کتاب نامی نمی توان گذاشت

چراغ‌ها یکی‌یکی برای دیدنِ شب خاموش می‌شوند

همهٔ دریاها شبیه هم‌اند جایی تمام می‌شوند جایی با آخرین رمقی که دارند خستگی‌شان را روی دوش خشکی می‌اندازند

ترجیح می‌دهم سوار اولین تاکسی شوم ها کنم روی شیشه و بنویسم برمی‌گردم و برنگردم نبینم تو را که دستان مرددت را در جیب‌هات پنهان می‌کنی ترجیح می‌دهم هوا سرد بماند ترجیح می‌دهم رفته باشم مانند زنی که در یک سکانس می‌رود تا همیشه مخاطب در انتظار برگشتنش باشد

گاهی برای رفتن به ترمینال آژانسی دربستی چیزی بگیری بهتر است نه برای چمدان‌ها و دوش سنگینت برای آن‌که دست‌کم کسی باشد که با تو خداحافظی کند

خودم را پرت می‌کنم دردت نمی‌آید یک عمر اشتباهِ یک نفر می‌تواند همین باشد همین همین که فکر کند از افتادنش ممکن است دیگری دردش بگیرد

از ندیدنت بود که بازمی‌گشتم و دستان خالی‌ام را هر چه می‌شستم رنگ می‌داد

جنازهٔ آغوشی را همچون پالتویی که بیندازیم روی تخت انداخته بودم زمین

آن نهنگِ ناخواسته که زنده به ساحل رسید من بودم تمام آب‌های جهان را دنبال جای پارک گشتم دنیا زودتر از آن‌چه فکر می‌کردم پُر شده بود همهٔ دریاها شبیه هم‌اند جایی تمام می‌شوند جایی با آخرین رمقی که دارند خستگی‌شان را روی دوش خشکی می‌اندازند درست همان جا به دنیا آمدم من

اتوبوس را نگه دارد زمان را از برق بکشد مردم را پیاده کند

شهر من جدولی‌ست که قرار بود فردا جوابش در روزنامه‌ای چاپ شود که امروز توقیف شد