بریده‌هایی از کتاب مثل بیروت بود

این قوم یأجوج و مأجوج واقعاً قصد نجات خلق را داشتند؟! این‌ها که حتی به پاره‌های تن خود نیز رحم نمی‌کردند. اصلاً اسلوبشان برای حکومت چه بود؟ خون و خون و خون؟

روزهای بعد از سرنگونی رو تصور کن؛ خلق خسته به صغیر و کبیر حکومتی‌ها رحم نمی‌کنن، از درخت‌های هر کوچه پاسدار و بسیجی و حزب‌اللهی آویزونه. تا ماه‌ها شهرها بوی خون می‌دن. زیباست، نه؟ لبخندی مشمئزکننده کنج لب‌هایش نشست. رجوی در قفس اشرف چه بر سر رؤیای افرادش آورده بود که پرندهٔ خیالشان چون جغد، شوم شده بود و چون کلاغکی سیاه، نحس؟ چه بد اقبالی داشتند این ملیجک‌های تسخیرشدهٔ شیطان که از دنیا رانده و از آخرت مانده بودند. پر از انزجار بودم و فریاد زدم: هیچ غلطی نمی‌تونید بکنید! حکایت این کشور حکایت عراق و افغانستان و سوریه نیست. به مو می‌رسه اما پاره نمی‌شه. حناتون پیش این مردم رنگی نداره. بعد از این همه سال هنوز نفهمیدین؟!

و فقط خدا می‌داند که چقدر دلگیر است تماشای اشک‌ریزانِ یک مرد در دل پاییز.

اشک پشت اشک از چشمانم سرازیر می‌شد. قلبم قصد ایستادن داشت. نگاهم را به نیم‌رخ پرابهت عقیل دوختم. لحظه‌ای پلک بر پلک نهاد. نجوای زیرلبی‌اش را شنیدم. «بِسْمِ اللَّهِ الَّذِی لَا یَضُرُّ مَعَ اسْمِهِ شَیْ‌ءٌ فِی الْأَرْضِ وَ لَا فِی السَّمَاءِ وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ»

اصلاً حال یک دیوانه را دیوانه بهتر می‌کند.

آخ از این زن‌های زندگی که حافظه‌شان هم برود، عشق مادرانه‌شان نمی‌رود.

امنیت چیزی است که تا آن از دست ندهی، قدرش را نمی‌دانی.

گاهی فراموشی مثل سیب سرخ هزار و یک خاصیت دارد؛ خصوصاً وقتی آنکه باید باشد دیگر نیست.

این سکوت تلخ را یادم داده بودند؛ درست وقتی اول مهر کنار در مدرسه ایستادم و مادرم گفت: «هیس! اگه شغل بابا رو پرسیدن، بگو معلم.»

پس چون وقت انتقام اول فرا رسد بندگان سخت جنگجو و نیرومند خود را بر شما برانگیزیم تا آنجا که در درون خانه‌های شما نیز جستجو کنند و این وعده (انتقام خدا) حتمی است.