بریده‌هایی از کتاب از آخر مجلس

خون در دل و داغ بر جگر داشته باش در عالم غم، سیر و سفر داشته باش گیرم که دعای مستجابی نشدی چون آه در این جهان اثر داشته باش

دنیا دل ما را به غنیمت برده یک عمر به هر بهانه‌اش آزرده یک روز همه به خانه برمی‌گردیم چون طفل دبستانیِ سیلی‌خورده

یک گوشه نشسته، عقده در دل کرده‌ست مرداب که سعی خویش زایل کرده‌ست رودی بوده راهی دریایی دور رودی که میان راه، منزل کرده‌ست

ما گفتند جنگی هست و باید مرد میدان بود همان جنگی که مدت‌هاست خون کرده جگرها را همان جنگی که مادرها به پایش مادری کردند پدرهامان فدا کردند در راهش پسرها را همان راهی که روشن بود از چشم‌انتظاری‌ها و دوشادوش می‌آورد، طوفان خبرها را به ما گفتند هنگام نماز عید قربان است و ما سوی منا بردیم بعد از سجده، سرها را □ ببین قربانیانت را، بنفسی انت یا مولا سر سرخی به ما آن‌سان عنایت کن که یحیی را تو می‌آیی و این یلدای طولانی نمی‌ماند که چشمان تو تضمین می‌کند خورشید فردا را

ما سینه زدیم، بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند ما مدعیان صف اول بودیم از آخر مجلس شهدا را چیدند

ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم

دنیا دل ما را به غنیمت برده یک عمر به هر بهانه‌اش آزرده یک روز همه به خانه برمی‌گردیم چون طفل دبستانیِ سیلی‌خورده

موسایی آن‌جاست که موج‌ها به فرمان تواند آن‌جاست که شعله‌ها گلستان تواند از عشق عصا بگیر و موسایی کن فردا همه ساحران، شهیدان تواند

تهلیل منظومهٔ عشق است و چنین کوتاه است چون نغمهٔ مادرانه‌ای دلخواه است این ورد که بیداری عالم با اوست لالایی لا اله الا الله است

ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشهٔ عطریم، بگویید به سنگ

دل نذر غمت بود، ادایش کردم قربان تو بود جان، فدایش کردم سر سرّ تو می‌گفت دعایش کردم تقدیم به خاک کربلایش کردم

با لشکر سبز یار برمی‌گردد این مرد که با نیمهٔ شعبان زنده‌ست

خبر دادند یوسف‌ها به کنعان بازمی‌گردند ندانستیم با تابوت می‌آرند آن‌ها را

ما آتشیم و عمر ما هیزم از خاطرات خود گریزانیم

هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم هم در صف گندم، فراوانیم

عالم همه آیات توحید است با این‌همه، ما بندهٔ نانیم