بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

نشستن درمقابل تلویزیون یا کامپیوتر راه مناسبی برای کاهش استرس نیست، چون کاهش استرس به فعالیت نیاز دارد. روش‌های بسیاری برای کاهش استرس وجود دارند، روش‌هایی مثل مدیتیشن، یوگا، ماساژ و ورزش. تحقیقات متعددی نشان داده‌اند که یوگا، مدیتیشن و گفت‌وگوی گروهی می‌تواند باعث کاهش کورتیزول و چربیِ شکم شود.

چاقی محصولِ اختلالِ هورمونیِ بدن در تنظیم چربی است. انسولین هورمون اصلی‌ای است که باعث افزایش وزن می‌شود، پس باید به‌دنبال یک روشِ درمانیِ منطقی برای کاهش سطح انسولین باشیم. برای رسیدن به این هدف، روش‌های مختلفی وجود دارند و ما باید ببینیم از هرکدام چطور می‌توانیم استفاده کنیم.

افراد مبتلا به دیابت نوع دو اگر هنگام خواب دو قاشقِ غذاخوری سرکهٔ سیبِ رقیق‌شده مصرف کنند، قند خونشان در حالت پرهیز از غذا کاهش پیدا می‌کند. مصرف مقدار بیشتری سرکهْ باعث احساسِ سیری می‌شود و درطول روز کربوهیدراتِ کمتری مصرف می‌کنیم.

اکثرِ مطالعاتِ جمعیتی می‌گویند کم‌خوابی و اضافه‌وزن باهم ارتباط نزدیکی دارند و خواب کمتر از ۷ ساعت باعث اضافه‌وزن می‌شود

تحقیقات متعددی نشان داده‌اند که یوگا، مدیتیشن و گفت‌وگوی گروهی می‌تواند باعث کاهش کورتیزول و چربیِ شکم شود.

هرچیزی که جدید به نظر می‌رسد محصولِ فراموشی است. ما قبلاً آن را می‌دانستیم، ولی امروز فراموش کرده‌ایم. ماری آنتوانت

عکس‌برداری مغناطیسیِ مغز نشان می‌دهد در این وضعیت مناطقی از مغزِ ما که مسئول کنترل احساسات و شناخت ما هستند در پاسخ به محرک‌های غذایی روشن می‌شوند و مناطقی از بخشِ جلوییِ مغز که مسئول جلوگیری از کارهای ما هستند ضعیف‌تر عمل می‌کنند. به‌عبارت دیگر، مقاومت دربرابر غذا، برای افرادی که وزن خود را کاهش داده‌اند، سخت‌تر است. این موضوع هیچ ربطی به قدرت ارادهٔ افراد یا مشکلات روان‌شناختی ندارد، بلکه پاسخِ طبیعیِ هورمونیِ بدنِ هر انسان زنده‌ای است؛ همان‌طورکه همیشه احساس گرسنگی، سرما، خستگی و افسردگی می‌کنیم. این‌ها ویژگی‌های واقعی و قابل‌اندازه‌گیریِ بدنِ ما در موقعیت کاهش دریافت کالری‌اند. کاهش سوخت‌وساز بدن و افزایش احساس گرسنگی دلیل چاقی نیستند، بلکه نتیجهٔ چاقی‌اند.

در این تحقیق، هورمون‌های احساس سیری نیز بررسی شدند، ازجمله پپتید YY، آمیلین و کولسیستوکینین که در پاسخ به پروتئین و چربیِ غذا منتشر و باعث می‌شود احساس سیری کنیم. این هورمون‌ها باعث می‌شوند وقتی به‌قدر کافی غذا خوردیم، دست از غذاخوردن بکشیم و پرخوری نکنیم. یک سال پس‌از کاهش وزن اولیه، سطح هورمون‌های سیری در افرادی که در این آزمایش شرکت کردند بسیار پایین‌تر از گذشته بود. این یعنی افراد کمتر احساس سیری می‌کردند. با افزایش گرسنگی و کاهش احساس سیری، میل به غذا در افراد افزایش می‌یابد. این تغییرات هورمونیْ با تغییر وضعیت غذاخوردن بلافاصله آغاز می‌شوند، ولی تا مدت‌های مدید ادامه می‌یابند. کسانی که رژیم می‌گیرند همیشه احساس گرسنگی می‌کنند، و این به‌خاطر دلهره نیست، ربطی هم به قدرتِ ارادهٔ آن‌ها ندارد. گرسنگی نوعی واکنش هورمونیِ طبیعی است که هروقت سعی کنیم وزنمان را کاهش بدهیم، برایمان رخ می‌دهد.

کاهش کالری مصرفی و کوچک‌ترکردنِ تدریجیِ وعده‌های غذایی فقط باعث خستگی و گرسنگی‌تان می‌شود. و بدتر از آن، تمام وزنی که از دست می‌دهید بعداً دوباره برمی‌گردد. همهٔ ما این مسئله را می‌دانیم. ولی این مسئله را هر بار نادیده می‌گیریم، چون پزشکان، متخصصان رژیم‌های غذایی، مسئولان دولت، دانشمندان، سیاست‌مداران و رسانه‌ها همیشه در گوشمان می‌گویند کاهش وزن با کم‌کردن کالری مصرفی ممکن می‌شود: «قدم اول در کاهش وزن کاهش کالری مصرفی است.» این‌قدر شنیده‌ایم «کمتر بخور و بیشتر تحرک داشته باش تا لاغر بشوی» که باور کرده‌ایم این روش درست است.

بررسی‌های مرکز ملی بهداشت و تغذیهٔ امریکا بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۰ نشان می‌دهد بین افزایش کالریِ مصرفی و بالارفتن وزن هیچ ارتباطی وجود ندارد. در این مدت، بااینکه مصرف کالری تقریباً ثابت بوده، نرخ چاقی ۰٫۳۷ درصد در سال افزایش یافته است. میانگین کالریِ مصرفیِ روزانهٔ زنان از هزار و ۷۶۱ به هزار و ۷۸۱ افزایش یافته است، اما میانگین کالری مصرفی روزانهٔ مردان از ۲ هزار و ۶۱۶ به ۲ هزار و ۵۱۱ اندکی کاهش یافته است.

همه می‌دانند (گرچه قبول آن سخت است) که رژیم غذاییِ کم‌کالری و کم‌چربی برای کنترل وزن بدن یا درمان چاقی بی‌فایده است. واقعیت این است که بهترین راه درمان و جلوگیری از بروز مشکلات چاقی، مقاومت دربرابر انسولین و تولیدِ بیش‌از حد انسولینْ گرفتن یک رژیمِ پرچربی و کم‌کربوهیدرات است. فرض اولیهٔ دکتر فانگ در این کتاب این است.

او می‌گوید اولین دروغِ بزرگی که در مدیریت دیابت نوع دو وجود دارد این است که به مریض می‌گویند دیابت نوع دو یک بیماریِ مزمنِ پیش‌رونده است که با گذشت زمان، حتی درصورت دریافتِ بهترین درمان‌های مدرنِ دارویی، بدتر می‌شود. این تصور غلط است. ۵۰ درصد بیمارانی که رژیم فشردهٔ دکتر فانگ (آی‌دی‌اِم) را می‌گیرند (گرسنگی و کاهش مصرف کربوهیدرات) می‌توانند بعداز چند ماه انسولینِ خود را قطع کنند.

ما می‌خواهیم با غذاخوردن خوش‌گذرانی کنیم و رژیم اتکینز چنین اجازه‌ای به ما نمی‌دهد و به همین دلیل محکوم به شکست است. افراد بسیاری این رژیم را تجربه کرده‌اند و می‌دانند نگه‌داشتن رژیم اتکینز چه کار سختی است. میلیون‌ها نفر این روش را آغاز و بعد رها کردند و این روش هم مثل روش‌های دیگر به‌خاطر اینکه رعایتش سخت بود، محو و فراموش شد.

بررسی دقیق آزمایش‌هایی که درخصوص رژیم‌های غذایی صورت گرفته نشان می‌دهد بسیاری از مزایای رژیمِ کم‌کربوهیدرات بعداز یک سال به‌طور کامل از بین می‌روند.

بیماری قلبی درنتیجهٔ آترواسکلروز ایجاد می‌شود، یعنی تنگ‌شدن و سفت‌شدن رگ‌های قلب به‌دلیل تجمع پلاک‌ها. اما آترواسکلروز در نتیجهٔ بالابودن سطح کلسترول و انسداد عروق به وجود نمی‌آید. امروز اغلبِ متخصصان معتقدند آسیب‌دیدن رگ‌ها باعث تجمع پلاک می‌شود: وقتی دیوارهٔ رگ آسیب می‌بیند و دچار التهاب می‌شود، علاوه‌بر تولید ماهیچه‌های صاف، باعث نفوذ کلسترول و سلول‌های التهابی به دیوارهٔ رگ می‌شود. باریک‌شدن رگ می‌تواند باعث ایجاد درد در قفسهٔ سینه شود (که به آن آنژین نیز گفته می‌شود). با پارگی پلاک‌ها، لختهٔ خون تشکیل می‌شود و ناگهان رگ را مسدود می‌کند و کمبودِ اکسیژنِ ناشی از این اتفاقْ باعث حملهٔ قلبی می‌شود. حملهٔ قلبی و سکتهٔ مغزی معمولاً درنتیجهٔ التهاب رخ می‌دهند، نه بالابودن کلسترول خون. ولی متخصصان در آن دوران این مسائل را نمی‌دانستند. در دههٔ ۵۰ تصور عموم این بود که کلسترول در رگ‌ها می‌گردد و مثل لجنی که در لوله رسوب می‌کند بر دیوارهٔ رگ‌ها می‌نشیند.

وقتی همهٔ غذاها انسولینِ بدنمان را بالا می‌برند، پس تنها راهِ پایین‌آوردنِ انسولینْ خودداریِ کامل از مصرف تمام انواع مواد غذایی است. پاسخی که به دنبال آن هستیم تحمل گرسنگی است. تحمل گرسنگی یعنی ۲۴ ساعت تا ۳۶ ساعت از مصرف مواد غذایی پرهیز کنیم تا چرخهٔ مقاومت بدن دربرابر انسولین شکسته شود و وزنمان کاهش پیدا کند.

درمانِ خود را آغاز کنیم. اگر معتقد باشیم کالری اضافی باعث چاقی می‌شود، روش درمانی‌مان به آن سمت می‌رود. ولی آن روش شکست خورده است. ما فقط می‌دانیم وجود انسولینِ بیش‌از حد در بدن باعث چاقی می‌شود، پس باید سطح انسولین بدن را کاهش دهیم. بنابراین نباید در پیِ روش‌های تنظیم کالریِ دریافتی باشیم، بلکه باید به دنبال ایجاد مجدد تعادل هورمون‌ها باشیم. مهم‌ترین سؤال برای حلِ مشکلِ چاقی این است که چطور سطح انسولینمان را پایین بیاوریم.

توصیه‌های همیشگیِ کاهش وزن. چرا چنین توصیه‌های احمقانه‌ای می‌کنند؟ چون کم غذا خوردنِ شما به‌ضررِ آن‌هاست و با کم‌خوری‌تان نمی‌توانند پول دربیاورند. اگر مکمل بیشتر مصرف کنید، شرکت‌های تولید مکمل پول درمی‌آورند. اگر بیشتر شیر بنوشید، شرکت‌های تولید لبنیات پول درمی‌آورند. اگر صبحانهٔ حجیم‌تری بخورید، شرکت‌های تولید مواد غذاییِ مناسبِ صبحانه درآمد کسب می‌کنند. اگر میان‌وعده‌های بیشتری بخورید، شرکت‌های تولید میان‌وعده درآمد کسب می‌کنند. تمام خوراکی‌هایی که ما می‌خریم همین‌طورند. بدترین دروغی که در این زمینه می‌گویند این است که خوردن میان‌وعده باعث کاهش وزن می‌شود. هیچ‌وقت نمی‌توان با خوردنِ وعدهٔ اضافه وزنِ بدن را کم کرد. باید این فکرهای احمقانه را دور ریخت.

انسولین اعضای گروهی که پروتئین وی مصرف کرده بودند از همه بالاتر رفت. ولی وقتی چهار ساعت بعد دوباره به این افراد غذا دادند، اعضای این گروه از همه کمتر غذا خوردند. پروتئین وی اشتهای آن‌ها را سرکوب کرد و به آن‌ها احساسِ سیری و پُری می‌داد

هر هورمونی که ممکن است مسئول افزایش وزن در بدن ما باشد باید آزمایش بشود، یعنی اگر آن را به کسی تزریق کردیم و وزنش اضافه شد، به این معناست که مسئول بروز چاقی در بدن است. هورمون‌های گرسنگی و سیری چنین تأثیری ندارند. ولی دو هورمون هستند که چنین تأثیری دارند: انسولین و کورتیزول.