بریده‌هایی از کتاب بیهوشی

وقتی مامان این حرف‌ها را می‌زند خجالت می‌کشم. ولی اگر می‌خواستم از طرف آرون و بِر به ماجرا نگاه کنم، اتفاق بی‌اهمیتی افتاده بود و مدرسه از این فرصت استفاده کرده بود تا ما را گیر بیندازد.

کوپرمن یک ابرویش را بالا می‌برد: «ناشُکری نکن. تو خیلی بیشتر از اون چیزی که فکر می‌کنی یادته. تو می‌تونی راه بری، حرف بزنی، غذاتو قورت بدی و بری دستشویی. فکرشو کردی چه‌قدر سخت می‌شد اگه مجبور بودی همهٔ اینا رو از اول یاد بگیری؟ حتی اینکه برای راه‌رفتن باید یه پات رو جلوتر از اون یکی بذاری؟»

چه‌طور می‌توانی از کسی دفاع کنی که حاضر نیست از خودش دفاع کند؟

همه یه وقتایی احمق می‌شن. راهش اینه که نذاری چندتا حماقت باعث بشن کل بازی رو ببازی

اینکه یادت نمیاد، دلیل نمی‌شه که اتفاق نیفتاده باشه

کاش می‌توانستم به خودم لگد بزنم ولی جهت انگشت‌های پایم برعکس است.

حتی ساعت خراب هم روزی دو بار زمانِ درست را نشان می‌دهد.

چیزی رو که نمی‌تونی باهاش روبه‌رو بشی فراموش می‌کنی

بعضی‌وقتا تنها چیزی که آدم لازم داره اینه که یه چماق بخوره تو سرش

هیچ چیز اعصاب‌خردکن‌تر از این نیست که بخواهی حقیقت را از زیر زبان کسی بیرون بکشی که نمی‌توانی به او بگویی دقیقاً چه هدفی داری.