بریده‌هایی از کتاب از آخر مجلس

با دشمن خویشیم دمادم در جنگ او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشهٔ عطریم، بگویید به سنگ

با دشمن خویشیم دمادم در جنگ او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشهٔ عطریم، بگویید به سنگ

ما آیه‌های عصر خسرانیم معجونی از تردید و ایمانیم عهد الست از یادمان رفته‌ست ما اهل نسیانیم، انسانیم تبعیدمان کرده‌ست اقیانوس امواج سرگردان طغیانیم عالم همه آیات توحید است با این‌همه، ما بندهٔ نانیم هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم هم در صف گندم، فراوانیم ما آتشیم و عمر ما هیزم از خاطرات خود گریزانیم ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم

عدم اگرچه به دنیا کشانده زیستنم را ‫وجود من نگران قیامت است خدایا ‫نه نفس مطمئنی دارم و نه جرئت رجعت ‫تمام دار و ندارم محبت است خدایا ‫مرا رها مکن و «ارجعی» بگو که اسیرم ‫مرا بخوان که جدایی مصیبت است خدایا ‫گدای راز الستم، فقیر ذات تو هستم ‫همین که جز تو ندارم غنیمت است خدایا ‫من از عشیرهٔ عشق محمدم، به هوایش ‫شهید اگر نشوم کفر نعمت است خدایا

از یاوهٔ دشمن چه هراسی‌ست مرا؟ خوش‌نامم اگر او بدهد دشمنامم

یک گوشه نشسته، عقده در دل کرده‌ست مرداب که سعی خویش زایل کرده‌ست رودی بوده راهی دریایی دور رودی که میان راه، منزل کرده‌ست

آن‌جاست که موج‌ها به فرمان تواند آن‌جاست که شعله‌ها گلستان تواند از عشق عصا بگیر و موسایی کن فردا همه ساحران، شهیدان تواند

مصطفی هم رفت، آری! او هم این‌جایی نبود مردهای مرد را آغاز و پایان روشن است

منظومهٔ عشق است و چنین کوتاه است چون نغمهٔ مادرانه‌ای دلخواه است این ورد که بیداری عالم با اوست لالایی لا اله الا الله است

عالم همه آیات توحید است با این‌همه، ما بندهٔ نانیم هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم هم در صف گندم، فراوانیم ما آتشیم و عمر ما هیزم از خاطرات خود گریزانیم ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم