بریده‌هایی از کتاب بیهوشی

وقتی یک مشت عوضی تو را قربانی می‌بینند، مشکل از آن‌هاست. ولی وقتی این اتفاق آن‌قدر طولانی می‌شود که دیگر خودت هم خودت را همان‌طور می‌بینی، بیرون‌آمدن از این چاه خیلی مشکل است.

«اینکه یه چیزی خنده‌داره دلیل نمی‌شه که باهاش مثل جوک رفتار کنی. کمدی یه کسب و کار جدیه. اگر مردم به این ویدئو بخندن معنیش اینه که ما سخت روش کار کردیم و درست دَرِش آوردیم.»

گذاشتم آن عوضی ـ همان موش آلفا ـ گولم بزند و باور کردم که فرق کرده و آدم خوبی شده است. ولی آفتاب‌پرست هم نمی‌تواند خال‌هایش را بپوشاند چه برسد به خلافکارِ دورویی مثل چِیس آمبروز

یک بار دیگر به خلاء سرک می‌کشم؛ به جایی که حافظه‌ام باید آن‌جا باشد. مثل این است که دستت را توی جیبت فرو کنی تا چیزی را برداری که باید آن‌جا باشد، ولی نیست. با این تفاوت که چیزی که من دنبالش می‌گردم کلید یا گوشی نیست؛ کل زندگی‌ام است.

صبور است و درک می‌کند. این کارش هم عصبانی‌ام می‌کند. چرا همه باید صبور و فهمیده باشند؟ یکی از خوبی‌های زندگی در خانه این است که بتوانی با خانواده‌ات بحث و جدل کنی.

این همه آدم دور و بَرَم هستن ولی انگار بازم تنهام

ناراحتی، همهٔ انرژی آدم را بیرون می‌کشد.

چیزی رو که نمی‌تونی باهاش روبه‌رو بشی فراموش می‌کنی.

به نظرم مشکل همین است. زیادی اعتمادبه‌نفس دارد و فکر می‌کند همه‌جا از او استقبال می‌شود.

«همیشه دشمنه که بهت شلیک می‌کنه، بچه. ولی آدمِ مُرده براش مهم نیست که چه یونیفرمی تنشه. برای من بهتره که کل اون اتفاق جهنمی رو ـ با مدال و بقیهٔ چیزا ـ فراموش کنم.»