بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ راز برای دهه بیست سالگی

اگر همیشه در تلاش باشیم تا زندگی بقیه را زندگی کنیم، آن‌وقت چه کسی می‌خواهد جای ما زندگی کند؟

ما خیلی وقت و تلاش صرف می‌کنیم تا متأهل شویم، اما یادمان می‌رود که اصلْ متأهل ماندن است.

ماندن در یک رابطهٔ بد شبیه این است که قلبتان را ساعت‌های طولانی زیر آفتاب بگذارید و وقتی‌که سوخت، تازه غافلگیر هم بشوید.

نمی‌توانید چیزی ببینید. حرف‌های تکراری شما را از پا درآورده است. دست‌هایتان طوری توی هم قفل شده‌اند که نمی‌توانید انگشتانتان را حرکت دهید. تنها راه نجاتتان این است که به پیش بروید.

ترس از خجالت خلاقیت را مسموم می‌کند. ترس از خجالت جرئت خطر کردن را در نطفه خفه می‌کند. ترس از خجالت تصمیم‌هایتان را متزلزل می‌کند. خجالت مثل قارچ توی ظرف کشت میکروبِ «حالا بقیه چه فکری می‌کنن؟» رشد می‌کند. چه کسی به فکر بقیه اهمیت می‌دهد؟ بگذارید بقیه میان‌مایه باشند.

به‌نظرم بیشتر ما وقتی وارد دههٔ بیست‌سالگی شدیم انتظار داشتیم که یک فیلم جنجالی از آب دربیاید، اما پای داستان بیست‌سالگی‌مان حتی به تئاترها هم نرسید. البته هنوز نرسیده است

بعضی‌وقت‌ها تنها چیزهایی که ارزش دنبال کردن دارند، چیزهایی هستند که فراتر از توانایی ما هستند و مسلماً برای رسیدن به آنها صد درصد اشتباهات فاحشی خواهیم کرد.

آن دسته از دوستانی که در دههٔ بیست‌سالگی‌شان بیش از حد و اندازه موفق هستند یک چیزشان غیرعادی‌ست؛ آنها آدم معمولی نیستند. اگر دوست شما با خودروی شاسی‌بلند رنج‌روور در خیابان‌ها ویراژ می‌دهد یا از نمای جلوی کاخ سه‌طبقه‌اش عکس می‌گیرد، آن‌وقت دوست شما: - بانک زده. - از قلّک پدر و مادرش پول‌های کلفتی به جیب زده. - بانک شخصی دارد. - یک عضو باشگاه بیست‌وچندساله‌های سرمایه‌دار است که آمارشان فقط دو درصد است. اما یادتان باشد، کسانی که ظاهر پُرزرق‌وبرقی با اتاق‌های غذاخوری اعیانی دارند همان کسانی هستند که زباله‌هایشان را به‌زور توی کمدهای لباسشان چپانده‌اند.

هیچ‌وقت و تحت هیچ‌کدام از این شرایط فیس‌بوکتان را باز نکنید: الف: افسرده هستید. ب:‌ توی حال خودتان نیستید. ج: بیکار هستید.

در کل زندگی‌ام، والدین، مربی‌ها، معلم‌ها و دوستانم با گفتن اینکه «تو به‌اندازهٔ کافی خوب هستی» من را بزرگ کردند. شبکه‌های اجتماعی بنیان‌گذار روند تأیید گرفتن نیستند؛ آنها چیزی را که هست تصدیق می‌کنند. شبکه‌های اجتماعی تکرار دوران دبیرستان هستند. مثلاً، در گوشه‌ای از مهمانی می‌ایستم و امیدوارم که کسی بهتر از من به جوک‌هایم بخندد. حالا این اختلال وسواسیِ مقایسهٔ خودم با دیگران را به صفحهٔ گوشی‌ام منتقل کرده‌ام.