بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

مَثل قدیمی نروژی می‌گوید، «مهم‌ترین چیز این نیست که اوضاعت چگونه است، این است که از اوضاعت چطور بهره می‌بری».

در روز بیست‌ودوم در دفتر یادداشتِ روزانه‌ام نوشتم: «در خانه‌ام فقط از تغییرات بزرگ لذت می‌بردم. این‌جا دارم یاد می‌گیرم که قدر لذت‌های کوچک را بدانم: سایه‌های رنگیِ ظریف بر سطح برف، وزشِ باد، تشکیل‌شدن ابرها، سکوت.»

درطولِ زندگی‌ام باورهایم دربارهٔ تقریباً همه‌چیز مدام درحال تغییر بوده است. حسِ شگفتی‌ام همیشه ماهیتی مستقل داشته است. نوعی شگفتی برای شگفتی است! جریانی است به‌سوی اکتشاف. شاید هم مانند بذری است که روزی شکوفا می‌شود، تا مسیرهای جدیدی پیش پای‌مان بگذارد.

تقریباً مدهوش‌کننده است! دیگری گوش می‌دهد، و احساس می‌کنید دارد درکتان می‌کند. آن‌ها به شما نگاه می‌کنند و بدون هیچ مقدمه‌ای به شما احترام می‌گذارند. وقتی زمان خیره‌شدن‌تان به چشمان‌شان تمام می‌شود ـ‌درضمن، آن چهار دقیقه خیلی طولانی به نظر می‌رسدــ احساس می‌کنید دارید به‌سمت هم جذب می‌شوید.

من سراشیبی‌های زیادی را اسکی کرده‌ام و از صخره‌های مرتفعی هم تنها با طنابی کوتاه معلق مانده‌ام؛ اما ساکت زل‌زدن به چشمان کسی به‌مدت چهار دقیقه یکی از هیجان‌انگیزترین و ترسناک‌ترین تجربه‌های زندگی‌ام بود! دو دقیقهٔ اول فقط درگیر این بودم که درست نفس بکشم. لبخندهای پراضطراب زیادی هم بود، تااین‌که کم‌کم آرام گرفتیم. می‌دانم که چشم‌ها پنجره‌های روح‌اند و از این صحبت‌ها، اما اصلِ داستان فقط این نبود که داشتم واقعاً کسی را می‌دیدم، بلکه داشتم کسی را می‌دیدم که مرا دقیق می‌دید. وقتی ترسِ ناشی‌از درکِ این مسئله را پذیرفتم و به آن وقت دادم تا فروکش کند، به جایی رسیدم که انتظارش را نداشتم.

اگر حواستان را جمع کنید، سکوتی که منظور من است در همه‌جا یافت می‌شود. این سکوت درون ذهن شماست و بی‌هزینه است.

در سفر بودن تقریباً همیشه لذت‌بخش‌تر از رسیدن به مقصد است. ما تعقیب خرگوش را به شکارش ترجیح می‌دهیم.

مغز ما تضاد را ترجیح می‌دهد. هر زمان که سطح صدا عوض می‌شود، مغزمان دقتش بالا می‌رود و هنگامی که سطح صدا ثابت بماند، دقتش کم می‌شود.

«آنچه نمی‌توانیم درباره‌اش سخن بگوییم باید در سکوت

صداهای گام بلند می‌توانند حالات گوناگونی داشته باشند؛ اما قدرتمندترین جیغی که تجربه‌اش کرده‌ام جیغی خالی از صدا بود: تابلوی جیغ اثر ادوارد مونک. با نگاه‌کردن به آن ساکت شدم.

نمی‌توانیم به چشم‌های خود خیره شویم، اما درعوض می‌توان آن‌ها را ازطریق ستاره‌ها مشاهده کرد: آنچه در ستاره‌ها می‌بینید، بازتابی از وجود خودتان است.

شلوغی در کالبد صداها و تصاویر مزاحم و همچنین افکار زودگذر می‌آید. ما در شلوغی، بخشی از خودمان را از دست می‌دهیم.

پاسکال نوشته بود که زمانِ حال دردناک است. و ما در پاسخ، به هر دری می‌زنیم تا اهداف جدیدی بیابیم که حواس‌مان را از خود دور و به دنیای بیرون معطوف کنند.

منبعی از گنج‌های عمیق‌تر.

ما در «عصر هیاهو» زندگی می‌کنیم. می‌توان گفت که سکوت تقریباً منقرض شده است.