بریده‌هایی از کتاب پسری که قبلا بودم!

بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.»

هر اتفاقی که بیفتد، او برمی‌گردد پیش من.

یک بار، آقای چارلز مُچ کورالی را زمانی‌که سر امتحان ریاضی به من تقلب می‌رساند، گرفت و تهدیدش کرد به مامانش زنگ خواهد زد (کورالی زیر لب گفت: «زنگ بزن ببینم می‌تونی.»)

«بچه‌ها قوی‌ان، قوی‌تر از اونی هستن که بیشتر بزرگ‌ترها فکر می‌کنن. تو هم خوب می‌شی ایتن.» می‌خواهد موضوع را عوض کند، اما نمی‌گذارم از زیرش در برود.

یه دوست واقعی ارزشش از هزارتا دوست الکی بیشتره. شاید تو هم یه روز این رو بفهمی.»

اگه هیچ‌وقت برنگردی و من برای حرف‌هایی که زدم معذرت‌خواهی نکنم، چی؟ اگه هیچ‌وقت بهت نگم چه‌قدر دوستت دارم چی؟»

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه.

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

هر موجودی توی دنیا باید یکی رو داشته باشه که حواسش بهش باشه، تو این‌طوری فکر نمی‌کنی؟»

می‌گوید: «گاهی وقت‌ها یه داستان تمام دارایی آدمه، بعضی وقت‌ها همین کافیه برای آدم.»

«ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم زندگی ما رو می‌بره کجا، ایتن. خیلی از تصمیم‌های کوچک بعداً تأثیرهای بزرگی دارن.»

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.»

وقتی اولین بار پایان داستان را خواندم خیلی دوستش داشتم، اما الان عصبانی‌ام می‌کند. کتاب را به سمت دیوار پرت می‌کنم.

فقط اگر یک فرصت داشتم، میلیون‌ها راه بود که می‌توانستم همه‌چیز را درست کنم.

حتماً خیلی گیج به نظر می‌رسم، چون می‌خندد و به سمت کافه‌تریا هدایتم می‌کند. «همه دوست لازم دارن تازه‌وارد. حتی عجیب‌وغریب‌هایی مثل تو.»

بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی.