بریده‌هایی از کتاب بی صدایی

حس می‌کنم لیاقتش رو ندارم. او می‌پرسد: پس فکر می‌کنی من چه حسی دارم؟ بعد به لباس نیمه‌سبزش اشاره می‌کند. کاری از دست انسان اولیه‌ای مثل من برنمیاد؛ ولی تو... راه می‌افتد و می‌رود به‌طرف جایی‌که وسایلش را گذاشته است.‌ وقتی پارچهٔ قرمز و ابریشمی درخشانی را که توی مسابقه‌اش با آن عقرب برده بود، بیرون می‌آورد، سر جایم میخکوب می‌شوم. بعد از همهٔ آن ماجراهایی که پشت سر هم پیش آمد، این را از یاد برده بودم. پارچه مثل آب از میان انگشت‌هایش لیز می‌خورد و وقتی او آن را کامل در دست‌هایش می‌گیرد، متوجه می‌شوم که برخلاف تصورم، فقط یک تکه پارچهٔ معمولی نیست؛ بلکه یک پیراهن است. پیراهن بلندی که در انتها یک دامن پُرنقش‌ونگار دارد. او لباس را به من می‌دهد و می‌گوید: بگیرش. این مال توئه.

لی‌وِی کمی از سکه‌ها را برمی‌دارد تا به او بدهد؛ اما ژیومِی سرش را تکان می‌دهد و می‌گوید: بعد از کاری که فِی امروز انجام داد، باور کنین که شامتون در مقابلش بهای ناچیزیه. چشم‌های لی‌وِی برقی می‌زنند. فِی حالا قهرمان ماست. حتی مبارزهٔ من با اون عقرب هم به‌اندازهٔ کاری که فِی انجام داد، تأثیر نداشت.

در مورد چی حرف می‌زنی؟

به‌طرف پناهگاه شب گذشته‌مان به راه می‌افتیم؛ اما همان‌طور که به حاشیهٔ دهکده نزدیک‌تر می‌شویم، با منظرهٔ تهوع‌آور دیگری روبه‌رو می‌شویم: اسکلت‌هایی که به یک تخته‌سنگ زنجیر شده‌اند. شکمم از تصور سرنوشت شومی که آن‌ها در اینجا تجربه کرده‌اند، به‌هم می‌پیچد. با حروفی که روی سنگ‌ها نوشته شده، جرم آن‌ها را شرح داده‌اند: غذادُزدی. با لرزشی ناگهانی، چشم‌هایم را به‌طرف لی‌وِی برمی‌گردانم و می‌بینم که حال او هم انگار دگرگون شده است. از دیدن ناراحتی او تعجبی نمی‌کنم؛ چون یاد حرکت او در دفاع از دزد دهکدهٔ خودمان می‌افتم. او می‌گوید: این کار وحشیانه‌ست. حداقل مردم دهکدهٔ خودمون تاحالا با چنین شدتی مجازات نشده‌ن.

خنده بیُفتم. او می‌گوید: عجب ژنرالی هستی! بااینکه این کلمه را با حالت طعنه می‌گوید، اما برقی که در چشم‌هایش هست، این نکته را به من می‌فهماند که ما ناگهان دوباره چقدر به‌هم نزدیک شده‌ایم. درحالی‌که خودم را عقب می‌کشم، می‌گویم: باید یه‌کم بیشتر استراحت کنیم. دور اول نگهبانی با من.

می‌خوای قبل از اینکه راه بیُفتیم، یه دست بازی کنیم؟ ما در صحنِ طاووس زمان زیادی برای تفریح کردن نداریم؛ فقط تعطیلی‌های دوره‌ای است. به‌خاطر همین، ژیانگ‌کی بازی‌ای است که به‌ندرت در آنجا انجام می‌شود و مثل کنده‌کاری و یا مجسمه‌سازی، کسی فرصت کافی برای پرداختن به آن را ندارد. لی‌وِی در اولین دست بازی شکستم می‌دهد، اما من اصرار می‌کنم که یک‌بار دیگر بازی کنیم و مجدداً در آن هم می‌بازم. با عصبانیت رو به مهره‌های شکست خورده‌ام می‌گویم: شماها با من چی کار کردین؟ باعث شدین بازی رو ببازم! صدایی حواسم را به خودش پرت می‌کند و وقتی سرم را بلند می‌کنم، لی‌وِی را می‌بینم که می‌خندد. درست به‌همان اندازه که گریه کردنش در کوهستان سرشار از اندوه و غم بود، حالا خندیدنش هم سرشار از شادی است و خیلی زود باعث می‌شود من هم به خنده بیُفتم.

طولی نمی‌کشد که لی‌وِی هم مثل ما واقعیت را می‌پذیرد: بائو دیگر رفته است. همین اتفاق هم می‌افتد، اما فهمیدن این واقعیت، خودش را به شکل عصبانیت و اندوه بروز می‌دهد؛ لی‌وِی عضلاتش را مُنقبض و دهانش را باز می‌کند. چیزی که از دهان او خارج می‌شود، به هیچ‌کدام از صداهایی که در این مدت شنیده‌ام، شباهتی ندارد! به نظرم می‌رسد که هنوز تعداد خیلی کمی از صداهای انسانی را شنیده‌ام. البته تاحالا نیازی هم نبوده که برای به‌وجودآوردن صداهای دیگر، تلاش کنیم. ما ارتباط برقرار کردن از راه دهان و صدایمان را سال‌هاست کنار گذاشته‌ایم؛ اما انگار غریزهٔ این کار هنوز سرِ جایش هست و مخصوصاً در شرایط ویژهٔ احساسی، خودش را نشان می‌دهد.

نبودِ او مثل زخمی است که انگار هیچ‌وقت خوب نمی‌شود؛ اما از دیدن او درحالِ انجام وظایف جدیدش هم حسابی می‌ترسم. هر کار و وظیفه‌ای هم که برای او تعیین کرده باشند، احتمالاً به شکلی است که دور از چشم من باشد.

هیچ‌وقت هم عادت ندارم به‌خاطر موفق بودنم از کسی عذرخواهی کنم؛ مخصوصاً اینکه برای رسیدن به آن موفقیت، زحمت‌های زیادی کشیده باشم.

درواقع انگار هیچ‌کس او را ندیده است! این کار، حتی یک‌جورهایی از دیدن و مسخره کردن هم توهین‌آمیزتر است! انگار او برای همه نامرئی شده است و... دیگر هیچ معنایی برای شاگردهای مدرسه ندارد.

جای من کنار توئه. هرجا که تو باشی.

من مسحور این واقعیت می‌شوم که یک بازدم ساده، گاهی اوقات می‌تواند چه میزان غم را منتقل کند.

من دیگه نمی‌تونم هر روز دلم به این خوش باشه که تونستم یه روز دیگه زنده بمونم! باید راه‌های بیشتری برای زندگی کردن باشه؛ راه‌هایی با امید بیشتر.

این‌جوری فکر می‌کنن که اگه همین‌طوری جلو بریم و به کارمون ادامه بدیم، اوضاع خودش خودبه‌خود بهتر می‌شه! هیچ‌کس حواسش نیست که ما داریم فقط به‌طرف سیاهی و نابودی حرکت می‌کنیم.

این سخت‌ترین کاری است که در زندگی‌ام باید انجام بدهم و در عین وحشت‌زده بودن، آرام باقی بمانم.

مشاهده کردن، معنیش تجربه کردن اتفاق‌ها نیست!

غرور آخرین چیزیه که ازش دست برمی‌دارم. غرور آخرین داراییِ ماست.

ببینین این درخت چطور توی همچین شرایط سختی، همچنان مغرور و باافتخار سر جاش ایستاده! ما هم باید یاد بگیریم که همیشه همین‌طوری باشیم؛ قوی و پابرجا. مهم نیست که دوروبَرمون چه اتفاق‌هایی می‌افته.

انگار ترس قدرت دوچندانی برای غلبه بر درد به او داده است.

از برق دردی که در چشم‌هایش می‌بینم، بیزارم. خُب چه کار دیگه‌ای از دستمون برمیاد؟ خودت هم