بریده‌هایی از کتاب پسری که قبلا بودم!

«باید تا اون جایی که می‌تونم لذت ببرم، دیگه وقت زیادی ندارم.»

نمی‌دانم اصلاً دلم می‌خواهد آن پسر بدبو اولین دوستم در مدرسهٔ راهنمایی پالم‌نات باشد یا نه؛ حتی هنوز مطمئن نیستم که اصلاً دلم می‌خواهد دوستی داشته باشم یا نه. یا اصلاً لیاقت دارم دوستی داشته باشم؟

چه‌قدر خنده‌دار است. هر چیزی که یک انسان معمولی را خوشحال می‌کند، بیش از هر چیز دیگری من را غمگین می‌کند.

شبیه درختی نحیف و مصمم است که در مقابل طوفان ایستاده باشد.

«ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم زندگی ما رو می‌بره کجا، ایتن. خیلی از تصمیم‌های کوچک بعداً تأثیرهای بزرگی دارن

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه

او هرگز من را تنها رها نمی‌کرد. من اجازه نمی‌دهم هیچ اتفاقی برای او بیفتد.

دوباره زل می‌زنم به جملهٔ ادی این‌جا بود و سعی می‌کنم حدس بزنم ادی حالا کجاست. دوست دارم بدانم کی اسمش را روی میز کنده. از زمانی که این جمله را نوشته خیلی گذشته و او بزرگ شده؟ صدایی توی سرم می‌گوید قرار نیست همهٔ آدم‌ها بزرگ شوند. شاید این کلمه‌هایی که روی این میز کنده شده‌اند تنها آثارِ باقی‌مانده از ادی باشند

هر آدمی روش خودش را برای دوست داشتن اعضای خانواده‌اش دارد.

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.»

و صورتش مثل پوست تنهٔ درخت پر از چروک‌های عمیق است.

شب، قبل از خواب، همچنان به او فکر می‌کنم.

و برای اولین بار بعد از مدت‌ها متوجه می‌شوم هیجان‌زده شده‌ام.

یک‌دفعه، درد گذشته دوباره مثل روز اول در من زنده می‌شود. رویم را برمی‌گردانم.

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.»

بچه‌ها قوی‌ان، قوی‌تر از اونی هستن که بیشتر بزرگ‌ترها فکر می‌کنن.

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی.

رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی