کتاب بیهوشی

حتی ساعت خراب هم روزی دو بار زمانِ درست را نشان می‌دهد.

بعضی‌وقتا تنها چیزی که آدم لازم داره اینه که یه چماق بخوره تو سرش.

عشق فقط کور نیست. احمق هم هست.

ناراحتی، همهٔ انرژی آدم را بیرون می‌کشد.

هیچ چیز اعصاب‌خردکن‌تر از این نیست که بخواهی حقیقت را از زیر زبان کسی بیرون بکشی که نمی‌توانی به او بگویی دقیقاً چه هدفی داری.

مثل اینکه به‌کل یادم رفته چه دانش‌آموز تنبلی بوده‌ام، چون همهٔ معلم‌ها از پیشرفت تحصیلی‌ام شوکه شده‌اند. وقتی مشق‌هایم را تحویل می‌دهم، بعضی‌هایشان می‌خواهند غش کنند.

فراموش‌کردنِ گذشته‌ام به اندازهٔ کافی عجیب بود، ولی این عجیب‌تر است: هر چه بیشتر یادم می‌آید، کمتر خودم را می‌شناسم.

چِیس آمبروزی که قبلاً بودم، هیچ‌وقت نمی‌توانست این‌قدر حامی داشته باشد. مامان و بابا. جانی. شاید آرون و بِر که حتماً بدترین شاهدهای دنیا می‌شدند. شاید چندتا از هم‌تیمی‌های دیگرم، چون احساس اجبار می‌کردند. فقط همین‌ها بودند که حاضر می‌شدند روی صندلی‌های طرفدارانم بنشینند. پشت سر خانواده‌ام از پله‌های دادگاه پایین می‌آیم و با تمام وجود، هوای آزاد را به ریه‌هایم می‌کشم. چندتا از آدم‌های دنیا می‌توانند زندگی‌شان را از نو شروع کنند؟ سقوط‌کردن از پشت‌بام، بهترین اتفاقی است که تا حالا برایم افتاده.

وقتی که آن دختر دیوانه ماست‌بستنی را روی سَرم خالی کرد. خنده‌دار است؛ وقتی ماجرا را برای مادرم تعریف کردم دلش برایم سوخت ولی خیلی غافل‌گیر نشد. انگار ما توی شهری زندگی می‌کنیم که مردمش همیشه با ظرف دِسِر در حال حمله به یکدیگر هستند.

«اتاقت از این پنجره‌های زیر شیروونی داره. همیشه بازش می‌کنی و می‌خزی روی لبهٔ بوم. از وقتی که یادمه این کارو می‌کردی.» «کسی هم بهم هشدار نمی‌داد که ممکنه گردنم بشکنه؟»