بریده‌هایی از کتاب بی صدایی

من دیگه نمی‌تونم هر روز دلم به این خوش باشه که تونستم یه روز دیگه زنده بمونم! باید راه‌های بیشتری برای زندگی کردن باشه؛ راه‌هایی با امید بیشتر.

هیچ‌وقت هم عادت ندارم به‌خاطر موفق بودنم از کسی عذرخواهی کنم؛ مخصوصاً اینکه برای رسیدن به آن موفقیت، زحمت‌های زیادی کشیده باشم.

هیچ‌وقت قرار نیست چیزی عوض شود... مگر اینکه کسی خودش دست به تغییر شرایط بزند.

من یکی از بهترین هنرمندان گروه خودمان هستم و همه این حقیقت را می‌دانند! هیچ‌وقت هم عادت ندارم به‌خاطر موفق بودنم از کسی عذرخواهی کنم؛ مخصوصاً اینکه برای رسیدن به آن موفقیت، زحمت‌های زیادی کشیده باشم.

بی‌نقص بودن ارزنده‌ترین کاریه که هر کس توی زندگیش باید یاد بگیره که انجام بده؛ ولی به همون اندازه هم باید فهمید چه موقع لازمه که ازش دست برداشت.

ببینین این درخت چطور توی همچین شرایط سختی، همچنان مغرور و باافتخار سر جاش ایستاده! ما هم باید یاد بگیریم که همیشه همین‌طوری باشیم؛ قوی و پابرجا. مهم نیست که دوروبَرمون چه اتفاق‌هایی می‌افته.

ما غیرممکن‌های زیادی رو ممکن کردیم.

از دست دادن قدرت شنوایی مردمان دهکده‌مان، همیشه با عنوان یک مُصیبت بزرگ معرفی شده است؛ اما من هیچ‌وقت ماجرا را از این دید نگاه نکرده بودم؛ اصلاً تاحالا خیلی به این مسئله فکر نکرده بودم، چون دلتنگی برای چیزی که هیچ‌وقت آن را نشناخته‌ای، کار سختی است.

وقتی لی‌وِی به گریه می‌افتد، می‌فهمم که فِنگ‌جی راست گفته است. این صدای قلب اوست که من می‌شنوم

یین‌فِنگ. اسم تو همینه. به معنیِ باد نقره‌ای‌رنگ.

ژنرال خانم! تو قبل‌تر از اینا هم توانائیت رو ثابت کرده بودی.

بی‌نقص بودن ارزنده‌ترین کاریه که هر کس توی زندگیش باید یاد بگیره که انجام بده؛ ولی به همون اندازه هم باید فهمید چه موقع لازمه که ازش دست برداشت.

قلب من همیشه به‌خاطر اسم یه نفر تو سینه‌م تپیده.... اسم تو!

کل معنای کار من توی همین خلاصه شده: مشاهده کردن همه‌چی و همه کس. لی‌وِی با عصبانیت به درختی که روی آن نشسته بودم، اشاره می‌کند و می‌گوید: مشاهده کردن، معنیش تجربه کردن اتفاق‌ها نیست! تو اون‌جا می‌شینی و از فاصلهٔ دور و اَمنت، در مورد بقیهٔ مردم قضاوت می‌کنی. با خودت فکر می‌کنی فقط چون می‌تونی ما رو نگاه کنی، پس لابُد شرایطمون رو هم درک می‌کنی! نه‌خیر! اصلاً این‌طور نیست؛

او با لحنی تحکم‌آمیز روی حرفش پافشاری می‌کند و می‌گوید: واسه همینه که هیچ‌وقت هیچی عوض نمی‌شه. همه به این شرایطی که همیشه وجود داشته، عادت کرده‌ن. همین شرایطه که داره ما رو یکی‌یکی به کُشتن می‌ده. اگه در هر صورت قرار باشه یه روزی بمیریم، من ترجیح می‌دم وقتی بمیرم که دارم برای نجات زندگی خودم و هم‌دهکده‌ای‌هام تلاش می‌کنم... من دیگه نمی‌تونم هر روز دلم به این خوش باشه که تونستم یه روز دیگه زنده بمونم! باید راه‌های بیشتری برای زندگی کردن باشه؛ راه‌هایی با امید بیشتر.

من مبهوت این می‌مانم که می‌بینم چقدر زود دعواهایشان به زدوخوردِ فیزیکی می‌کشد. سعی می‌کنم این واقعیت را به خودم بقبولانم که همهٔ این اتفاق‌ها به‌خاطر گرسنه بودن و همچنین وحشت مردمانم است؛ احتمالاً آن‌ها از وقایع روز گذشته ترسیده‌اند و باعث شده این‌طور از خودشان واکنش نشان بدهند؛ اما بااین‌حال بازهم برایم سخت است که ببینم تا این حد در اثر عصبانیت از خود بی‌خود شده‌اند و در شرایطی که لازم است همه باهم علیه مردم شهر متحد شویم، آن‌ها این‌طور به جان هم افتاده‌اند.

خودم بهتر از هر کس دیگری می‌دانم که چطور باید این کار را انجام بدهم. اگر بخواهم به دیگران بگویم چه اتفاقی برایم افتاده، ممکن است به دیوانگی متهم شوم.

بی‌نقص بودن ارزنده‌ترین کاریه که هر کس توی زندگیش باید یاد بگیره که انجام بده؛ ولی به همون اندازه هم باید فهمید چه موقع لازمه که ازش دست برداشت.

او دوباره می‌گوید: اگه می‌خواین خودتون رو از دردسرهای بعدی نجات بدین، بهتره همین الان اینجا رو ترک کنین. تلاش برای هشدار دادن به مردم دهکده‌ت رو فراموش کن... سربازهای پادشاه جلوی برگشتتون رو می‌گیرن و این رو خودت هم می‌دونی. قطعاً جلوی از کوه پایین اومدن کل مردم دهکده رو هم می‌گیرن! ولی فقط شما دو نفر داستانتون فرق داره. شهرهای مختلف و جاهای دیگه‌ای هم توی بی‌ژو هست. این پسر به‌وضوح مهارت‌های زیادی داره و تو هم که می‌گی خوب آموزش دیدی. شما دوتا می‌تونین کار پیدا کنین؛ کار واقعی. به خودتون بیاین و این شهر نفرین‌شده رو برای همیشه ترک کنین.

نوآن با لبخندی او را تماشا می‌کند و بعد وقتی‌که می‌بیند لی‌وِی حواسش نیست، به من می‌گوید: پسر خیلی خوبیه. نامزدته؟ حالا این منم که خجالت‌زده می‌شوم. حس می‌کنم که گرما دوباره به گونه‌هایم می‌دود. می‌گویم: نه! ما فقط... وقتی دوباره نوآن را نگاه می‌کنم، حس هوش و ذکاوت عمیقی را توی چشم‌هایش می‌بینم.