بریده‌هایی از کتاب پرواز بر فراز آشیانه‌ی فاخته

او خودش است، همین. شاید همین‌که خودش است، او را قوی‌تر می‌کند.

اگر بخواهید تغییر را در کسی ببینید، باید مدت زیادی از او دور باشید؛ وقتی کسی را هر روز ببینید، متوجه تغییراتش نمی‌شوید، چون تغییر تدریجی است.

خسته‌م. از حرف زدن و وایسادن خسته شدم.

اگر چشمانت را ببندی، آن‌ها نمی‌توانند چیز زیادی درموردت بگویند.

که برای حفظ تعادل خود باید به چیزهایی که آزارمان می‌دهند، بخندیم تا نگذاریم دنیا ما را دیوانه کند.

«تا حالا نمی‌دونستم بیماری روانی می‌تونه جنبه‌ای از قدرت در خودش داشته باشه، قدرت. فکرشو بکن: آدم هرچی بی‌عقل‌تر باشه، می‌تونه قدرتمندتر باشه. هیتلر یه نمونهٔ خوبه. انصافْ مغزهای پیرو گیج می‌کنه، مگه نه؟ غذای فکر.»

چون او می‌داند که برای حفظ تعادل خود باید به چیزهایی که آزارمان می‌دهند، بخندیم تا نگذاریم دنیا ما را دیوانه کند. او از جنبهٔ دردناک ماجرا باخبر است؛ او می‌داند انگشت من می‌سوزد، می‌داند سینهٔ دختر کبود شده است و دکتر عینکش را گم کرده است؛ ولی او نمی‌گذارد که درد شوخ‌طبعی را محو کند، بلکه بیشتر می‌گذارد تا شوخ‌طبعی درد را محو کند.

اگر بخواهید تغییر را در کسی ببینید، باید مدت زیادی از او دور باشید؛ وقتی کسی را هر روز ببینید، متوجه تغییراتش نمی‌شوید، چون تغییر تدریجی است.

او می‌دانست که انسان نمی‌تواند قوی باشد، مگر این‌که وجه بامزهٔ چیزها را ببیند. راستش او سخت تلاش می‌کرد تا جنبهٔ بامزهٔ چیزها را توضیح دهد و من در این فکر بودم که آیا او آن جنبهٔ دیگر را نمی‌بیند، آیا نمی‌تواند خندهٔ خشکیده در قعر دل‌ها را ببیند. شاید بقیه هم نمی‌توانستند آن را ببینند؛ فقط می‌توانستند فشار تشعشعات و فرکانس‌های مختلفی را که از همهٔ جهات به آن‌ها می‌آمد حس کنند؛ فشارهایی که شما را به یک سو یا سویی دیگر خم می‌کنند.

ما اون‌قدر این صدا رو شنیدیم که دیگه متوجهش نمی‌شیم؛ همون‌طورکه کسانی که کنار آبشار زندگی می‌کنن، دیگه متوجه صدای آبشار نمی‌شن. به‌نظرت اگه مدت‌ها کنار آبشار زندگی می‌کردی، صداشو می‌شنیدی؟»