بریده‌هایی از کتاب از آخر مجلس

ببین قربانیانت را، بنفسی انت یا مولا سر سرخی به ما آن‌سان عنایت کن که یحیی را

من از عشیرهٔ عشق محمدم، به هوایش شهید اگر نشوم کفر نعمت است خدایا

ای عشق! جوانی‌ام فدایت، مپسند بعد از صد و بیست سال حسرت بروم

ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم

سجاده به آه صبحدم سوخته است محراب، به این قبله قسم! سوخته است ای گرمی عشق! بردن نام تو را تسبیح از هرچه ساختم سوخته است

ما بی تو حیات را اسارت خواندیم جان را به زیارت شهادت خواندیم از راه رسید با عبایی بر دوش با مرگ، نمازی به جماعت خواندیم

امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است یوسفی رفته است، آری! وضع کنعان روشن است گرچه در بزم حماسه هیچ جای گریه نیست در هجوم شعله‌ها، تکلیف باران روشن است باز شمعی کشته شد با دست شب اما هنوز این شبستان کهن با نور ایمان روشن است کی میان ابرهای تیره پنهان می‌شود؟ آسمان ما که با خون شهیدان روشن است مصطفی هم رفت، آری! او هم این‌جایی نبود مردهای مرد را آغاز و پایان روشن است

شهید نیمهٔ شعبان برای حسن شحاته، شهید مظلوم مصر در شب شهادتش که مصادف با نیمهٔ شعبان بود ۱ کشتند تو را و عید، عاشورا شد عیدانهٔ تو جان تو شد، غوغا شد پیداست که قتلگاه یاران علی‌ست هر خانه که خانهٔ غم زهرا شد

ما سینه زدیم، بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند ما مدعیان صف اول بودیم از آخر مجلس شهدا را چیدند

به ما روز ازل تصویری از یاری نشان دادند که می‌جنگیم و می‌جوییم آن تصویر زیبا را به ما یک یا علی گفتند و از ما جان و دل بردند خوشا آنان که از نزدیک می‌دیدند مولا را

با دشمن خویشیم دمادم در جنگ او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشهٔ عطریم، بگویید به سنگ

با دشمن خویشیم دمادم در جنگ او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ ما رود مدامیم، بگویید به تیغ ما شیشهٔ عطریم، بگویید به سنگ

ما آیه‌های عصر خسرانیم معجونی از تردید و ایمانیم عهد الست از یادمان رفته‌ست ما اهل نسیانیم، انسانیم تبعیدمان کرده‌ست اقیانوس امواج سرگردان طغیانیم عالم همه آیات توحید است با این‌همه، ما بندهٔ نانیم هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم هم در صف گندم، فراوانیم ما آتشیم و عمر ما هیزم از خاطرات خود گریزانیم ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم

ما سینه زدیم، بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند ما مدعیان صف اول بودیم از آخر مجلس شهدا را چیدند

عدم اگرچه به دنیا کشانده زیستنم را ‫وجود من نگران قیامت است خدایا ‫نه نفس مطمئنی دارم و نه جرئت رجعت ‫تمام دار و ندارم محبت است خدایا ‫مرا رها مکن و «ارجعی» بگو که اسیرم ‫مرا بخوان که جدایی مصیبت است خدایا ‫گدای راز الستم، فقیر ذات تو هستم ‫همین که جز تو ندارم غنیمت است خدایا ‫من از عشیرهٔ عشق محمدم، به هوایش ‫شهید اگر نشوم کفر نعمت است خدایا

از یاوهٔ دشمن چه هراسی‌ست مرا؟ خوش‌نامم اگر او بدهد دشمنامم

مصطفی هم رفت، آری! او هم این‌جایی نبود مردهای مرد را آغاز و پایان روشن است

دنبال کدام حاصلیم از دنیا؟ زین مزرعه جز آه درو نتوان کرد

منظومهٔ عشق است و چنین کوتاه است چون نغمهٔ مادرانه‌ای دلخواه است این ورد که بیداری عالم با اوست لالایی لا اله الا الله است

عالم همه آیات توحید است با این‌همه، ما بندهٔ نانیم هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم هم در صف گندم، فراوانیم ما آتشیم و عمر ما هیزم از خاطرات خود گریزانیم ای آه! اگر سوی خدا رفتی با او بگو که ما پشیمانیم