بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

این را در خاطر داشته باشید: سکوتی که شما تجربه می‌کنید با سکوتی که دیگران تجربه می‌کنند فرق دارد. هرکس سکوت خود را دارد.

در کتاب پادشاهان، به ما گفته شده که خداوند چگونه خود را به ایلیا نشان می‌دهد. اولْ طوفان، سپس زمین‌لرزه و پس‌ازآن آتش نازل شد. خداوند هیچ‌یک از آن‌ها نبود. خداوند بعد آمد، در قالب صدایی آرام و ساکت یا طبق ترجمه‌های جدیدتر مثل سکوتی شکننده. از این خوشم آمد. خداوند در سکوت است.

سکوت بیش‌تر نوعی ایده است، نوعی مفهوم است. سکوتِ اطراف ما احتمالاً چیزهای زیادی دربردارد؛ اما جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم. دیگر تلاشی نمی‌کنم تا در محیطِ اطرافم سکوتِ مطلق برقرار کنم. سکوتی که به‌دنبالش هستم سکوت درونی است.

مارتین هایدگر نوشت: «همه دیگری‌اند، هیچ‌کس خودش نیست.»

پرخاشگری فقط آدم را ضعیف و وضعیت بد را بدتر می‌کند.

امروزه انسان‌ها بعداز هشت ثانیه تمرکزشان را از دست می‌دهند. در سال ۲۰۰۰، دوازده ثانیه بود؛ درحالی‌که متوسط آستانهٔ تمرکز ماهی‌قرمز نه ثانیه است.

اسرار جهان در سکوت پنهان شده‌اند

همه قادرند سکوتِ درونی‌شان را کشف کنند. سکوت تمامِ مدت آن‌جاست، حتی وقت‌هایی که دائماً با سروصدا احاطه شده‌ایم. در عمق اقیانوس هم، زیر امواج و حرکات نامنظم سطح آب، شما می‌توانید سکوت درونی‌تان را کشف کنید. وقتی زیر دوش ایستاده‌اید و آب روی سرتان می‌ریزد، وقتی جلوی آتش نشسته‌اید، وقتی طول دریاچه‌ای جنگلی را شنا می‌کنید، یا در مزرعه قدم می‌زنید، تمام این‌ها هم می‌توانند تجربهٔ آرامشی دل‌چسب باشند. عاشقش هستم.

جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم.

در سفر بودن تقریباً همیشه لذت‌بخش‌تر از رسیدن به مقصد است.

چه راه‌هایی به سکوت می‌رسد؟ مشخصاً سفرهایی به قلبِ طبیعت. لوازم الکترونیکی‌تان را در خانه بگذارید، مسیری را پیش بگیرید، و جلو بروید تا جایی‌که دیگر چیزی اطراف‌تان نماند. سه روزی را تنها بمانید. با کسی حرف نزنید. کم‌کم جنبه‌های دیگر خودتان را کشف می‌کنید.

حتی کنار باند فرودگاه هم می‌شود سکوت را تجربه کرد، اگر خودتان واقعاً بخواهید.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید.

هدردادنِ زمان، به‌طرز وحشتناکی آسان است.

نباید منتظر شد تا شلوغی خودش از میان برود، نه در نیویورک و نه در هیچ‌جای دیگر. باید سکوتِ خود را خلق کنید.

آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست. شرطش این است که با درونِ خودتان آشتی کنید.

حتی اگر قرار بود هزار سال زنده بمانیم، باز هم اگر زمانی را که در اختیارمان بود هدر می‌دادیم، عمرمان کوتاه به نظر می‌رسید.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید

آسمانِ پرستاره حقیقی‌ترین دوست در زندگی است، وقتی بشناسیدش. همیشه هست، همیشه آرامش‌بخش است، همیشه به‌تان یادآور می‌شود که بی‌قراری‌تان، شک‌تان، و دردهای‌تان گذرا هستند. عالم هستی هرگز تزلزلی نیافته و نمی‌یابد. نظرات ما، کشمکش‌های ما، و رنج‌های ما، در آخر، آن‌قدرها هم مهم و خاص نیستند.‌

ما به‌درجاتِ مختلفی از مرگ می‌ترسیم، اما ترس از زندگی‌نکردن از آن قوی‌تر است. این ترس با نزدیک‌شدن به پایان عمرمان بیش‌تر می‌شود؛ زمانی‌که این را می‌فهمید، خیلی زود دیر خواهد شد.