بریده‌هایی از کتاب به سوی بی‌نهایت

سؤال و جواب در آن عالم امری حقیقی و تکوینی است و مرده از خود اراده‌ای ندارد که پاسخ ندهد یا پاسخی دروغ دهد

وقتی انسان را در قبر می‌نهند اولین چیزی که در همان لحظات اول برای میت اتفاق می‌افتد فشار قبر است؛ بسیاری از انسان‌ها در اول دفن احساس فشار زیادی می‌نمایند گوئی سینه و بدنشان فشرده می‌شود. این فشار را خود نفس ادراک می‌کند و از طریق بدن به نفس منتقل نمی‌شود؛ زیرا بدن در این حال از کار افتاده و زمین هم جابه‌جا نمی‌شود که بخواهد به بدن مرده فشاری وارد کند.

عالم برزخ مانند عالم دنیا کاملاً جسمانی است و انسان در آن مکان‌ها و اجسامی را مشاهده می‌نماید و در آن مکان‌ها رفت‌وآمد می‌کند.

تفکر در مرگ انواعی دارد؛ از جمله: ۱. تفکر در اینکه این دنیا گذرا است و شایستهٔ دل‌بستن و وابستگی نیست. ۲. تفکر در اینکه انسان سفری در پیش دارد و به زودی به منزلگاه جدیدی وارد می‌شود و باید خود را برای منزل جدید آماده کند و برنامهٔ زندگی را به شکلی قرار دهد که بتواند نیازهای آن منزل جدید را فراهم نماید. ۳. تفکر درباره سختی‌های سفر به آخرت و سکرات مرگ و مشکلاتی که در راه وجود دارد.

اگر بخواهیم تمام دعوت انبیای الهی را خلاصه کنیم در همین دو نکته خلاصه می‌شود: «ترک تعلق به دنیا» و «توجه به سوی خداوند».

۳. چگونه در عوالم هستی سفر کنیم؟ فرض کنید می‌خواهید به کرهٔ ماه سفر کنید. چه کارهایی باید انجام دهید؟ اول باید هر چیزی که کشش و جاذبهٔ زمین را بر شما زیاد می‌کند کنار بگذارید. می‌دانیم هرچه اجرام همراه شما بیشتر باشد کشش زمین بر شما اثرگذارتر است و نیروی بیشتری برای حرکت شما نیاز است. پس باید تا آنجا که می‌شود خود را سبکبار کنیم. دوم باید نیروی محرکه‌ای داشته باشیم که ما را به سوی بالا سیر دهد. مواد سوختنی و احتراقی که در موشک به وجود می‌آید تولیدکنندهٔ این نیرو هستند.

هرچه که نپاید، دل بستگی نشاید.

کوری در انسان کور، یک واقعیت مستقل نیست تا گفته شود که آدم کور را یک مبدأ آفریده است و کوری او را، یک مبدأ دیگر. کوری نیستی است و هر شرّی نیستی است. نیستی، مبدأ و آفریننده‌ای ندارد

در مقابل توحید به معنای «یکی‌قراردادن»؛ شرک به معنای «اعتقاد به شریک‌داشتن» و «خداوند را با کسی در جهتی شریک‌دانستن» به کار می‌رود. مشرک به کسی می‌گویند که می‌پندارد خداوند در جهتی با دیگری شریک است و خداوند در آن زمینه یکتا و یگانه نیست.

«شرایط مساوی نتیجهٔ مساوی دارد؛ اگر شیئی در شرایط «الف» موجود است و در شرایط «ب» موجود نیست پس شرایط «الف» و «ب» مساوی نیستند و این شیء به علتی وابسته است که آن را محدود در شرایط «الف» نموده و به شرایط «ب» وابسته قرار نداده است و هرچیزی که نوعی وابستگی داشته باشد خودبه‌خود ایجاد نشده و به شرایط وجود خود «نیازمند» است».

انسان در عالم هستی تنها نیست و دائماً با خداوند، ماورا، خود، هم‌نوعان و محیط در ارتباطی دوسویه است و همهٔ این ارتباطات بر روح و جان وی اثر می‌گذارد و در هر لحظه حال جدیدی را برای او حاصل می‌کند.

لذت‌های مجرد در برابر لذت‌های مادی قرار ندارند تا انسان در میان آن دو به تحیر درآید و یکی را فدای دیگری کند، بلکه لذت‌های مجرد، در درون خود انواع لذت‌های مادی را جای می‌دهند؛ زیرا وجودی که قوی‌تر است همهٔ خصوصیات وجود ضعیف را با اضافاتی در خود جای می‌دهد. لذا کسانی که این لذت‌ها را می‌چشند همهٔ لذت‌های ضعیف‌تر و پایین‌تر را نیز در درون آن تجربه می‌کنند.

ریشهٔ رنج‌ها، دلبستگی‌ها و ریشهٔ دلبستگی‌ها هم نگاه ما به عالم است؛ اگر می‌خواهیم از رنج‌های بیهوده راحت شویم باید دلبستگی‌های خود را تغییر دهیم.

مهمترین ریشهٔ رنج‌ها و دردها دلبستگی‌ها است؛ وقتی به چیزی علاقه‌مند هستیم و آن را از دست می‌دهیم یا امیدواریم بدان برسیم و نمی‌رسیم از فراق آن چیز رنج می‌بریم و درد می‌کشیم.

اگر کسی کمی همت نماید می‌تواند به سوی عوالمی دیگر نیز برتر از عالم خواب سفر نماید که نور و تجرد خالص است و هیچ جسمی در آن نیست ولی باز هم می‌توان «من» را در آنجا یافت در حالی که اثری از بدن دنیوی یا بدن عالم خواب در آن وجود ندارد.

لااقل با سه عالم مواجهیم: ۱. موجودات جسمانی مادی ۲. موجودات جسمانی غیرمادی (مانند عالم خواب) ۳. موجودات غیر جسمانی (مانند ادراکات کلی و صفات نفسانی)

گهگاهی در خلوت خود دربارهٔ مفاهیم کلی و صفات نفسانی بیشتر تفکر و تأمل نمایید. تفکر دربارهٔ این دسته از موجودات پل ورود انسان به عالم مجردات و کلید فهم بسیاری از حقائق هستی است و نباید از آن غفلت نمود.

مفاهیم کلی، مادر همهٔ علوم بشری‌اند.

بدن هر انسان فقط بدن اوست؛ نه «خود» او. انسان باید خود حقیقی‌اش را بیابد تا نگاهش به عالم نگاهی واقعی باشد.

حقیقت ما روحی ورای این بدن است که او بیننده حقیقی است و بدن ابزار دست او است.