بریده‌هایی از کتاب فرمول نجات پی

این‌قدر زور نزن که گند بزنی به زندگی‌م.

آقای استوکر می‌گوید: «بسه، مدیسون. بهت هشدار دادم. بعد از مدرسه می‌مونی تا در این‌باره حرف بزنیم.» ولی مدی به حرفش ادامه می‌دهد: «به نظر من این خیلی توهین‌آمیزه که لوسی جوری رفتار می‌کنه انگار این کلاس پایین‌تر از سطحشه. اون نباید اینجا باشه.» لوی می‌گوید: «خفه شو، مدی.» آقای استوکر جوری به لوی اشاره می‌کند که انگار یک نفر را در دادگاه متهم می‌کند: «لوی، ساکت شو.» ویندی می‌گوید: «بس کنین، تو رو خدا.» مدی پشتش را صاف‌تر می‌کند: «بس نمی‌کنم. اون فکر می‌کنه از ماها بهتره. باورم نمی‌شه که...» داد می‌زنم: «از جونم چی می‌خوای؟» کل کلاس یخ می‌زند. حتی ویندی و لوی. حتی آقای استوکر. «من ریاضی‌م خوبه. ولی مگه این مهمه؟» به طرف وایت‌بورد اشاره می‌کنم، به مسئله‌هایی که آقای استوکر داشت درباره‌شان توضیح می‌داد. به همهٔ سؤال‌ها جواب می‌دهم: «شمارهٔ ۷، ایکس می‌شه ۱۱. شمارهٔ ۸، ایکس می‌شه ۱ ـ. شمارهٔ ۹، ایکس می‌شه ۵.» آقای استوکر متعجب به نظر نمی‌رسد: «لوسی، مجبور نیستی...»

«می‌دونستم این‌جوری می‌شه.» «چی می‌شه؟ که بچه‌ها دربارهٔ متفاوت بودنت حرف می‌زنن؟ پنج دقیقه که بگذره، به‌جای تو دربارهٔ یکی دیگه حرف می‌زنن.» «این ماجرا تمومی نداره. مثل این نیست که کتونی مزخرفی پوشیده باشم یا یه سینی ماکارونی توی کافه‌تریا از دستم افتاده باشه. من یه خل‌وچلم. این مردم رو می‌ترسونه.»

دقیقاً دوستی ندارم که بخواهم از دستش هم بدهم.

می‌خواهد با چشم‌هایش من را بسوزاند. دلم می‌خواهد بهش بگویم با زل زدن نمی‌تواند من را بکشد.

ولی گاهی وقت‌ها یه‌کم شیطنت لازمه

«شاید از اینکه خوب کار کنی می‌ترسی.»

بعضی وقت‌ها یادم می‌ره که وقتی آدم فقط عاشق یکی باشه، چه احساسی داره

«بچه که بودم، خیلی بدم می‌اومد که بزرگ‌ترها بهم می‌گفتن "زندگی منصفانه نیست." حرفشون رو می‌فهمیدم، ولی همیشه مثل این بود که آدم تسلیم بشه. الان نزدیک بود خودم همین رو بهت بگم. "زندگی منصفانه نیست."»

«خب، اینکه وانمود کنی یکی دیگه هستی، کودن‌بازیه دیگه.»

«به نظرت من نمی‌تونم رازنگه‌دار باشم، درسته؟» «نه.» جوابم بیشتر از روی واکنش است تا اینکه واقعاً به حرفم اعتقاد داشته باشم.

لازم نیست از همهٔ زندگی‌ام باخبر باشد.

اگر هر دو را دوست دارم، مجبور نیستم یکی را انتخاب کنم.

از توصیف‌های غیردقیق مثل خیلی، چندتایی، و در واقع هیچی متنفرم.

کار گروهی نوعی شکنجه است.

«بابام دیگه اینجا زندگی نمی‌کنه. مامانم پارسال از خونه پرتش کرد بیرون. مثلاً من نباید دلیلش رو بدونم، ولی می‌دونم. می‌خواین بهتون بگم؟» نانا در جواب می‌گوید: «نه.»

وقتی کسی از آدم توقعی ندارد، زندگی ساده‌تر می‌شود.

. تغییر دادن دنیا برای کسی مثل من که هر روز تلاش می‌کند فقط دوام بیاورد، انتظار خیلی زیادی است.

بهمان می‌گوید: «می‌دونم به چی فکر می‌کنین.» جمله‌ای که همیشه به نظرم عجیب‌وغریب می‌آید، چون هرگز نتوانسته‌ام حدس بزنم چه فکری توی سر یه نفر دیگر است

«اگه هر دومون ساکت بمونیم، چی‌کار می‌تونه بکنه؟» نمی‌خواهم به این فکر کنم که چه‌کار می‌تواند بکند. شاید در اولین هفته از مدرسهٔ راهنمایی پرتم کنند بیرون.