بریده‌هایی از کتاب در ستایش پیاده‌روی

بدن شما و طبیعتْ هر دو از عناصر مشابهی تشکیل شده‌اند: اکسیژن، کربن، نیتروژن، و هیدروژن؛ پس به همین دلیل تعامل و ارتباط متقابل با طبیعت برای بدن‌تان امری طبیعی تلقی می‌شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، شخص چیزی را تجربه می‌کند که موریس مرلوپونتی آن را «چشم‌انداز زندگی‌شده» توصیف می‌کند. محیط پیرامون و بدن‌تان زبان مشترکی پیدا می‌کنند و تبدیل به واحدی بزرگ‌تر از خودشان می‌شوند.

وقتی با سرعت پیاده‌روی می‌کنم، گویا بسیاری از احساساتْ دور نگه داشته می‌شوند، و زمانی‌که سرعتم را کم می‌کنم، آن‌ها هم برمی‌گردند.

«تصور کن هم‌اکنون چشمانت را می‌بندی و بیست سال بعد بازشان می‌کنی؛ دیدنِ چه چیزی خوشحالت می‌کند؟»

بهشت جایی است که من در آن هستم. وقتی در اتاق نشیمن می‌نشینم و یک کتاب خوب می‌خوانم، با کسانی‌که برایم ارزشمندند غذا می‌خورم، یا پیاده‌روی می‌کنم، این فکر در من تقویت می‌شود.

همهٔ پیاده‌روی‌های من باهم فرق داشته‌اند؛ اما وقتی به گذشته نگاه می‌کنم یک وجه اشتراک میان آن‌ها می‌بینم: سکوت درونی. راه‌رفتن و سکوت به هم وابسته‌اند

راه‌رفتن و سکوت به هم وابسته‌اند. هرقدر سکوت انتزاعی است، راه‌رفتن به همان میزان مشهود و ملموس است.

پیاده‌روی عمر را طولانی می‌کند، باعث تقویت حافظه می‌شود، فشارخون را تنظیم، و سیستم ایمنی را قوی می‌کند. اما هر بار که این‌ها را می‌گویم، می‌دانم تنها به نیمی از حقیقت اشاره کرده‌ام. مزیت‌های راه‌رفتن بیشتر از آن چیزی است که در آگهی‌ها و مقاله‌های سلامتی می‌گویند.

باور بر این است که افراد محبوس در زندان کمترین حرکت را دارند؛ اما مسئله به این سادگی نیست. سه‌چهارم همهٔ کودکان انگلیسی‌زبان، نسبت‌به زندانیانِ همان کشور، زمان کمتری را خارج از خانه سپری می‌کنند. از هر پنج کودک یک نفر بیشترِ روز در خانه است و از هر نُه کودک یک کودک در کل سال حتی به پارک یا جنگل یا ساحل پا نمی‌گذارد.

تجربهٔ شرایط سخت و توانایی ما در غلبه بر آن‌ها تثبیت سرزندگی ماست.

بزرگ‌ترین لذتِ راه‌رفتن در یک شهر بودن در میان مردم است.

هرقدر فاصلهٔ فیزیکی بین تصمیم‌گیرندگان و افراد تحت‌تأثیر آن تصمیمات بیشتر باشد، تصمیمات گرفته‌شده ارتباط کمتری با افراد تحت‌تأثیر دارند

بدن شما و طبیعتْ هر دو از عناصر مشابهی تشکیل شده‌اند: اکسیژن، کربن، نیتروژن، و هیدروژن؛ پس به همین دلیل تعامل و ارتباط متقابل با طبیعت برای بدن‌تان امری طبیعی تلقی می‌شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، شخص چیزی را تجربه می‌کند که موریس مرلوپونتی آن را «چشم‌انداز زندگی‌شده» توصیف می‌کند. محیط پیرامون و بدن‌تان زبان مشترکی پیدا می‌کنند و تبدیل به واحدی بزرگ‌تر از خودشان می‌شوند. راه‌های مختلفی وجود دارد که یک نفر بتواند احساسی این‌گونه را تجربه کند. می‌توانید با روزه، مدیتیشن، قرص یا دعا و عبادت به این حس برسید. برای من تجربهٔ این حس با راه‌رفتن میسر می‌گردد.

پیاده‌روی، برداشتن هر بار یک قدم، می‌تواند برای عشق به زمین، دیدن خود و رهاکردن بدن به طی مسیر باشد با هر سرعتی که دل‌تان می‌خواهد.

ایدهٔ من این بود که به‌معنای واقعی کلمه به غوطه‌ورشدن در کثافت نیاز دارم. شاید باعث شود مشکلات برایم کم‌اهمیت شوند.

به نظر نمی‌رسد دیدن شهر از پنجرهٔ ماشین با نگاه‌کردن به عکس‌های همان شهر تفاوت زیادی داشته باشد.

راه‌رفتن و تحرکْ پایه‌های کشف‌کردن‌اند و اکتشاف اساس عقل ماست.

ازلحاظ فلسفی، بین ناممکن و خیالی تفاوت وجود دارد.

آن‌قدر راه را گم کرده‌ام که باعث شده به این فکر بیفتم که نکند من به شکلی اسرارآمیز به ناشناخته‌ها تمایل دارم و از اینکه ندانم کجا هستم لذت می‌برم

«من قبلاً اینجا گم شده‌م. بنابراین حالا می‌دونم کجاییم.»

آن‌قدر راه را گم کرده‌ام که باعث شده به این فکر بیفتم که نکند من به شکلی اسرارآمیز به ناشناخته‌ها تمایل دارم و از اینکه ندانم کجا هستم لذت می‌برم.