بریده‌هایی از کتاب چلنجر دیپ؛ عمیق ترین نقطه دنیا

می‌دانم قربانی خیلی چیزهای خارج از توانم بوده‌ام، ولی الان، توی این نقطه، این‌جا چیزی هست که قدرت انتخابش را دارم. طوطی گفته بود این‌جا خبری از معجزه نیست، ولی ناامیدی هم نیست. مهم نیست افعی چی می‌خواهد به من بقبولاند. هیچ‌چیز گریزناپذیر نیست.

فریادی که می‌گوید: «اون‌قدر دارم درد می‌کشم که دنیا باید یه بار هم که شده، به خاطر من وایسه.»

«برای این لحظه و لحظهٔ بعدش زندگی کن، برای لحظهٔ قبل هرگز.»

«اگه اون دوتا کاپیتان یه راهی پیدا کردن که هیولاهاشون رو جا بذارن، لیاقت آرامشی که بهش می‌رسن رو دارن. اونا لیاقت گره‌گشایی داستانشون رو دارن. و هیولاها... خب اونا هم لیاقت همدیگه رو دارن.»

اگر فکرها یک پنی می‌ارزند، قول‌ها چه‌قدر کمتر می‌ارزند؟

وقتی حقیقت درد داشته باشه، همه‌مون از پیام‌رسان متنفر می‌شیم.

همهٔ مترسک‌ها انگار به صلیب کشیده شده‌اند. شاید برای همین است که کلاغ‌ها را می‌ترسانند.

«پرندهٔ شورشی! روی شونهٔ خودم می‌شینه، اما بین خدمه تخم فتنه می‌پاشه!»

موقع ناهار می‌نشینم کنار دوستانم. اما انگار ننشسته‌ام. یعنی توی جمعشان هستم، اما حس نمی‌کنم کنارشان هستم.

«بدون شک، هر افتضاحی زیبایی خودش رو داره.»

تو اولین نیستی و آخرین هم نخواهی بود. مبهوتم چه‌طور این جمله باعث می‌شود هم حس کنم بی‌ارزشم، هم برگزیده.

«من چرا این‌جام؟ اگه هر چیزی هدف داره، هدف من روی این کشتی چیه؟»

این کشتی اون‌قدر غبطهٔ استعداد تو رو می‌خوره که بترکه

. این‌جا زمان فرق می‌کند؛ جلو نمی‌رود، به طرفین حرکت می‌کند، مثل خرچنگ.

«واقعاً؟ فقط همین‌قدر می‌ارزن؟ یه پِنی؟» آه می‌کشد. «اصطلاحه کِیدِن.» «پس اول برو ببین اصطلاحش کِی ساخته شده، بعد با تورم هماهنگش کن.»

برایم عجیب بود که مردم می‌توانستند این‌قدر نزدیک به هم زندگی کنند، جوری که بدون اغراق چند هزار نفر در فاصلهٔ چند سانتی‌ات باشند، ولی باز هم کاملاً تک و تنها باشی. تصورش برایم سخت بود. الان دیگر تصورش برایم سخت نیست.

ازش می‌پرسم: «اگه نخوام به اتاقک دیده‌بانی سر بزنم چی؟» بهم چشمک می‌زند. «اون‌وقت اتاقک دیده‌بانی بهت سر می‌زنه.»

بهش می‌گویم: «نمی‌تونم با خودم کاغذ ببرم توی خواب.» بهش بر می‌خورد. «خب پس، کارت ساخته‌ست.»

شاید داوود هم مثل من بوده؛ همه‌جا هیولا می‌دیده و آخرش فهمیده تمام قلاب‌سنگ‌های دنیا هم برای خلاص‌شدن از شرّشان کافی نیست.

بز. همه‌چی رو می‌خوره، دنیا رو هضم می‌کنه و تبدیلش می‌کنه به بخشی از دی. اِن. اِی خودش. بعد همه‌ش رو استفراغ می‌کنه تا قلمروش مشخص بشه. قلمرو یعنی دارایی. دارایی، کارایی، شنوایی؛ می‌شنوی چی می‌گم؟ برای رسیدن به مقصد باید دنبال نشان بز بود. هر چیزی یه هدفی داره. طالب بز باش.»