بریده‌هایی از کتاب قانون چاقی

محتوای غذا و زمانی که آن را می‌خوریم تعیین‌کنندهٔ مقاومتِ بدن دربرابر انسولین است.

انسولین معمولاً با نظمِ زمانیِ مخصوصی در بدن تولید می‌شود که از ایجاد مقاومت جلوگیری می‌کند.

هرچه از مدت‌زمان چاقی بیشتر گذشته باشد، ریشه‌کن‌کردن آن سخت‌تر است.

مقاومت دربرابر انسولین اتفاقی طبیعی است که از بدن دربرابر انسولینِ بالا محافظت می‌کند. وجود انسولین باعث مقاومت بدن دربرابر انسولین می‌شود.

کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده هورمونِ سیری آزاد نمی‌کنند و ما به همین دلیل می‌توانیم بعداز غذا با معدهٔ پر دسر بخوریم.

استرس نیز باعث افزایش وزن می‌شود.

میزان دریافت و مصرف کالری به هم مرتبط‌اند: افزایش هرکدام باعث افزایش دیگری می‌شود. این یک اصل زیستی به‌نام هموستاز است که می‌گوید بدنِ انسان همیشه سعی می‌کند حالتِ پایدارِ خود را حفظ کند.

تحقیقات تصادفیِ بلندمدت‌تری نیز در این زمینه انجام شده‌اند که نشان می‌دهند ورزش بر کاهش وزن تأثیری ندارد و اگر هم داشته باشد، تأثیر اندکی دارد.

کالری چیست؟ کالری یک واحد انرژی است. غذاهای مختلف را در آزمایشگاه می‌سوزانند و مقدار گرمای آزادشده از آن‌ها را برای تعیین مقدار کالریِ آن غذا اندازه‌گیری می‌کنند.

هیچ نظامی در بدنمان بی‌حساب نیست و همه‌چیز به‌دقت تنظیم می‌شود. مثلاً رشد قد براساس هورمون‌های رشد است. قند خونِ ما نیز با هورمون انسولین و گلوکاگون تنظیم و کنترل می‌شود. بلوغ جنسی با هورمون‌های تستوسترون و استروژن تنظیم می‌شود. دمای بدن با هورمونِ تحریک‌کنندهٔ تیروئید و تیروکسینِ آزاد تنظیم می‌شود. هورمون‌ها همه‌چیز را تنظیم می‌کنند.

کالری ورودی - کالری خروجی = چربی بدن این معادله همان چیزی است که من نام آن را افسانهٔ کالری گذاشته‌ام و مشخصاً به این دلیل خیلی خطرناک است که به‌نظر ساده می‌رسد و به‌خاطر همین، بسیاری از افراد آن را می‌پذیرند، ولی به‌رغم تمام این سادگی، فرضیاتِ اشتباهِ بسیاری در آن وجود دارد.

چاقی براساس شاخص تودهٔ بدنیِ فرد تعریف می‌شود: میزان وزن هر فرد به کیلوگرم تقسیم بر مربع قد او به متر. اگر این عدد برای کسی بالای سی باشد، در علم پزشکی او را چاق تعریف می‌کنند.

«مشکل چاقی... مشکلی چندعاملی است. برای درک مشکل چاقی، باید چهارچوب، ساختار و نظریهٔ منسجمی داشته باشیم که نقش همهٔ عوامل را در ایجاد این مشکل توضیح بدهد. فرض معمولِ امروز در جهان این است که چاقی فقط یک دلیل دارد، و به همین دلیل است که بحث‌های علمی به هیچ‌جا نمی‌رسند. هرکسی هر دلیلی برای چاقی ذکر می‌کند تا حدی درست می‌گوید.»

چاقی محصول برهم‌خوردن نظمِ هورمونیِ بدن است، نه میزان دریافت و مصرف کالری.

نظریه‌ای که پزشکان براساس آن عمل می‌کردند کاملاً اشتباه بود و عمل به آن فایده‌ای نداشت، چون دریافت کالری بالا باعث چاقی نمی‌شد، و به همین دلیل کاهش کالریِ مصرفی نمی‌توانست آن را درمان کند. ورزش‌نکردن باعث چاقی نمی‌شود، به همین دلیل افزایش فعالیت‌های ورزشی هم نمی‌تواند چاقی را درمان کند.

در بلندمدت، پرهیز از غذاخوردن می‌تواند عملکرد حافظه را نیز بهبود ببخشد، چون نوعی از پاک‌سازیِ سلولی به‌نام اتوفاژی را فعال می‌کند که باعث می‌شود با بالارفتن سن، قدرت حافظه کم نشود.

خوردن یک وعدهٔ غذایی در روز به‌جای سه وعده، با همان مقدار کالریِ دریافتی، باعث کاهش چربی بدن می‌شود.

مصرف تمام غذاها انسولینِ خون را افزایش می‌دهد، پس مؤثرترین روش کاهش انسولین پرهیز از مصرفِ همهٔ غذاهاست. با تبدیل چربیِ بدن به انرژی، چربیِ خون درحد طبیعی باقی می‌ماند و برای رسیدن به این هدف، باید ۲۴ تا ۳۶ ساعت غذا نخوریم. گرسنگی طولانی‌ترْ انسولین را بازهم بیشتر کاهش می‌دهد.

اگر می‌خواهیم چرخهٔ مقاومت بدن دربرابر انسولین را بشکنیم، می‌توانیم از یک سنتِ شفابخشِ باستانی استفاده کنیم. پرهیز از غذاخوردنْ یکی از قدیمی‌ترین راه‌حل‌هایی است که بشر درطول تاریخ برای مبارزه با چاقی استفاده می‌کرده و در هر فرهنگ و مذهبی در جهان مطرح بوده است

کاهش وزن در بلندمدت دو مرحله دارد که مرحلهٔ دومِ آن نیز به‌اندازهٔ مرحلهٔ اول مهم است. بالابودن سطح انسولین در بدن دو عامل دارد: یکی از آن‌ها غذاهایی است که می‌خوریم (وبه همین دلیل سعی می‌کنیم خوراکی‌هایمان را عوض کنیم و رژیم می‌گیریم). اما مشکل دیگری هم وجود دارد که مدتِ مقاومتِ بدن دربرابر انسولین است و مشکلی بلندمدت است. برای حل این مشکل چه باید کرد؟ باید زمان‌بندی مصرف مواد غذایی را تغییر بدهیم.