صدای کسی را بشنود، حضور کسی را حس کند و با کسی تماس داشته باشد اما بیشتر آرزو داشت بتواند از قلبش محافظت کند.