بریده‌هایی از کتاب فرمول نجات پی

هیچ‌وقت ازم ایراد نمی‌گیری که چرا از نمایش‌های موزیکال خوشم می‌آد یا چرا هدف‌های بزرگی توی سرمه. سعی نداری مردم رو عوض کنی. انگار فقط می‌خوای بقیه رو درک کنی.»

لبخند زدن کسی رو نکشته‌ها

جو، مسئول تأسیسات، برای به‌هوش آوردنم از دستگاه الکتروشوک استفاده کرد

یعنی تا حالا شده کسی بفهمد دقیقاً چه لحظه‌ای خوابش می‌برد؟

دختری به اسم سیسیلیا بازی می‌کردم که طوفان و رعد و برق شروع شد.

من اولین خل‌وچلی نیستم که احساس می‌کنه جاش توی مدرسه نیست

احتمالاً در هشت‌سالگی از آن آدم‌های بی‌کله بوده‌ام؛ الان در دوازده‌سالگی که اصلاً این‌جوری نیستم.

لازم نیست آدم نابغه باشد تا حساب و کتاب کند که من به اینجا تعلق ندارم.

در دنیایی مشابه زندگی می‌کنیم، ولی چیزها را خیلی متفاوت از هم می‌بینیم. حدس می‌زنم اگر همهٔ ما با یک دید به دنیا نگاه می‌کردیم، کسل‌کننده می‌شد.

کار گروهی نوعی شکنجه است. لابد بخشی از یک آزمایش اجتماعی عجیب است که معلم‌ها آن را انجام می‌دهند تا ببینند آیا می‌شود این‌جوری دانش‌آموزها از هم متنفر شوند یا خیر.

وانمود کن موفقی تا موفق بشی

«سعی می‌کنی تحقیرم کنی و با کارهات عذابم بدی. ولی کارهای تو اون‌قدرها هم ناراحتم نمی‌کنه، چون بدتر از همهٔ این‌ها اینه که یه سگ مریض دارم و دوستی که... که فکر می‌کردم می‌تونم بهش اعتماد کنم. از دست دادن همچین آدمی خیلی مزخرفه.» آب بینی‌ام راه می‌افتد. جوری نفس می‌کشم که انگار دارم غرق می‌شوم: «تو برام اهمیتی نداری.» مدی بهم خیره می‌شود. چشم‌هایش پر از اشک می‌شوند. دوباره می‌گویم: «تو برام اهمیتی نداری.» بعد به لوی اشاره می‌کنم: «اون برام مهمه.» بعد ویندی: «اون مهمه. یا شاید قبلاً مهم بود. تا وقتی‌که...» ویندی به‌سختی پلک می‌زند، ولی به طرف مدی برمی‌گردم. «تو برام هیچی نیستی. هیچی نیستی. یه صفر چاق گنده‌ای.» به‌سختی آب دهانم را قورت می‌دهم و نفسی می‌کشم. «پس این‌قدر زور نزن که گند بزنی به زندگی‌م.»

لابد فقط وقتی هیچ‌کس دیگری دور و برش نباشد، من می‌شوم تنها دوستش!

«مدرسهٔ راهنمایی باید هم بدترین باشه. تبدیل شدن به یه بزرگسال خیلی دردناکه. همه‌مون باید این رو پشت سر بذاریم.»

توی جبر اگر یک متغیر مجهول داشته باشید، می‌توانید معادله را حل کنید. آدم‌ها معادلات چندمتغیره هستند. اساساً نمی‌شود حلشان کرد.

«چرا، مجبورم.» صندلی‌ام را به عقب هل می‌دهم و بلند می‌شوم. با سه قدم خودم را به مدی می‌رسانم و جلویش می‌ایستم. توی صندلی‌اش مچاله می‌شود. هرگز کسی را در عمرم نترسانده‌ام. نه تا الان. «شماره تلفنت چنده؟» سرش را مثل پی یک‌وری می‌کند. ولی این ژست اصلاً بهش نمی‌آید. داد می‌زنم: «شماره تلفنت چنده؟» «۹۲۲۵ ـ ۹۹۳ ـ ۵۵۵» «جمعش می‌شه ۵۴. حاصل‌ضربش می‌شه ۵.۴۶۷.۵۰۰. جذر ۵.۵۵۹.۹۳۹.۲۲۵ می‌شه ۷۴.۵۶۵.» به اطراف کلاس نگاهی می‌اندازم. حالا آقای استوکر متعجب به نظر می‌رسد، مثل بیشتر بچه‌های کلاس، شاید حتی وحشت‌زده. فقط لوی لبخند می‌زند. «من ریاضی‌م خوبه. کارم با اعداد حرف نداره. ولی نمی‌دونم چرا این قضیه تو رو اذیت می‌کنه، مدی. از این مسئله سر درنمی‌آرم.» مدی اخم می‌کند.

گاهی اوقات غیب شدن بهترین راه‌حل است.

تنها کسی که می‌دونه چی توی سرت می‌گذره، خودتی. چیزی هست که بخوای بهمون بگی؟

«اَاَاَه. همهٔ ما از گوش دادن به حرف‌های شما سه نفر زجر می‌کشیم.» لوی فوری جوابش را کف دستش می‌گذارد: «خب گوش نکنین.»

«اگه همیشه شکلات و بیسکویت همراهم نبود، باز هم باهام دوست می‌موندی؟» می‌گوید: «معلومه. ولی احتمالاً دوست صمیمی‌ت نمی‌شدم.» می‌دانم که شوخی می‌کند. یعنی این نشان می‌دهد که دو نفر واقعاً با هم دوست هستند؟ یعنی وقتی آدم می‌داند ته حرف‌های طرف مقابل یک "شوخی کردم بابا!" هست.