بریده‌هایی از کتاب نامی نمی توان گذاشت

خودم را آن‌سوی معادله می‌گذارم شما را این‌سو نتیجه تغییر نمی‌کند

بیهوده دست‌وپا می‌زند علم انسان جوابِ سرپایی‌ست با آن‌که این‌همه می‌افتد جهانِ ازهم‌گسیخته‌اش هر روز وسیع‌تر می‌شود اجرام دور به اجرام دور دسترسی‌های نزدیک پیدا کرده‌اند

هی دست می‌کشی روی زمان تا سینه‌خیز از سنگری که برای خودت ساخته‌ای بگریزی گاهی مردد می‌مانی بیرون از تو جنگ از تو واقعی‌تر است

انسان عددی‌ست که تغییر می‌کند اما معادلات جهان تکرار می‌شوند

من مبتلا به ریاضی‌ام شعر می‌نویسم که اثبات کنم چیزی که به‌علاوهٔ چیزی می‌شود اگر همان چیز را دوباره از او کم کنیم دیگر آن اوی اولیه نخواهد بود

زل می‌زنی به خاک به سنگ‌ها به حوض به خوشبختی که مثل ماهی لیز است

همهٔ درها را هم که بسته باشی از پنجره می‌آید دلتنگی

بیرون از ما مردم به اعجاز داروها ایمان دارند

می‌ترسم چه جهنم سردی برای خودم ساخته‌ام

دردت نمی‌آید یک عمر اشتباهِ یک نفر می‌تواند همین باشد همین همین که فکر کند از افتادنش ممکن است دیگری دردش بگیرد

پیاده خودم را گز کنم زیر توت‌ها درختان را یکی‌درمیان استخاره‌وار بشمرم می‌آید نمی‌آید می‌آید تا بی‌رنجِ راه به خانه رسیده باشم

صدایت از این پرده‌مخملی‌های ضخیمِ تیره‌رنگ است چیزی پشتش دیده نمی‌شود باد تکانش نمی‌دهد نور را قورت می‌دهد

افسردگی تنهات نمی‌گذارد ظرف‌ها و زباله‌ها را انکار می‌کند اندوه را انکار می‌کند زندگی را به حاشیهٔ امن می‌کشاند به ماندن در رخت‌خواب به هزاربار پِلِی کردن یک آهنگ و بستن کتاب در همان صفحه‌ای که باز کرده بودی

بالای درخت نشسته بودی و من از پنجره تا حد مرگ به سمتت آویزان شده بودم

حالا از دیروز شش ماه گذشته است روی شاخه خرمالوهای سبز می‌خندند

این سؤالات سخت را تویی که از ما می‌پرسی یا ماییم که مدام سؤال می‌کنیم و فرصتی برای شنیدن نداریم

جنین که بودم دنیای روشنی داشتم در آب و در آرامش اکسیژن ذخیره کردم گفتم به دنیای بعد از مادرم نفس بدهم دهان بر دهان کسانی گذاشتم که شنا بلد بودند اما از آب می‌ترسیدند

اما صدای خیس به چه درد می‌خورد عین پرنده‌ای که هر چه می‌گوید غار است تاریک و طولانی

انسان به فکر ساختن خانهٔ همراه است