بریده‌هایی از کتاب روح ما میداند!

حالا دیگر بزرگ شده ام و هیچ رفتنی مرا اندوهگین نمی کند... من به برف پشت شیشه نگاه میکنم، من به انعکاس نور پشت پنجره نگاه میکنم، من شب ها به آسمان در حصار پنجره نگاه میکنم و دلم غنج میرود... من دیگر از رفتن آدم ها اندوهگین نمیشوم، من فقط به فکر فرو میروم! من فکر میکنم که کارهای خوب، فکرهای خوب، نیت های خوب هیچ گاه حیف نمیشوند... هیچ گاه هدر نمی روند... هیچ گاه تمام نمی شوند... اینها تنها چیزهایی هستند که ریختنشان به پای هیچ موجودی به معنی هدر دادنشان نیست... اینها چیزهایی هستند که هر چه بیشتر خرج کنیم بیشتر و بیشتر میشوند... و این تنها چیز عجیبی ست که همزمان خارق العاده نیز هست!

 یه وقتایی هم میرفتم شهربازی و از نگاه کردن به بازی بقیه و سر و صدای خنده هاشون و جیغ زدناشون کیف میکردم با اینکه خودم بازی نمی کردم و به این فکر میکردم که دنیا تو شهر بازی چه قدر قشنگ تره

بدم می آید به این خیابان های سرد خاکستری زل بزنم، پس تمام طول راه کتاب میخوانم... کتاب میخوانم و نمی بینم چه بر سر شهرمان آمده! کتاب میخوانم و در تخیلم راه میروم و در تخیلم سفر میکنم و در تخیلم لبخند میزنم و وقتی اتوبوس ترمز میگیرد، گوشی از دستم رها میشود و پیرزنی سرش را ازروی تاسف تکان میدهد! که چقدر من سر به هوا هستم...

اگه تو هم از زندگی وحشت کردی، برو شهر بازی و تصمیمتو بگیر...

روزهایی را که خیلی خوشبخت بودیم در جستجوی خوشبختی از دست دادیم!

با خودم گفتم چرا آدما کاری نمیکنن که صدای خنده رو اطرافشون بشنون و اگه این کارو بکنن میتونم قسم بخورم این شادترین لحظه ای هست که هر کسی میتونه تو زندگیش داشته باشه...

گاهی باید روح را درمان کرد... گاهی باید خود را درآغوش گرفت و به خویشتن نزدیک شد...

و خدا که چرا ما ناگزیرهمیشه جنگ را انتخاب میکنیم؟! ما فریفته شده ایم میان جنگ های زرگری شما...

خورشید خوابیده است در قلب های ما... اما ما همواره عاشقانه در انتظار ماه بوده ایم!... ما چه مرگمان شده که سخت ترین کارمان خندیدن است؟! ما آن رویِ قشنگِ دنیا را خواهیم دید، اگر کمی و فقط کمی به نور قلب هایمان ایمان داشته باشیم...

ما چه مرگمان شده که سخت ترین کارمان خندیدن است؟!