بریده‌هایی از کتاب دلسوزی

به جای اینکه خودرا به خاطر اشتباهاتتان محکوم کنید، باید از رنج و ناراحتی خود برای نرم کردن دلتان استفاده کنید. می‌توانید انتظارات غیرواقع‌بینانه کامل بودن را کنار بگذارید و درهای وجودتان را به روی رضایت‌خاطر پردوام و پایا بگشایید. همه اینها از طریق دلسوزی کردن به حال خود تأمین می‌شوند که در لحظه به آن احتیاج دارید.

کجاست آن قراردادی که می‌گوید شما باید کامل و صددرصد بی‌عیب و نقص باشید؟ کجاست آن قراردادی که می‌گوید هرگز نباید شکست بخورید و اینکه زندگی شما باید در مسیری پیش برود که صددرصد آن را می‌خواهید؟ یکی از اشکالات زندگی کردن در فرهنگی که به استقلال و موفقیت فردی اشاره می‌کند این است که اگر پیوسته به هدفهای آرمانی خود دست پیدا نکنیم، احساس می‌کنیم که باید خودمان را سرزنش کنیم و اگر ما تقصیرکار باشیم، معنایش این است که شایسته دلسوزی نیستیم. درست است؟ واقعیت این است که همه شایسته دلسوزی هستند. این حقیقت که ما انسانهای آگاه و هوشمندی هستیم که زندگی را در این سیاره خاکی تجربه می‌کنیم، معنایش این است که ما ذاتآ ارزشمند هستیم و شایسته توجه می‌باشیم.

این توجه وسواس‌گونه به «من، و مال من» به معنای دوست داشتن خود نیست ... دوست داشتن خود به ظرفیت انعطاف‌پذیری، دلسوزی و درک خویشتن اشاره دارد که صرفآ بخشی از زنده بودن هستند. ــ شارون سالزبرگ، نیروی مهربانی

به تدریج متوجه شدم که انتقاد از خود ابدآ کار درستی نیست، سودی به کسی نمی‌رساند و درواقع شرایط را از آنچه هست بدتر می‌کند. من با سرزنش کردن خود تبدیل به یک آدم بهتر نمی‌شدم. به جای آن سبب می‌شدم که به احساس بی‌کفایتی و نابسنده بودن برسم و بعد ناراحتی‌ام را روی دیگران پیاده کنم.

ما می‌خواهیم از آمادگی جسمانی مطلوب برخوردار باشیم، مطابق مد روز لباس بپوشیم، می‌خواهیم جالب و موفق باشیم، می‌خواهیم معنوی باشیم. اما هر اندازه سعی می‌کنیم خوب ظاهر شویم، همیشه کسی هست که در این مقولات به نظر می‌رسد بهتر از ما ظاهر می‌شود. حاصلش این است که همه روزه میلیونها نفر باید دارو مصرف کنند تا بتوانند با زندگی روزانه کنار بیایند. عدم احساس امنیت خاطر، اضطراب و افسردگی، در جامعه ما به وفور دیده می‌شود. بخش اعظم آن به دلیل داوری کردن درباره خویشتن است. ما خودمان را تحقیر و سرزنش می‌کنیم زیرا احساس می‌کنیم در بازی زندگی برنده نمی‌شویم.

چرا اینهمه سخت است که بپذیریم بی‌ادب و گستاخ بوده‌ایم یا رفتاری از روی بیصبری و ناشکیبایی به نمایش گذاشته‌ایم؟ علتش این است که وقتی عیوب و ایرادات خود را فرافکن می‌کنیم و آنها را به دیگران نسبت می‌دهیم، حالمان بهتر می‌شود. «تقصیر توست، نه من.» فکر کنید از این ذهنیت چه مقدار بحث و جدل و مشاجره ایجاد می‌شود. هر یک از طرفین دیگری را به خاطر حرفی که زده یا عمل اشتباهی که انجام داده سرزنش می‌کند. طوری اعمال و اقدامات خود را توجیه می‌کنیم که انگار زندگی ما به آن بستگی دارد. و این در حالی است که هر دو به خوبی می‌دانیم که باید پای دو نفر در میان باشد.

این توجه وسواس‌گونه به «من، و مال من» به معنای دوست داشتن خود نیست ... دوست داشتن خود به ظرفیت انعطاف‌پذیری، دلسوزی و درک خویشتن اشاره دارد که صرفآ بخشی از زنده بودن هستند.

بررسیها نشان می‌دهند که همه مردم خودشان را بالا می‌برند، اما در زمینه‌هایی خود را بالاتر می‌دانند که فرهنگشان آنرا توجیه می‌کند.

بررسیهای مختلف نشان داده‌اند که ۸۵ درصد دانشجویان تصور می‌کنند که مثلا در کار کنار آمدن با دیگران قوی‌تر از سایرین هستند. ۹۴ درصد از اعضای کالج احساس می‌کنند بهتر از همکارانشان درس می‌دهند و ۹۰ درصد رانندگان فکر می‌کنند از سایر راننده‌ها بهتر رانندگی می‌کنند

آنچه من و روپرت آموختیم این بود که به جای اینکه متکی به روابطمان بشویم تا نیازهایمان به عشق و محبت را تأمین کنیم، می‌توانیم روی خودمان حساب کنیم و معنایش این بود که دردلهایمان چیزهای بیشتری داشتیم که به یکدیگر بدهیم.

اگر پیوسته در مقام داوری و انتقاد از خود باشید و درعین‌حال سعی کنید با دیگران مهربان باشید، مرزهای مصنوعی ایجاد می‌کنید که منجر به احساس جدایی می‌شود. این مخالف وحدت و یکپارچگی است؛ مخالف مهر و عشق جهانی و فراگیر است.

ممکن است اگر عیوب و ایرادات خود را به پای دیگران بنویسیم موقتآ احساس بهتری پیدا کنیم. اما در بلندمدت، تنها به خودمان لطمه می‌زنیم.

ممکن است اگر به عیوب و تقصیرات خود فکر نکنیم، موقتآ حال بهتری پیدا کنیم،

تقریبآ پی بردن به این جنبه‌های خود که در رابطه با دیگران تولید مسئله می‌کند و مانع از آن می‌شود که به حداکثر توانمندی خود برسیم، اگر نتوانیم خودمان را به روشنی ببینیم، غیرممکن است. چگونه می‌توانیم بدون تصدیق کردن نقاط ضعف خود رشد کنیم؟ ممکن است اگر به عیوب و تقصیرات خود فکر نکنیم، موقتآ حال بهتری پیدا کنیم، ممکن است اگر عیوب و ایرادات خود را به پای دیگران بنویسیم موقتآ احساس بهتری پیدا کنیم. اما در بلندمدت، تنها به خودمان لطمه می‌زنیم.

اغلب آسیاییها معتقدند که فروتن و متواضع‌تر از سایرین هستند. بررسیها نشان می‌دهند که همه مردم خودشان را بالا می‌برند، اما در زمینه‌هایی خود را بالاتر می‌دانند که فرهنگشان آنرا توجیه می‌کند. نظر به اینکه آمریکاییان احساس می‌کنند که مستقل‌تر، به خود متکی‌تر و بااصالت‌تر هستند و در مقایسه با متوسط مردم از توانمندیهای رهبری بیشتری برخوردارند، آسیاییها فکر می‌کنند که تشریک مساعی‌کننده‌تر، ازخودگذشته‌تر، محترم‌تر و متواضع‌تر از دوستانشان هستند.

دلسوزی صرفآ سزاوار کسانی نیست که قربانیان غیرقابل سرزنش هستند. آنهایی هم که در زندگی شکست می‌خورند، دارای نقطه‌ضعفهای شخصی هستند یا تصمیمات بدی می‌گیرند می‌توانند مشمول دلسوزی قرار بگیرند.

هر دو ما چنان تحت‌تأثیر دلسوزی به حال خود قرار گرفتیم که در سوگندنامه ازدواجمان که در همان سال صورت گرفت، گفتیم و متعهد شدیم که به یکدیگر کمک می‌کنیم تا دلسوز خودمان باشیم تا بتوانیم به شادی و سعادت برسیم.