بریده‌هایی از کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

من تسلیم تمام خواسته‌های او بودم؛ آن‌قدر نیازها و رویاهای خود را نادیده گرفتم که همهٔ آن‌ها را از یاد بردم. بعد از مدت‌ها فهمیدم علیرغم تمام تلاشم برای مهربان بودن، کم کم به موجودی خشمگین و عصبانی تبدیل شده‌ام. فکر می‌کنم خیلی دیر توانستم به چنین درکی برسم. ده سال طول کشید تا این عصبانیت در من شکل بگیرد و او مرا خودخواه بنامد و این رابطه از هم بپاشد. من فراتر از حدود توان خود قدم برداشته بودم و احساس می‌کردم که کاملاً فرسوده و ناتوان شده‌ام.»

با چیزهایی که به شما هیجان شادی و احساس قدرشناسی برای زنده بودن می‌دهد، ارتباط برقرار کنید و در این صورت به هر کجا بروید با خود احساسات مثبت را پراکنده خواهید کرد.

احساسات ما پیوند مستقیم ما به قلبمان هستند. هر چیز بااهمیت و باارزشی از آن‌جا آغاز می‌شود. اگر هر چه بهتر اجازهٔ بروز این احساسات را بدهیم با درک و پذیرش پیام‌هایی که این احساسات با خود دارند، سرزنده‌تر خواهیم شد و در تمام لحظات احساس شادی و آرامش بیشتری خواهیم کرد.

هر چه توجه بیشتری به احساساتم نشان دهم، بیشتر خود را دوست خواهم داشت و بیشتر شبیه کسی که می‌خواهم باشم، رفتار می‌کنم.»

خود را در حالی یافتم که حتی به چیز کوچکی مثل حلقه شدن دست کوچکش دور انگشتم بلند می‌خندم. و این احساس تا پایان روز در من باقی می‌ماند.

. کارهای کوچک بسیاری که می‌توانیم انجام دهیم، در چشم افراد دیگر مانند یک معجزه است.

اگر قرار بود امروز شما در زندگی کسی معجزه‌ای بیافرینید، آن معجزه چه بود؟

شاید بهترین کار برای پرورش مهربانی این باشد که کودکان را سرمشق خود قرار دهیم.

وقتی صحبت از مهربانی در میان باشد، کودکان از همهٔ ما داناترند. مهربانی کودکان مانند اشعاری که از یک قلب بی‌آلایش جاری شده، حیرت‌انگیز است.

باید بتوانیم پدر و مادر خود را همان‌گونه که هستند بپذیریم - با همهٔ کاستی‌ها و اشتباهاتشان. باید آن‌ها را به خاطر تمام چیزهای خوبی که برای ما فراهم کردند و برای تمام روزهای سختی که مجبور به کار و تلاش بوده‌اند دوست بداریم. و حتی شاید روزی قدردان خطاهایشان باشیم که تأثیر بسیاری روی ما داشته و از ما یک انسان قوی ساخته است.

ما انسان را به نیکی کردن با پدر و مادر، سفارش کرده‌ایم. «قرآن ۱۵: ۴۶»

دوست دارم روی تمام حلقه‌های ازدواج حک شود: «با همدیگر مهربان باشید.» این قانون طلایی ازدواج و راز پابرجا ماندن عشق است. «راندولف رای»

امکان اشتباه همیشه وجود دارد و ممکن است سهواً حرفی به زبان بیاوریم که موجب ناراحتی یا ناامیدی کسی شود. اگر خود هدف پیکان حرف گزنده‌ای شدیم، لازم نیست با عکس‌العمل متقابل، ما هم زهر خودمان را بریزیم. بسیار بهتر خواهد بود که بدون هیچ عکس‌العملی، بگذاریم که بروند.

باید حداقل تا زمانی که مغزم حرفی را تأیید نکرد، دهانم را بسته نگه دارم

در طریقت تصوف، توصیه شده است، تنها زمانی سخن بگویید که حرف شما از سه دروازه عبور کرده باشد. در دروازه اول از خود سؤال کنیم: «آیا این حرف، راست است؟» اگر این طور است، اجازه عبور به دروازه دوم را پیدا می‌کند، در غیر این صورت بازگردانده می‌شود. در دروازه دوم می‌پرسیم: «آیا گفتن این حرف، ضرورت دارد؟» و در دروازه سوم می‌پرسیم: «آیا این حرف محبت‌آمیز است؟» «اکنات ایسواران»

در استفاده از حرف‌های محبت‌آمیز، خست به خرج ندهید.

یک حرف محبت‌آمیز، به شکل قدردانی، ستایش و تحسین، ارزان‌ترین هدیه‌ای است که می‌توانیم به کسی بدهیم. و اتفاق خوشایند این است که هرچه بیشتر دیگران را مورد تعریف و تحسین قرار دهیم، این کلام محبت‌آمیز بیشتر به خود ما باز خواهد گشت. پس در استفاده از حرف‌های محبت‌آمیز، خست به خرج ندهید

همین طور که دور می شد، برگشت و گفت: «تو لبخند بسیار زیبایی داری، بیشتر استفاده‌اش کن.» این زیباترین حرفی بود که تا به حال از کسی شنیده بودم.

یک حرف محبت‌آمیز، می‌تواند سه ماه زمستان را گرم کند. «ضرب المثل ژاپنی»

همین حالا فارغ از اینکه در زندگی شما چه می‌گذرد، از خود بپرسید کار درست چیست؟ و نعمت های زندگی خود را بشمارید.