بریده‌هایی از کتاب فرمول نجات پی

هر کاری دوست داری بکن. حداقل داری یه چندتا مهارت بازیگری یاد می‌گیری

آخرش، از وانمود کردن به واقعیت می‌رسی.

چرا همهٔ بزرگ‌ترها فکر می‌کنند لبخند زدن مشکلات را حل می‌کند؟

«این جریان کلاً منصفانه نیست.» «فکر می‌کنی اولین بچه‌ای هستی که دلش نمی‌خواد بره مدرسه؟ بس کن تو رو خدا.»

دلم می‌خواد فکر کنم توی دنیا تفاوتی ایجاد می‌کنم.

کافه‌تریای مدرسه‌ها و زندان‌ها جای شکنجه و تحقیر آدم‌هاست.

«می‌دونستی مالاریا هر سی ثانیه یه بچه رو یه جای دنیا می‌کشه؟» دوباره ابروهایش را بالا می‌اندازد: «از مالاریا باید ترسید، نه از میکروبیوم‌ها.» حساب که بکنیم می‌شود ۱۰۵۱۲۰۰ بچه در سال.

«باورم نمی‌شه که قبل‌ترها عاشق روز اول مدرسه بودم، مثل اون موقع‌هایی که ابتدایی می‌رفتم. ولی خواهرم راست می‌گفت، مدرسهٔ راهنمایی...» حرفش را قطع می‌کند. به دور و برش نگاهی می‌اندازد و بعد زیر لب کلمه‌ای ناجور می‌گوید که دایی پل از آن برای توصیف یک شب سخت در افغانستان استفاده کرد.

سیزده سالت که شد حتماً می‌تونی بری دانشگاه. این‌جوری باز هم پنج سال از بقیه جلوتری.» «همین ماه یه پسر دوازده‌ساله داره می‌ره دانشگاه کورنل!»

«نوهٔ نابغهٔ عزیزم... خودت رو به خریت نزن.»

مردم درکم نمی‌کنن و من هم اصلاً نمی‌خوام چیزی تمرکزم رو به هم بزنه.

صاعقه به‌طور متوسط هر سال ۴۷ نفر رو تو آمریکا می‌کشه

چهار سال پیش زندگی‌ام در یک لحظه از این‌رو به آن‌رو شد، ولی خودم آن لحظه را به یاد نمی‌آورم. می‌شود بهش گفت اثر جانبیِ برخوردِ صاعقه. سوختگی ناشی از آن جرقهٔ الکتریکی، سوراخی کوچک در حافظه‌ام ایجاد کرد. این اتفاق باعث شد مغزم از نو برنامه‌ریزی شود و تبدیل شوم به لوسیل فَنی کالاهان، نابغهٔ ریاضیدان.