بریده‌هایی از کتاب همه‌ چیز، همه ‌چیز

مرگ هزینهٔ اندکی است که باید برای زندگی بپردازد.

عکس یک جور ماشین زمان است.

دنیای تو می‌تواند در یک لحظه تغییر کند.

سعی می‌کنم چیزهایی رو که نمی‌تونم داشته باشم، نخوام

هر چیزی خطر داره. هیچ کاری نکردن هم خطر داره. این دیگه به خودت مربوطه که چه تصمیمی می‌گیری.

نفسی صدادار می‌کشد. «مامانم می‌گه عشق آدم‌ها رو دیوونه می‌کنه.» «به این حرف اعتقاد داری؟» «آره. نه. شاید.» می‌گویم: «قرار نیست از همهٔ جواب‌ها استفاده کنی.» توی تاریکی لبخند می‌زند. «آره، بهش اعتقاد دارم.» «چرا؟» «این همه راه تا هاوایی با تو اومدم. برام آسون نیست که اون‌ها رو پیش بابام تنها بذارم.» احساس گناهم را قبل از این‌که بتواند خودش نشان بدهد، سرکوب می‌کنم. می‌پرسد: «تو بهش اعتقاد داری؟» «آره. قطعاً.» «چرا؟» حرف‌های او را تکرار می‌کنم و می‌گویم: «این همه راه تا هاوایی با تو اومدم. اگه تو نبودی هیچ‌وقت خونه‌مون رو ترک نمی‌کردم.» می‌گوید: «که این‌طور.»

قول (qol): اِ. ج. ۱. دروغی که می‌خواهی به آن ادامه بدهی. [۲۰۱۵، ویتییر]

همیشه چیزی منجر به چیز دیگری نمی‌شود.

به این نتیجه می‌رسم که عشق چیز بسیار وحشتناکی است. دوست داشتن زیاد کسی آن‌طور که مادرم دوستم دارد، باید مثل این باشد که قلبت بیرون از بدنت باشد، بدون این‌که پوست، استخوان یا هرچیز دیگری از آن محافظت کند. عشق چیز وحشتناکی است و تازه نبودنش بدتر هم هست.

«اگه افسوس نخوری، پس زندگی هم نکردی.»