بریده‌هایی از کتاب روح ما میداند!

تمام عمرت با سوال آنها چگونه هستند گذشته است در حالیکه تمام آنچه به تو مربوط میشود این است که من چگونه هستم...

گاهی باید روح را درمان کرد... گاهی باید خود را درآغوش گرفت و به خویشتن نزدیک شد...

یک شب یک نفر باید بیاید و قصه ها را آنطور که ما دوست داریم تعریف کند...

که چرا ما ناگزیرهمیشه جنگ را انتخاب میکنیم؟! ما فریفته شده ایم میان جنگ های زرگری شما...

لابه لای سطرهای کتابها میتوان صادق بود ...میتوان شجاع شد... میتوان انسان شد... میتوان ظهور کرد...

کتاب میخوانم و در تخیلم راه میروم و در تخیلم سفر میکنم و در تخیلم لبخند میزنم

مقدمه میگفت:  یه وقتایی هم میرفتم شهربازی و از نگاه کردن به بازی بقیه و سر و صدای خنده هاشون و جیغ زدناشون کیف میکردم با اینکه خودم بازی نمی کردم و به این فکر میکردم که دنیا تو شهر بازی چه قدر قشنگ تره، حتی تونل وحشتش... آخرین باری که شهر بازی رفتم و مردم رو نگاه کردم چهارسال پیش بود، بعد از اون فقط یه بار رفتم و بازم به وجد اومدم، با خودم گفتم چرا آدما کاری نمیکنن که صدای خنده رو اطرافشون بشنون و اگه این کارو بکنن میتونم قسم بخورم این شادترین لحظه ای هست که هر کسی میتونه تو زندگیش داشته باشه... اگه تو هم از زندگی وحشت کردی، برو شهر بازی و تصمیمتو بگیر...

خورشید خوابیده است در قلب های ما... اما ما همواره عاشقانه در انتظار ماه بوده ایم!... ما چه مرگمان شده که سخت ترین کارمان خندیدن است؟! ما آن رویِ قشنگِ دنیا را خواهیم دید، اگر کمی و فقط کمی به نور قلب هایمان ایمان داشته باشیم...

محبت کم اگر باشد دلگیر میشوند، زیاد اگر باشد، بی معنی!...

...هر چه قدر رنج بزرگ تر باشد، توان ما نیز بیشتر میشود... آنقدر که از فکرش انگشت به دهان میمانی!...