کتاب به سوی بی‌نهایت

ریشهٔ رنج‌ها و دردها دلبستگی‌ها است؛

خداوندا! کیست که شیرینی محبت تو را چشیده باشد و به دنبال کسی به جای تو بگردد و کیست که با قرب و همنشینی با تو انس گرفته باشد و بخواهد از نزد تو به جای دیگری رود؟!

برای رسیدن به سعادت حقیقی و اصلاح رفتارهایمان باید به دنبال اصلاح افکار و روحیاتمان باشیم.

پیامبران الهی انسان‌ها را به چیزی جز خوشی و سعادت دعوت نکرده‌اند.

ذهن ما به یک خطای منطقی دچار می‌شود و «نداشتن نعمت اضافه» را «داشتن بیماری و بیچارگی و نقص» می‌نامد و فکر می‌کند خداوند بیچارگی و نقص را برای ما آفریده است؛

هدف اصلی از بعثت انبیا فعال‌کردن گیرنده‌های وجود انسان است تا انسان با عوالم غیبی انس بگیرد و درهای ملکوتی به رویش باز گردد و بتواند به مقام قرب خداوند نایل شود.

گاهی خطای فکر و اندیشهٔ ما، لذت پست و محدودی را به جای لذت برتر برمی‌گزیند.

با گفتن سبحان الله اعتراف می‌کنیم که خداوند هم از انجام هر فعل بدی منزه است و هم از داشتن هر صفت قبیحی مبرا است و هم ذات او از هر محدودیتی فراتر است.

ورنه سزاوار خداوندیش کس نتواند که به جای آورد

سعادت‌طلبی، ذاتی انسان‌ها است و هیچ انسانی نمی‌تواند کاری کند که هدفی جز لذت‌بردن در آن وجود داشته باشد.