بریده‌هایی از کتاب کنیز ملکه مصر

تفاوت بین قصد داشتن و آرزو داشتن این است که وقتی انسان قصد دارد، هر کار که بخواهد می‌کند، ولی وقتی آرزو داشت، باید منتظر باشد تا دیگری آن کار را بکند.»

تفاوت بین قصد داشتن و آرزو داشتن این است که وقتی انسان قصد دارد، هر کار که بخواهد می‌کند، ولی وقتی آرزو داشت، باید منتظر باشد تا دیگری آن کار را بکند.

سزار گفت: «خدایان ما را محروم آفریده‌اند و هرقدر مرتبهٔ ما بلندتر و نام ما بیشتر مشهور شود، زیادتر احساس محرومیت می‌کنیم، زیرا برای حفظ مرتبه و نام خود مجبوریم که خواهش‌های قلب و روح را نشنیده بگیریم. امروز که جهانیان مرا بزرگ‌ترین سردار دنیا می‌شناسند، من خود را خیلی محروم‌تر از روزی می‌بینم که یک جوان گمنام بودم.

من آزموده‌ام کسانی که از نظر روحی برجسته‌اند، به تجمل علاقه ندارند.

«یکی از چیزهایی که تولید بی‌نظمی و بلوا می‌کند، سعادتمند بودن یک ملت است، زیرا همان‌طور که انسان نمی‌تواند مدتی مدید سعادت را تحمل کند و به دست خود کارهایی انجام می‌دهد که کاخ سعادتش را ویران می‌کند، ملت‌های نیک‌بخت هم نمی‌توانند مدتی مدید سعادت را تحمل کنند و بهانه‌هایی واهی می‌تراشند و به دستاویز آن بهانه‌ها مبادرت به بلوا می‌کنند.»

یک مرتبهٔ دیگر مردم فریب خوردند، چون قاعدهٔ کلی این است که مردم همواره دچار فریب شوند.

کلئوپاتر زود تصمیم می‌گرفت و به موقع اجرا می‌گذاشت

آنتوان گفت: «ایران خزانهٔ بزرگ جهان است. زر و گوهر موجود در ایران به‌تنهایی بیش از زر و گوهر همهٔ دنیا است و من هرچه زر و گوهر به دست بیاورم، از ایران خارج خواهم کرد و برای اینکه انتقام شکست کراسوس را بگیرم، صدها هزار تن از ایرانیان را اسیر خواهم کرد و قسمتی از آنها را برای بردگی به روم خواهم فرستاد و یک قسمت را هم به تو خواهم داد تا برده کنی و در مصر به کار بگماری.»

کلئوپاتر گفت: «در اسکندریه همه به اندازهٔ تأمین معاش درآمد دارند و هیچ‌کس تکدی نمی‌کند. در چنین شهر سعادتمندی، علتی برای بلوا وجود ندارد.» آنتوان گفت: «یکی از چیزهایی که تولید بی‌نظمی و بلوا می‌کند، سعادتمند بودن یک ملت است، زیرا همان‌طور که انسان نمی‌تواند مدتی مدید سعادت را تحمل کند و به دست خود کارهایی انجام می‌دهد که کاخ سعادتش را ویران می‌کند، ملت‌های نیک‌بخت هم نمی‌توانند مدتی مدید سعادت را تحمل کنند و بهانه‌هایی واهی می‌تراشند و به دستاویز آن بهانه‌ها مبادرت به بلوا می‌کنند.»

سزار در موقع تکلم بیش از آنچه باید گفت، نمی‌گفت و هرگز گفته‌ای را دو مرتبه بر زبان نمی‌آورد و هرچه ادا می‌کرد، سنجیده و موافق تعقل بود

«این است نتیجهٔ دستگیری از اشخاص بی‌سروپا و گمنام. مردی سال‌ها در حضیض مذلت به سر می‌برد و مجبور است که برای تحصیل معاش به پست‌ترین کارها تن دردهد، این مرد برحسب تصادف توجهٔ یک شاهزاده خانم یا یک ملکه را جلب می‌کند و آن شاهزاده خانم یا ملکه دستش را می‌گیرد و او را از روی خاک برمی‌دارد و ثروتمند می‌کند و به مرتبه و مقام می‌رساند و برای اینکه هوس نفسانی خود را تسکین بدهد، یک شب یا چند شب آن مرد را در اتاق خود می‌پذیرد. آن وقت آن مرد بی‌سروپا که از توجهٔ آن شاهزاده خانم از نیستی به هستی رسیده، تصور می‌کند چون یک یا چند شب با وی به سر برده، همشأن بلکه مالک‌الرقاب اوست و هرچه بخواهد می‌تواند با وی بکند. مگر یک مرد به صرف اینکه یک یا چند شب با یک شاهزاده خانم به سر برد، نسبت به او دارای حق می‌شود؟

اگر در آن محله پولی به سرقت می‌رفت، آن وجه را از رئیس گزمه می‌گرفتند و به صاحبش می‌دادند

کلئوپاتر به من گفت: «شرمیون، به رنگ پوست اینها نگاه نکن، چون رنگ پوست بدن معیار شناختن مردم نیست. این مردم از لحاظ عقل و هوش و دیگر چیزهایی که انسان را از جانوران متمایز می‌کنند، هیچ تفاوتی با ما و مردمان دیگر ندارند، اما چون فاقد فرهنگ و تمدن هستند، از مزایای انسانی خود کمتر بهره می‌برند. به همین جهت است که تو مشاهده می‌کنی اینها در ظاهر فرقی با جانوران ندارند. این موجودات بینوا تا وقتی آزادند، بدون ملاحظه و ترحم هرکس را که ببینند به قتل می‌رسانند و همین که گرفتار شدند، باز مثل جانوران خود را زبون می‌بینند و همان‌طور که می‌بینی، گریه می‌کنند و شهامت در آنها وجود ندارد.»

وقتی یک مرد بدون سرمایه وارد شهری می‌شود که هیچ‌کس او را نمی‌شناسد، ناچار است به کارهایی تن دردهد که مطابق میلش نیستند.

مأمور حکومت نباید هرگز برای مجازات مردم اختیار و آزادی نامحدود داشته باشد، زیرا مأمورین حکومت به‌طور کلی نسبت به زمامدار کشور، مردمی سطحی و کم‌اطلاع هستند و نمی‌توانند به مصلحت زمامدار پی ببرند و همهٔ طبقات را به یک چشم بنگرند.

آنتوان گفت: «یکی از چیزهایی که تولید بی‌نظمی و بلوا می‌کند، سعادتمند بودن یک ملت است، زیرا همان‌طور که انسان نمی‌تواند مدتی مدید سعادت را تحمل کند و به دست خود کارهایی انجام می‌دهد که کاخ سعادتش را ویران می‌کند، ملت‌های نیک‌بخت هم نمی‌توانند مدتی مدید سعادت را تحمل کنند و بهانه‌هایی واهی می‌تراشند و به دستاویز آن بهانه‌ها مبادرت به بلوا می‌کنند.»

مجلس سنای روم و آزادی‌خواهان و طرفداران حکومت دموکراسی، از یک سردار فاتح رومی بیش از یک سردار خصم  _ که با قشون خود به روم نزدیک می‌شد _ می‌ترسیدند.

من از اینکه دوستان سزار در مجلس سنا قدمی برای کمک به او برنداشتند، حیرت نمی‌کنم؛ چون آزموده شده که دوستان هنگامی به کمک صاحبان قدرت می‌روند و خود را برای حمایت از آنها به خطر می‌اندازند که بدانند قدرت مزبور در حال صعود است، هیچ‌کس به کمک یک صاحب قدرت نمی‌رود که از قلهٔ صعود فرود می‌آید و تنزل می‌کند.

خنده‌کنان به زوجه‌اش گفت: «من اکنون به طرف منزل سلطان مصر می‌روم و هرکس قدم به منزل سلاطین بگذارد، محبوس آنها خواهد شد، ولو مردی آزاد باشد.»

علت جنگ پومیه و سزار، علتی بود که پیوسته مردان سیاسی و نظامی را با هم به جنگ می‌اندازد، یعنی لزوم منحصر کردن قدرت. سزار می‌خواست که قادر مطلق باشد و پومپه نیز همین قصد را داشت و در نتیجه بین آنها اختلاف به وجود آمد. یک مورخ اگر بخواهد علت اختلاف سزار و پومپه را بنویسد، به اندازهٔ صد صفحه از این سرگذشت که من می‌نویسم شرح خواهد داد و پای مجلس سنای روم را پیش خواهد کشید و از اشراف روم صحبت خواهد کرد و از کشاورزان رومی که می‌غریدند و حقوقی چون اشراف می‌خواستند، صحبت خواهد کرد و...، ولی واقعیت همان است که من گفتم و آن را از دهان کلئوپاتر شنیدم و ملکهٔ مصر هم آن را از دهان سزار شنید.