بریده‌هایی از کتاب به سوی بی‌نهایت

ریشهٔ رنج‌ها و دردها دلبستگی‌ها است؛

خداوندا! کیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و به دنبال کسی به جای تو بگردد و کیست که با قرب و همنشینی با تو انس گرفته باشد و بخواهد از نزد تو به جای دیگری رود؟!

برای رسیدن به سعادت حقیقی و اصلاح رفتارهایمان باید به دنبال اصلاح افکار و روحیاتمان باشیم.

پیامبران الهی انسان‌ها را به چیزی جز خوشی و سعادت دعوت نکرده‌اند.

ذهن ما به یک خطای منطقی دچار می‌شود و «نداشتن نعمت اضافه» را «داشتن بیماری و بیچارگی و نقص» می‌نامد و فکر می‌کند خداوند بیچارگی و نقص را برای ما آفریده است؛

هدف اصلی از بعثت انبیا فعال‌کردن گیرنده‌های وجود انسان است تا انسان با عوالم غیبی انس بگیرد و درهای ملکوتی به رویش باز گردد و بتواند به مقام قرب خداوند نایل شود.

با گفتن سبحان الله اعتراف می‌کنیم که خداوند هم از انجام هر فعل بدی منزه است و هم از داشتن هر صفت قبیحی مبرا است و هم ذات او از هر محدودیتی فراتر است.

گاهی خطای فکر و اندیشهٔ ما، لذت پست و محدودی را به جای لذت برتر برمی‌گزیند.

ورنه سزاوار خداوندیش کس نتواند که به جای آورد

سعادت‌طلبی، ذاتی انسان‌ها است و هیچ انسانی نمی‌تواند کاری کند که هدفی جز لذت‌بردن در آن وجود داشته باشد.

اصلاً ممکن نیست که خداوند به کسی ظلمی نماید؛ زیرا در عالم کسی از خداوند طلبکار نیست و همه هرچه دارند متعلق به خود خداوند است.

بدن هر انسان فقط بدن اوست؛ نه «خود» او. انسان باید خود حقیقی‌اش را بیابد تا نگاهش به عالم نگاهی واقعی باشد.

مصیبت هایی که برای انسان‌ها در عالم پیش می‌آید فوائد بسیاری دارد. مصیبت‌ها به انسان می‌فهماند آنچه داشته از خودش نبوده و همگی امانتی از جانب خداوند بوده است.

ریشهٔ رنج‌ها چیست؟ مهمترین ریشهٔ رنج‌ها و دردها دلبستگی‌ها است؛

عالم آخرت هم‌اکنون موجود است؛

راه مشخص و سیر منظم در هریک از انواع آفرینش در این جهان مشهود است و هرگز بوتهٔ سبز گندم که از دانه شروع می‌شود، به گوسفند یا بز یا فیل نمی‌رسد و هرگز گوسفند یا بز، خوشهٔ گندم یا درخت نمی‌زاید.

در زبان تشبیه، اولیای الهی هرکدام مانند جویبارها و رودخانه‌هایی کوچک و بزرگ هستند که مراتب عالم را طی نموده و به دریای توحید متصل شده‌اند. ولی این جویبارها و رودخانه‌ها نمی‌توانند مستقیم به دریا وصل شوند بلکه ابتدا باید به رودخانه‌ای اصلی و بزرگ متصل شوند و از طریق آن به دریای توحید برسند وآن رودخانهٔ بزرگ همان مقام ولایت است.

خواب یک سفر است، سفری در طول عالم هستی و سفری از عالمی به عالم دیگر. مرگ نیز سفری همچون خواب است؛ لیکن سفری درازمدت که بازگشتی در آن نیست.

مثال ما در برابر خداوند مانند شمعی نیست که از خود نور دارد ولی در برابر نور خورشید نورش گم می‌شود و هیچ به حساب نمی‌آید. بلکه مثال ما، مثال همان آینه‌هاست. تمام صفات کمالی که در ماست پرتو صفات خداوند است که در ما می‌تابد و لحظه به لحظه در ما منعکس می‌شود و ما هرکدام به قدری که خداوند به ما ظرفیت داده، آن نور را نشان می‌دهیم.

همهٔ انسان‌ها در همه جای دنیا و در همه شرایط به‌دنبال سعادت و خوشبختی هستند. سعادت از نگاه انسان‌ها همان لذت است