بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ راز برای دهه بیست سالگی

باید جرئت کنیم و پیش‌نویس‌های مخوفی بنویسیم.

برای برنده شدن باید خودتان را به صحنه برسانید. کسی گیتار را به دست تماشاچیانی که توی ردیف اول نشسته بودند و قسم می‌خوردند که بهتر از همه گیتار می‌زنند، نداد. ترس از خجالت کُشنده است

داستان زندگی خودتان را وسط داستان زندگی یک نفر دیگر نچپانید.

گلایه کردن و خلق کردن هر دو با هم مرتبط هستند. هرچه بیشتر خلق کنید، کمتر گلایه می‌کنید. هرچه بیشتر گلایه کنید، کمتر خلق می‌کنید.

«به‌جای اینکه دنبال آدم مناسب بگردی، خودت اون آدم مناسب باش.»

موفقیت در دههٔ بیست‌سالگی بیشتر شبیه چیدن میز شام است تا لذت بردن از مهمانی.

خدا جدول زمانی خودش را برای زندگی دارد. شما هم جدول زمانی خودتان را برای زندگی دارید. بعضی‌وقت‌ها این دو منطبق با هم هستند

شما هدفی دارید که ارزش دنبال کردن را دارد و باید مدام از آن حرف بزنید تا یادتان نرود.

خیلی از اختراعات و نوآوری‌های بشر از همین درماندگی شروع شدند، چون آدم را مجبور می‌کند راه بهتری پیدا کند؛ البته اگر به او مجال دهید.

راز پیدا کردن آدم مناسب برای ازدواج چیست؟ دنبالش نگردید.

فکر می‌کنید مردم زندگی شما را زیر ذره‌بین گذاشته‌اند و جزئیات زندگی‌تان را موشکافی می‌کنند، ولی آنها با کمال بی‌دقتی از کنار زندگی شما می‌گذرند.

اگر همیشه بخواهیم طوری که «قرار بود» زندگی کنیم، آنگاه هیچ‌وقت به معنای واقعی نمی‌توانیم زندگی کنیم.

آدم‌های بامزه بیشتر برایشان مهم است که کار درست را انجام دهند، نه اینکه چه کاری از نظر بقیه درست است.

شکست واقعی در دوران بیست‌سالگی این است که اصلاً شکستی را تجربه نکنیم.

هرچه قفل اتاق‌های بیشتری را باز کنیم، می‌بینیم این هزارتو بیشتر با عقل جور در می‌آید. راه رفتن در تاریکی کار راحتی نیست. اما به‌تدریج چشم‌هایمان عادت می‌کنند. کم‌کم یاد می‌گیریم چطوری ببینیم. یاد می‌گیریم چطوری زمین بخوریم. یاد می‌گیریم بجنگیم و سرسخت باشیم. یاد می‌گیریم که بعضی‌وقت‌ها زندگی اوراقمان می‌کند و ما باید از اول خودمان را بسازیم.

کسانی هستند که قسم می‌خورید تا آخر مسیر کنارتان می‌مانند؛ وقتی به نیمهٔ راه می‌رسید، می‌بینید که دیگر از بعضی از آنها خبری نیست.

منتظر نباشید که شرکتی از غیب برسد و استعدادتان را کشف کند. همین الان توانایی‌هایتان را به رخ آنها بکشید.

بعضی‌وقت‌ها باید برای امید بجنگید.

آرزوها در سکوت با حواس‌پرتی و خیالات واهی قتل‌عام می‌شوند.

فکر نکنم خدا از ما بخواهد با یک ظرف پاپ‌کورن به تماشای زندگی خودمان بنشینیم و بعد شاکی شویم که چرا داستان طوری که فکر می‌کردیم پیش نرفت. به‌نظرم خدا از ما می‌خواهد در نوشتن این داستان لعنتی به او کمک کنیم.