بریده‌هایی از کتاب به سوی بی‌نهایت

این حرف غلط است که خدا در کجای عالم است. خدایی که در کجای عالم باشد که أصلاً خدا نیست. چون «کجا» هم فعل اوست، وقت و زمان هم فعل اوست، همه چیز فعل اوست. «او در کجای عالم است» معنی ندارد؛ «عالم در کجای اوست» معنی دارد. تازه در اینجا هم کلمه «کجا» را از باب اینکه لفظ دیگری نداریم می‌گوییم. عالم در کجای خداست؟ در مرتبه فعل اوست؛ یعنی عالم عین فعل اوست، عین خلق و مخلوقیت اوست. عالم فعل اوست؛ تجلّی اوست؛ جلوه اوست».

عالم خلقت نیز به همین شکل است و هر چه در حمد و مدح کسی می‌گوییم، در حقیقت حمد و مدح خداوند است؛ چون پیش از این دانستیم که همه خوبی‌های عالم ملک خداوند است و هرکس هرچه دارد پرتوی از جمال و زیبائی اوست.

پس هیچ‌کس از خداوند طلبکار نیست و در نتیجه امکان ندارد خداوند به کسی ظلم نماید؛ چون ظلم در جایی متصور است که حقی وجود داشته باشد.

به هر موجودی که نگاه کنیم می‌بینیم که یکی بیش نیست. یکی‌بودن و یکتایی از صفات عمومی همهٔ موجودات است، هر چیزی خودش، خودش است و یکی است؛ پس وقتی می‌گوئیم وحدت و یکتایی مخصوص خداوند است، به چه معناست؟

لامه طباطبائی (رض) می‌فرمایند: «اگر کسی از روی واقع در امر هدایت متوسّل به پروردگار خود گردد البتّه او را اعانت و یاری خواهد نمود. در این حال استمداد از آیات قرآنیّه که موافق حال اوست بسیار مؤثّر و مفید واقع خواهد شد، قال الله تبارک وتعالی: (ألا بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ). و نیز اورادی مانند: یا فتّاح، یا دلیل المتحیّرین و امثالها مؤثّر خواهد بود. البتّه دقّت داشته باشید که باید از ته دل و با حضور قلب کافی و توجّه انجام داد»

راه رسیدن به سعادت حقیقی این است که قبل از هرچیز ابتدا خود را درست بشناسیم و قدر نفس و عمر خود را بدانیم و آن‌گاه عزم خود را برای اصلاح خود و رسیدن به معرفت و سعادت جزم کنیم و سفر خود را به‌سوی خداوند آغاز کنیم.

هرچه دلبستگی‌های انسان کمتر باشد رنج و سختی انسان هم کمتر است؛ کسی که می‌خواهد از همهٔ رنج‌ها رها شود یا باید دلبستگی‌های خود را از ریشه رها کند یا باید به چیزی دلبستگی داشته باشد که هیچ‌گاه از او جدا نمی‌شود و از دست نمی‌رود.

همهٔ انسان‌ها در همه جای دنیا و در همه شرایط به‌دنبال سعادت و خوشبختی هستند. سعادت از نگاه انسان‌ها همان لذت است

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

هرگاه چیزی در نگاه ما ارزش محسوب می‌شود و آن را موجب نفع و لذت می‌شماریم به آن وابسته و دلبسته می‌شویم.