بریده‌هایی از کتاب روح ما میداند!

من حتم دارم همهٔ ما یک روز از خواب عمیق این جهان بیدار میشویم و حتم دارم از شدت خنده دلهایمان را خواهیم گرفت که چرا همه چیز را تا این حد جدی گرفته ایم!...

خدا عشق را آفرید، عشق کافی نبود، مادرم را صدا کرد... مادرم آفریده شد... او همیشه بود... وقتی که هیچ دلیلی برای دوست داشتنم نبود...

خدا عشق را آفرید، عشق کافی نبود، مادرم را صدا کرد... مادرم آفریده شد... او همیشه بود... وقتی که هیچ دلیلی برای دوست داشتنم نبود...

ما نه از انتظار مرده ایم، نه از دوری، نه از درد، نه از رنج، نه از فقر، نه از عشق... ما جان سختیم!

خدا عشق را آفرید، عشق کافی نبود، مادرم را صدا کرد... مادرم آفریده شد... او همیشه بود... وقتی که هیچ دلیلی برای دوست داشتنم نبود...

نیازی به تظاهر به این همه قوی بودن نیست، ما میتوانیم بارها گریه کنیم و فریاد بزنیم...

کتاب میخوانم و نمی بینم چه بر سر شهرمان آمده! کتاب میخوانم و در تخیلم راه میروم و در تخیلم سفر میکنم و در تخیلم لبخند میزنم

لابه لای سطرهای کتابها میتوان صادق بود ...میتوان شجاع شد... میتوان انسان شد... میتوان ظهور کرد...

اگر آدم میتوانست خودش را بگذارد و برود، من خودم را در دریا رها میکردم و میرفتم...

ما فقط یک راه برای در نور ماندن داریم... ما باید روحمان را بزرگ کنیم تا سیاهی را نبیند...