بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ راز برای دهه بیست سالگی

«به‌جای اینکه دنبال آدم مناسب بگردی، خودت اون آدم مناسب باش.» چرا افرادی که با آنها آشنا می‌شدم به دردم نمی‌خوردند؟ چون خودم به درد نمی‌خوردم.

فکر نکنم خدا دنبال بازیگر باشد؛ به‌نظرم دنبال نویسنده است. او از ما می‌خواهد یک صندلی برداریم، یک فنجان قهوه دستمان بگیریم و دست‌به‌قلم بشویم. او از ما می‌خواهد تا ساعت سه صبح بیدار باشیم و در فرایند دردناک، دشوار و مسرّت‌بخشِ نوشتنِ پیش‌نویس زندگی نقشی داشته باشیم.

شکست واقعی در دوران بیست‌سالگی این است که اصلاً شکستی را تجربه نکنیم

ازخودراضی بودن یک‌جور بیماری است. خیلی هم واگیردار است. از یک کارمند به کارمند دیگری منتقل می‌شود.

اگر در محل کارتان فرهنگ ازخودراضی بودن مخصوصاً نگاهِ بالا به پایین موج می‌زند، بازی تمام است. وسایلتان را جمع‌وجور کنید. وقت رفتن است.

در دانشگاه تمام تکنیک‌ها و نظریه‌های مرتبط با نحوهٔ شیرجه زدن را یاد می‌گیرید. بعد از فارغ‌التحصیلی باید روی لبهٔ سکوی پرش بروید و شیرجه بزنید. بقیهٔ عمر هم باید یاد بگیرید چطور شنا کنید.

در دنیای کار، کسی منتظرتان ننشسته است تا به شما یاد بدهد چطور کارتان را انجام دهید؛ آنها انتظار دارند خودتان همه‌چیز را یاد بگیرید.

خدا چیزهایی را به آدم می‌دهد که ظرفیتش را دارد. گاهی، وقتی چیزی را به ما نمی‌دهد، دقیقاً همان چیزی را به ما داده است که با التماس از او می‌خواستیم.

اگر همیشه بخواهیم طوری که «قرار بود» زندگی کنیم، آنگاه هیچ‌وقت به معنای واقعی نمی‌توانیم زندگی کنیم.

دوست پیدا کردن و نگه داشتن دوستان در دههٔ بیست‌سالگی اراده می‌خواهد. بیایید این را یک‌جور چالش جمعی برای خودمان در نظر بگیریم و یک شانس دیگر به خودمان بدهیم و دوست پیدا کنیم.