بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

حتی کنار باند فرودگاه هم می‌شود سکوت را تجربه کرد، اگر خودتان واقعاً بخواهید.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید.

هدردادنِ زمان، به‌طرز وحشتناکی آسان است.

نباید منتظر شد تا شلوغی خودش از میان برود، نه در نیویورک و نه در هیچ‌جای دیگر. باید سکوتِ خود را خلق کنید.

حتی اگر قرار بود هزار سال زنده بمانیم، باز هم اگر زمانی را که در اختیارمان بود هدر می‌دادیم، عمرمان کوتاه به نظر می‌رسید.

آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست. شرطش این است که با درونِ خودتان آشتی کنید.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید

آسمانِ پرستاره حقیقی‌ترین دوست در زندگی است، وقتی بشناسیدش. همیشه هست، همیشه آرامش‌بخش است، همیشه به‌تان یادآور می‌شود که بی‌قراری‌تان، شک‌تان، و دردهای‌تان گذرا هستند. عالم هستی هرگز تزلزلی نیافته و نمی‌یابد. نظرات ما، کشمکش‌های ما، و رنج‌های ما، در آخر، آن‌قدرها هم مهم و خاص نیستند.‌

ما به‌درجاتِ مختلفی از مرگ می‌ترسیم، اما ترس از زندگی‌نکردن از آن قوی‌تر است. این ترس با نزدیک‌شدن به پایان عمرمان بیش‌تر می‌شود؛ زمانی‌که این را می‌فهمید، خیلی زود دیر خواهد شد.

نقطهٔ مقابلِ سکوتْ مغزی در تکاپوست، درحالِ اندیشیدن. اگر در جست‌وجوی آرامشید، باید فکرکردن را متوقف کنید.