بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ راز برای دهه بیست سالگی

گر نمی‌خواهید خجالت‌زده شوید، احتمالاً نمی‌خواهید به سرافرازی برسید.

چرا مرغ همسایه غاز است؟ اگر سری به خانهٔ همسایه بزنی، می‌فهمی که به‌خاطر آب‌ودان مرغوبی است که به خوردشان می‌دهد.

اگر همیشه در تلاش باشیم تا زندگی بقیه را زندگی کنیم، آن‌وقت چه کسی می‌خواهد جای ما زندگی کند؟

ما خیلی وقت و تلاش صرف می‌کنیم تا متأهل شویم، اما یادمان می‌رود که اصلْ متأهل ماندن است.

ماندن در یک رابطهٔ بد شبیه این است که قلبتان را ساعت‌های طولانی زیر آفتاب بگذارید و وقتی‌که سوخت، تازه غافلگیر هم بشوید.

نمی‌توانید چیزی ببینید. حرف‌های تکراری شما را از پا درآورده است. دست‌هایتان طوری توی هم قفل شده‌اند که نمی‌توانید انگشتانتان را حرکت دهید. تنها راه نجاتتان این است که به پیش بروید.

ببینید که چه کسی هستید و می‌خواهید چه کسی باشید، آن‌وقت در زمان مناسب،‌ طوری بدوید که انگار یک گراز در تعقیبتان است.

ساعت ده شب برای بیدار ماندن دیر است، یازده شب خطرناک است، دوازده هم که دیوانگی محض است و یک بامداد هم که اصلاً وجود ندارد؛ مگر می‌شود؟! یک داستان تخیلی است که در دانشگاه شنیده بودید.

اگر همیشه بخواهیم طوری که «قرار بود» زندگی کنیم، آنگاه هیچ‌وقت به معنای واقعی نمی‌توانیم زندگی کنیم.

فکر نکنم خدا از ما بخواهد با یک ظرف پاپ‌کورن به تماشای زندگی خودمان بنشینیم و بعد شاکی شویم که چرا داستان طوری که فکر می‌کردیم پیش نرفت. به‌نظرم خدا از ما می‌خواهد در نوشتن این داستان لعنتی به او کمک کنیم. خدا منتظر ماست که صندلی را برداریم، کنارش بنشینیم، لبخند بزنیم و بپرسیم: «تو مرحلهٔ بعدی باید چیا بنویسیم؟»

کسانی هستند که قسم می‌خورید تا آخر مسیر کنارتان می‌مانند؛ وقتی به نیمهٔ راه می‌رسید، می‌بینید که دیگر از بعضی از آنها خبری نیست.

شکست واقعی در دوران بیست‌سالگی این است که اصلاً شکستی را تجربه نکنیم.

بعضی‌وقت‌ها منطق زندگی مثل ترانه‌هاست، می‌شنوی ولی از اشعارش چیزی سر در نمیاری

برای برنده شدن باید خودتان را به صحنه برسانید. کسی گیتار را به دست تماشاچیانی که توی ردیف اول نشسته بودند و قسم می‌خوردند که بهتر از همه گیتار می‌زنند، نداد. ترس از خجالت کُشنده است

ترس از خجالت خلاقیت را مسموم می‌کند. ترس از خجالت جرئت خطر کردن را در نطفه خفه می‌کند. ترس از خجالت تصمیم‌هایتان را متزلزل می‌کند. خجالت مثل قارچ توی ظرف کشت میکروبِ «حالا بقیه چه فکری می‌کنن؟» رشد می‌کند. چه کسی به فکر بقیه اهمیت می‌دهد؟ بگذارید بقیه میان‌مایه باشند.

بعضی‌وقت‌ها تنها چیزهایی که ارزش دنبال کردن دارند، چیزهایی هستند که فراتر از توانایی ما هستند و مسلماً برای رسیدن به آنها صد درصد اشتباهات فاحشی خواهیم کرد.

آن دسته از دوستانی که در دههٔ بیست‌سالگی‌شان بیش از حد و اندازه موفق هستند یک چیزشان غیرعادی‌ست؛ آنها آدم معمولی نیستند. اگر دوست شما با خودروی شاسی‌بلند رنج‌روور در خیابان‌ها ویراژ می‌دهد یا از نمای جلوی کاخ سه‌طبقه‌اش عکس می‌گیرد، آن‌وقت دوست شما: - بانک زده. - از قلّک پدر و مادرش پول‌های کلفتی به جیب زده. - بانک شخصی دارد. - یک عضو باشگاه بیست‌وچندساله‌های سرمایه‌دار است که آمارشان فقط دو درصد است. اما یادتان باشد، کسانی که ظاهر پُرزرق‌وبرقی با اتاق‌های غذاخوری اعیانی دارند همان کسانی هستند که زباله‌هایشان را به‌زور توی کمدهای لباسشان چپانده‌اند.

هیچ‌وقت و تحت هیچ‌کدام از این شرایط فیس‌بوکتان را باز نکنید: الف: افسرده هستید. ب:‌ توی حال خودتان نیستید. ج: بیکار هستید.

در کل زندگی‌ام، والدین، مربی‌ها، معلم‌ها و دوستانم با گفتن اینکه «تو به‌اندازهٔ کافی خوب هستی» من را بزرگ کردند. شبکه‌های اجتماعی بنیان‌گذار روند تأیید گرفتن نیستند؛ آنها چیزی را که هست تصدیق می‌کنند. شبکه‌های اجتماعی تکرار دوران دبیرستان هستند. مثلاً، در گوشه‌ای از مهمانی می‌ایستم و امیدوارم که کسی بهتر از من به جوک‌هایم بخندد. حالا این اختلال وسواسیِ مقایسهٔ خودم با دیگران را به صفحهٔ گوشی‌ام منتقل کرده‌ام.

«به‌جای اینکه دنبال آدم مناسب بگردی، خودت اون آدم مناسب باش.» چرا افرادی که با آنها آشنا می‌شدم به دردم نمی‌خوردند؟ چون خودم به درد نمی‌خوردم.