بریده‌هایی از کتاب نقشه مهربانی با همه جزئیات

. شاید هرگز یکی از همکاران و یا همسایه فضولمان را دوست نداشته باشیم اما می‌توانیم و باید با آن‌ها رفتار محبت‌آمیزی داشته باشیم. حتی لازم نیست علت بدخویی یا فضولی آن‌ها را بدانیم تا حسن‌نیت خود را به آن‌ها نشان دهیم. وقتی به کسانی که به نظر می‌رسد شایستگی آن را ندارند، مهربانی می‌کنیم، ظرفیت خود را برای دوست داشتن غیرشخصی گسترش می‌دهیم که یونانی‌ها آن را آگاپه (عشق الهی) می‌خوانند.

اغلب اوقات ما تنها با افرادی که حس می‌کنیم ارزشش را دارند خوب رفتار می‌کنیم - مثل دوستی که برایمان گل می‌آورد، یا کلام شاد و دلنشینی دارد. اما آن شخص ترشرویی که در اتاق مجاور شماست چه می‌شود؟

اغلب اوقات ما تنها با افرادی که حس می‌کنیم ارزشش را دارند خوب رفتار می‌کنیم - مثل دوستی که برایمان گل می‌آورد، یا کلام شاد و دلنشینی دارد. اما آن شخص ترشرویی که در اتاق مجاور شماست چه می‌شود؟ شاید همسرش او را ترک کرده و با مشکل مالی مواجه است. شاید پنج سال است که برای بچه‌دار شدن تلاش می‌کند و نگران است که شاید هرگز صاحب فرزندی نشود. با کمی سرزندگی او هم به اندازه هر کس دیگری شایسته مهربانی است.

عشق به معنای دوست داشتن افراد منفور است، در غیر این صورت هیچ خاصیتی نخواهد داشت. «جی. کی. چسترتون»

تنها با مهربانی کردن با کسانی که در اطراف ما هستند یاد می‌گیریم که خدا را دوست بداریم.

مهربان بودن با کسانی که از خط قرمزها عبور کرده‌اند همیشه کار راحتی نیست.

یکی از اصول اولیه هر مذهبی این است که تمامی انسان‌ها حتی تلخ‌ترین و کوتاه‌فکرترین آن‌ها، در خود بارقه‌ای از نور الهی دارند.

کسی که می‌گوید «خدا را دوست دارم» درحالیکه از برادرش بیزار است، یک دروغگوست، زیرا وقتی برادری را که می‌بیند، دوست نمی‌دارد؛ نمی‌تواند خدایی را که نمی‌بیند، دوست بدارد. «عیسی ۲۱: ۴»

انسان موجودی است که بسیار روی خود تمرکز دارد و انسان‌ها را منشأ و هدف هر چیزی می‌داند و فراموش کرده که انسان تنها بخشی از جادوی خلقت است.

با دو چشم ارتباط برقرار کردم و به خود گفتم: این فوق‌العاده است، این چشم‌ها در من رخنه کرده، کل اجرای نمایش فقط متوجه آن چشم‌ها بودم و با تمام وجود برای او اجرا می‌کردم. در آخر کار وقتی نوبت تشویق حضار رسید، به سمت آن چشم‌ها برگشتم و آن چشم‌ها، متعلق به یک سگ راهنما بود. تحت کنترل محبت، اشتیاق و شعور آن دو چشم درآمده بودم و او یک سگ بود. «آل پاچینو درباره اجرای تئاتر»

. طبیعت ما این است که اجتماعی باشیم نه صرفاً افرادی مجزا از هم. ما به همدیگر نیازمندیم و وقتی از هم دوری می‌کنیم فقط خود را فریب داده‌ایم.

کناره‌گیری از دنیا نه تنها ما را تنها و به دور از مزایای زندگی جمعی نگه می‌دارد، بلکه خود یک وهم حزن‌انگیز است.

بسیاری از ما ارتباط خود را با دنیای اطراف قطع کرده‌ایم، به نظر می‌رسد یکی از علت‌ها این است که با سرعت بالای انتقال اطلاعات در این روزها تحت بمباران اخبار وحشتناکی هستیم و در نتیجه اولین واکنش ما انزوا و کناره‌گیری است

. با تمرکز بر شخصی که بر سر راه ما قرار گرفته و انجام کار درست، می‌توانیم با دیگران ارتباط برقرار کرده و تغییری کوچک اما مؤثر ایجاد کنیم.

برای دیدن هر شخص منحصر به فرد زمان بگذاریم

باید هر روز به یاد داشته باشیم که با ملاحظه باشیم، حرف‌های دلگرم کننده بزنیم، لحظاتی را به خلوت خود اختصاص دهیم.

در زندگی برای چیزهایی که باتری‌های شما را شارژ می‌کند، وقت بگذارید. برای چیزهایی که لبخند و شادی را برایتان به ارمغان می‌آورند. از این کار همه سود خواهند برد.

اگر مدت زیادی بگذرد و زمانی را صرف لذت‌های ساده و منحصر به فرد زندگی نکنیم، زندگی به کاری طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود و خوشحالی از پنجره خانه‌هامان بیرون می‌رود.

اگر مدت زیادی بگذرد و زمانی را صرف لذت‌های ساده و منحصر به فرد زندگی نکنیم، زندگی به کاری طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود و خوشحالی از پنجره خانه‌هامان بیرون می‌رود.

اگر چنانچه باید برای لذت‌های زندگی وقت نگذاریم، مثلاً لذت غذا خوردن، نوشیدن، تفریح کردن، خلق کردن، دیدار دوستان، تماشای کودکان در حال بازی کردن، آن وقت است که هدف زندگی را گم کرده‌ایم. ما برای زنده بودن فقط محتاج نان نیستیم، بلکه به همهٔ این لذات و خوش‌گذرانی‌های انسانی نیازمندیم. «ادهایس»