بریده‌هایی از کتاب به سوی بی‌نهایت

بدن هر انسان فقط بدن اوست؛ نه «خود» او. انسان باید خود حقیقی‌اش را بیابد تا نگاهش به عالم نگاهی واقعی باشد.

اصلاً ممکن نیست که خداوند به کسی ظلمی نماید؛ زیرا در عالم کسی از خداوند طلبکار نیست و همه هرچه دارند متعلق به خود خداوند است.

مصیبت هایی که برای انسان‌ها در عالم پیش می‌آید فوائد بسیاری دارد. مصیبت‌ها به انسان می‌فهماند آنچه داشته از خودش نبوده و همگی امانتی از جانب خداوند بوده است.

عالم آخرت هم‌اکنون موجود است؛

راه مشخص و سیر منظم در هریک از انواع آفرینش در این جهان مشهود است و هرگز بوتهٔ سبز گندم که از دانه شروع می‌شود، به گوسفند یا بز یا فیل نمی‌رسد و هرگز گوسفند یا بز، خوشهٔ گندم یا درخت نمی‌زاید.

در زبان تشبیه، اولیای الهی هرکدام مانند جویبارها و رودخانه‌هایی کوچک و بزرگ هستند که مراتب عالم را طی نموده و به دریای توحید متصل شده‌اند. ولی این جویبارها و رودخانه‌ها نمی‌توانند مستقیم به دریا وصل شوند بلکه ابتدا باید به رودخانه‌ای اصلی و بزرگ متصل شوند و از طریق آن به دریای توحید برسند وآن رودخانهٔ بزرگ همان مقام ولایت است.

خواب یک سفر است، سفری در طول عالم هستی و سفری از عالمی به عالم دیگر. مرگ نیز سفری همچون خواب است؛ لیکن سفری درازمدت که بازگشتی در آن نیست.

مثال ما در برابر خداوند مانند شمعی نیست که از خود نور دارد ولی در برابر نور خورشید نورش گم می‌شود و هیچ به حساب نمی‌آید. بلکه مثال ما، مثال همان آینه‌هاست. تمام صفات کمالی که در ماست پرتو صفات خداوند است که در ما می‌تابد و لحظه به لحظه در ما منعکس می‌شود و ما هرکدام به قدری که خداوند به ما ظرفیت داده، آن نور را نشان می‌دهیم.

پیامبران الهی انسان‌ها را به چیزی جز خوشی و سعادت دعوت نکرده‌اند. آموزهٔ پیامبران این نیست که در زندگی به دنبال سختی و مشکلات باش و خودت را از خوشی‌ها محروم کن؛ بلکه سخن پیامبران این است که به جای این لذات پیش‌پاافتاده به دنبال لذت‌های حقیقی و ارزشمند باش؛ دقیقاً مانند پدر و مادر مهربانی که فرزند خود را از شکستن پسته با دندان منع می‌کنند و می‌گویند که از خوردن این پسته بگذر تا دندانت سالم بماند و عمری با آن از غذاهای لذیذ بهره ببری و استفاده

ریشهٔ رنج‌ها چیست؟ مهمترین ریشهٔ رنج‌ها و دردها دلبستگی‌ها است؛