بریده‌هایی از کتاب این دختر نامرئی نیست

همهٔ ما گاهی می‌خواهیم کسی باشیم که نیستیم.

همهٔ مردم مثل هم نیستند. آدم‌های مهربان وجود دارند، آدم‌های بدجنس وجود دارند و همه‌جور آدم دیگری هم هست.

این تجربهٔ عرفانی به ما می‌گوید که تصادف معنایی دارد. اما کی می‌داند چی؟

هر چقدر هم که سعی کنید او را نادیده بگیرید، از او رو برگردانید و حتی فرار کنید، همچنان تمام عمر وفادارانه دنبال‌تان می‌آید. برای همین سرانجام پی به قدرت عشق خدا می‌برید و می‌فهمید که او تمام مدت آنجا، پشت سرتان، منتظرتان بوده است.

وقتی برادر کوچک‌تان را می‌دزدید یکی دو چیز حیاتی را باید بدانید، حتی اگر واقعاً او را ندزدیده باشید: چیز اول اینکه، اگر نداند که او را دزدیده‌اید کار خیلی ساده‌تر می‌شود و چیزِ دوم، اگر دلیل خوبی برای دزدیدنش داشته باشید راحت‌تر می‌توانید این احساس گناه را تحمل کنید.

با این‌حال مردم فکر می‌کنند من هرکاری که بخواهم می‌توانم انجام بدهم. من این‌طور نشان می‌دهم، اما این یک توهم است. یک نمایش است، نه چیزی بیش از آن.

یاد گرفتم دستم را هنگام سلام کردن به مردم جلو بگیرم. یاد گرفتم وقتی نگرانم تاب نخورم، یا به چشم‌هایم دست نزنم، یاد گرفتم هزار و یک کار بکنم تا به آدم‌های بینا کمک کنم فقط با من حرف بزنند. کار کردم تا مثل الانم به نظر برسم، با اعتمادبه‌نفس، معاشرتی و احتمالاً کمی از خود متشکر. مردم فکر می‌کنند من خیلی به خودم باور دارم، اما ندارم. من هیچ باوری به خودم ندارم، یا به اینکه چه کار می‌توانم بکنم، با این‌حال مردم فکر می‌کنند من هرکاری که بخواهم می‌توانم انجام بدهم. من این‌طور نشان می‌دهم، اما این یک توهم است. یک نمایش است، نه چیزی بیش از آن.

آدم مجبور نیست سر تا ته چیزی را بفهمد تا آن را دوست داشته باشد، مگر نه؟ درواقع گاهی همین‌که چیزی را نمی‌فهمی باعث می‌شود بیشتر دوستش داشته باشی.

تصادف‌ها وجود ندارند، که فقط به نظر می‌رسد وجود دارند، که شاید اغلب تنها به این دلیل چیزی به نظرمان حیرت‌انگیز می‌آید که فراموش می‌کنیم دنیا واقعاً چقدر کوچک است و چقدر همهٔ ما به همدیگر و به تمام چیزهای دنیای کوچک‌مان وصلیم.

امید هم چیز عجیبی است. چرا وقتی بیش از همه به چیزی نیاز دارید، انگار از همه‌چیز دورتر است؟

باید وانمود کنید نترسیده‌اید، حتی اگر ترسیده باشید.

«اشکالی نداره. احمقن. نمی‌تونن با آدمی که یه کم فرق داره کنار بیان.»

همان حسی که همه هرازگاهی داریم: چرا من؟

اگر چیزی را در اثر تجربه یاد بگیری فراموشش نمی‌کنی.

آدم که نمی‌داند چی واقعی است و چی نیست، چی غیرممکن است و چی نیست، تا وقتی امتحانش کند.

وقتی برای مدتی طولانی سعی می‌کنید چیزهایی را تا حد ممکن واقعی نشان دهید، تشخیص یکی از دیگری سخت می‌شود.

نه، هیچ‌کس نباید نامرئی باشد، که هیچ‌کس متوجهت نشود، یا با تو حرف نزند. این، ته تهش، تنهایی بزرگی است.

نباید همیشه یادمان باشد کسانی که دوست‌شان داریم از هرچیز دیگری برای‌مان مهم‌ترند؟

هرازگاهی، زندگی واقعی درست و حسابی به گند کشیده می‌شود.

اگر موضوع را عوض کنیم و به دل باختن برسیم، فکر کنم دقیقاً مشغول همین کار بودم.