بریده‌هایی از کتاب از طرف آبری، با عشق

گریه‌ام مثل وقت‌هایی نبود که می‌دانی حالا همه‌چیز بهتر شده.

حس می‌کردم ده قدم از همه دورترم. یک دیوار نامرئی بینمان بود.

«نه.» بریجت یک‌ذره خودش را کشید نزدیک‌تر. «توی جورجیا بزرگ شده بود... همون‌جا هم با مامانم آشنا شد. مامانم رفته بوده مسافرت، بعد وقتی برمی‌گرده همین‌جوری برای همدیگه نامه می‌نویسن. آخرشم مامانم می‌ره اون‌جا و با هم ازدواج می‌کنن.» بریجت بدون این‌که حرفی بزند بقیهٔ عکس‌ها را هم نگاه کرد؛ عکس‌های بیشتری از ما. چشم‌هایم را بستم و سرم را تکیه دادم بهش. «چرا اسمت آبریه؟» «منظورت چیه؟ مامان و بابام انتخابش کردن دیگه.» «نه، منظورم اینه که

از پنجره بیرون را نگاه کردم و بی‌صدا به خانه‌ام گفتم خداحافظ. دیگر هیچ‌کس تویش زندگی نمی‌کرد و درش قفل بود. به این فکر کردم که یعنی جیلی هنوز آنجاست، یا حتی او هم رفته؟

چون اگر می‌خواستی عکس یک نفر را پاره کنی حتماً یک نفر دیگر هم کنده می‌شد.

کسی نمی‌توانست ما را از هم جدا کند،

«این چند وقته خیلی بهش سخت گذشته.»

مثل اون‌وقت‌ها که کوچک بودی؟

برای اولین بار از وقتی که تنها مانده بودم، گریه کردم.

البته اگر اصلاً خوابش می‌بُرد.

همیشه دلش می‌خواسته یکی از دوست‌هاش توی تعطیلات پیشمون باشه.» من هم همیشه دلم همین را می‌خواست،

بعضی وقت‌ها یادم می‌رفت که من تنها آدم ناراحت دنیا نبودم.

به نظرم خیلی وقته دارم ادای این رو درمی‌آرم که همه‌چی خوبه، ولی هر روز اوضاع داره سخت‌تر می‌شه.

به نظرم خیلی وقته دارم ادای این رو درمی‌آرم که همه‌چی خوبه، ولی هر روز اوضاع داره سخت‌تر می‌شه.

وقتی منتظر مدیر بودم، پرونده‌م رو خوندم. چیزهای ترسناکی توش نوشته بود. انگار دربارهٔ یکی دیگه‌ست یا مثلاً یکی کابوسش رو نوشته و چسبونده به پروندهٔ من. از وقتی خونده‌امش حالم خیلی بد شده.

کلمه‌ها هیچ‌وقت هیچ کمکی نمی‌کردند.

شاید اگه بدنم حواسش به نفس کشیدن نبود، خودم تنبلی‌م می‌اومد نفس بکشم.

از وقتی رفتی، فقط یه حس نسبت بهت داشته‌ام و اون هم دلتنگی بوده.

من هم گیر افتاده بودم. وقتی خانهٔ خودمان تنها بودم، گیر افتاده بودم. گیر افتاده بودم، چون نمی‌توانستم چیزی که از دستم رفته بود را برگردانم و نمی‌توانستم جلو بروم، چون نمی‌خواستم فراموش کنم. اما بعد مامی آمد و کاری کرد پیش بروم؛ حتی وقتی خودم نمی‌خواستم. من بریجت و مارکوس را هم داشتم که باعث می‌شدند بخواهم پیش بروم. زندگی من شاید به‌خاطر یک لحظه به دو بخش تقسیم شده بود،‌ اما دیگر حس نمی‌کردم گیر افتاده‌ام.

از طرف آبری، با عشق