بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

بچه‌های کوچک از بیان احساسات واقعی خود نمی‌ترسند.

آن‌طور که ما خودمان را قضاوت می‌کنیم، بدترین قاضی‌ها هم نمی‌کند.

سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و مذهب. همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی‌شدن از دست رفته است.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

می‌توانید به ملکوت فردوس درآیید، تنها با همین یک میثاق: با کلام خود گناه نکنید.

کلام قدرتمندترین ابزاری است که به عنوان موجودی بشری در اختیار دارید، و این ابزاری جادویی است. اما مانند شمشیری دو لبه، کلام شما می‌تواند زیباترین رویاها را بیافریند و یا همه چیز را در اطراف شما نابود سازد. یک لبه آن استفاده نادرست از کلام است، که دوزخی واقعی می‌سازد. لبه دیگر آن بی‌عیب و نقص بودن کلام است، معصوم بودن آن است، که فقط زیبایی، عشق و بهشت زمینی را می‌آفریند.

گناه با طردِ خویشتن آغاز می‌شود. طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید. در زبانِ مذهب، طردِ خویشتن گناهی کبیره است و موجب مرگ می‌شود.

از دیدگاه «قربانی»، می‌توانیم بگوییم که اتفاق غم‌انگیزی برایمان افتاده است، و از دیدگاه جنگجو، می‌توانیم بگوییم که آنچه برایمان پیش آمده طبیعی است

حقیقت این است که بسیاری از مردم می‌گویند که همسرشان یا مادر یا پدرشان با آنها بدرفتاری می‌کند، اما می‌دانید که ما خودمان خیلی بیشتر با خودمان بدرفتاری می‌کنیم.

در جستجوی عدالت هستیم، چون در نظام اعتقادی‌ای که داریم، جایی برای عدالت وجود ندارد.

ما در کودکی از این طریق می‌آموزیم. کودکان هرچه را بزرگ‌ترها بگویند، باور می‌کنند. ما با آنها موافقت می‌کنیم، و ایمانمان به قدری قوی است که نظام اعتقادیمان کل رویای ما از حیات را در اختیار می‌گیرد. ما این باورها را انتخاب نکرده‌ایم، و امکان داشت که علیه آنها عصیان کنیم، ولی به اندازه کافی قوی نیستیم تا پیروز شویم. نتیجه این است که با توافق خودمان به این باورها تسلیم می‌شویم. من این روند را اهلی‌شدن انسان‌ها می‌نامم

اولین میثاق: با کلام خود گناه نکنید اولین میثاق مهم‌ترینِ آنها، و همچنین دشوارترین آنهاست. این میثاق به قدری مهم است که تنها به کمک آن شما قادر خواهید بود به مرحله‌ای از وجود ارتقا یابید که من آن را بهشت زمینی می‌خوانم. اولین میثاق این است: با کلام خود گناه نکنید. خیلی ساده به نظر می‌آید، اما خیلی خیلی قدرتمند است. چرا کلام؟ کلام شما قدرتی است که برای آفرینش در دست دارید. کلام موهبتی است که مستقیمآ از سوی خداوند به شما داده شده است.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید.

چند بار همسرمان، فرزندانمان و والدینمان را به خاطر یک خطا مجازات می‌کنیم؟ هر بار که آن خطا را به یاد می‌آوریم، آنها را دوباره سرزنش می‌کنیم، و همه سمّ عاطفی‌ای را که به هنگام بی‌عدالتی احساس می‌کنیم، برای آنها می‌فرستیم و آنها را وامی‌داریم که بابت همان خطا تاوانی مجدد بپردازند. آیا این عدالت است؟

ارزش‌های اخلاقی خویش را انتخاب نکرده‌اید ــ آنها قبل از تولد شما وجود داشته‌اند. ما هرگز مجال این را نداشته‌ایم که انتخاب کنیم به چه چیز باور داشته باشیم و به چه چیز نه. ما هرگز حتی کوچک‌ترینِ این میثاق‌ها را برنگزیده‌ایم. ما حتی نام خود را نیز انتخاب نکرده‌ایم

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی‌شدن از دست رفته است.

باید زن یا مردی را که هستید گرامی بدارید. به بدنتان احترام بگذارید، از بدنتان لذت ببرید، بدنتان را دوست داشته باشید، آن را تغذیه کنید، تمیز نگهش دارید و آن را شفا دهید. ورزش کنید و آنچه را احساس خوبی به بدنتان می‌دهد انجام دهید.

ذهن شما رویایی است که در آن هزاران نفر همزمان سخن می‌گویند، و هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمد.

اگر به جامعه بشری نگاه کنیم، می‌بینیم که مکانی بسیار دشوار برای زیستن است، زیرا ترس بر آن حاکم است.