بریده‌هایی از کتاب همه‌ چیز، همه ‌چیز

ن گفتم زندگی خودمه، و به خودم بستگی داره که تصمیم بگیرم چی ارزش داره و چی نداره. گفتم که می‌رم، یا می‌میرم یا زندگی بهتری نصیبم می‌شه

عشق درهای دنیا را به سمت آدم باز می‌کند.

بعضی‌وقت‌ها به دلایل درست کارهایی می‌کنید و گاهی‌اوقات هم به دلایل غلط. بعضی‌وقت‌ها نمی‌شود فرق آن‌ها را تشخیص داد.

اولین باری که شازده کوچولو را با هم خواندیم یادت می‌آید؟ وقتی آخر قصه مرد، خیلی عصبانی شدم. درک نمی‌کردم چطور توانست مرگ را انتخاب کند تا فقط برگردد پیش گل سرخش. فکر کنم حالا می‌فهمم. او مردن را انتخاب نکرد. گل سرخش کل زندگی او بود. بدون گل، او واقعاً زنده نبود.

خیلی عجیب است که بفهمی دیگر دلت نمی‌خواهد زنده بمانی. این درک یک‌باره و ناگهانی ظاهر نمی‌شود. آهسته اتفاق می‌افتد، مثل بادکنک سوراخی که آرام‌آرام بادش خالی می‌شود.

دنیاهایی وجود دارد که به آن‌ها بی‌توجهیم.

اگر زندگی من کتاب بود و آن را از آخر به اول می‌خواندی، هیچ تغییری نمی‌کرد. امروز مثل دیروز است. فردا هم مثل امروز.

مماس ازلی (azali ـ e ـ momās): اِ. ج. ۱. آرزویی که مدام به آن نزدیک می‌شوید، اما هرگز تحقق نمی‌یابد.

گاهی نمی‌توانی دو چیز ترکیب‌شده را از هم جدا کنی، حتی اگر خیلی بخواهی.

«عجیبه دلتنگ چیزی باشی که هیچ‌وقت نداشتی، یا اصلاً یادت نیاد که یه روزی داشتی.»

وقت ارزش دارد و هدر دادن وقت دیگران دور از ادب است.

توی یه کتاب می‌شه معنی زندگی رو پیدا کرد.

«واقعاً می‌خوای تنها دوست زندگی‌ت رو به‌خاطر یه دل‌شکستگی کوچولو از دست بدی؟»

«همیشه نمی‌تونیم چیزی رو که می‌خوایم به دست بیاریم.»

دلم می‌خواهد حرفی بزنم، نه چیزی مثل بقیهٔ حرف‌ها، یک چیز درست و حسابی که آرامش کند، که باعث شود برای چند دقیقه هم شده خانواده‌اش را فراموش کند،‌ اما چیزی به ذهنم نمی‌رسد؛ و به همین دلیل است که آدم‌ها همدیگر را لمس می‌کنند. گاهی کلمات کافی نیستند.

بعد از گذشت این‌همه سال، این اولین بار است که بیشتر از آن‌چه دارم، می‌خواهم.

قبل از این‌که با او آشنا شوم، خوشحال بودم. اما حالا زنده‌ام، و این دوتا با هم فرق می‌کنند.

سعی می‌کنم چیزهایی رو که نمی‌تونم داشته باشم، نخوام

اما فقط یک لحظه نیست. مجموعه‌ای از لحظه‌هاست. و زندگی شما از هر کدام از این لحظه‌ها، می‌تواند به هزاران مسیر منشعب شود. شاید برای همهٔ انتخاب‌هایی که داشتید و نداشتید، یک مدل زندگی وجود داشته باشد. شاید با همهٔ این‌ها یک مدل از زندگی‌ام جایی است که مریض هستم. یک مدل جایی که در هاوایی می‌میرم. یکی جای دیگری که پدر و برادرم هنوز زنده هستند و مادرم شکسته نشده.

اگر می‌توانستم تنها یک لحظه را پیدا کنم، جزء به جزء، مولکول به مولکول جدایش کنم تا جایی که به سطح اتمی آن برسم، به بخشی برسم که جدانشدنی و اساسی باشد. اگر می‌توانستم جدایش کنم و درکش کنم شاید آن‌وقت می‌توانستم دقیقاً همان تغییر مناسب را ایجاد کنم